ΔΙΑ ΒΙΟΥ… ΘΕΛΗΣΗ
Φοιτήτρια ετών 65
Από: Γιώργος Κώνστας
Δημοσιεύθηκε στις: 30-09-2011

«Είχα βάλει στόχο να φτάσω στη δική μου Ιθάκη, αυτή της γνώσης. Τελικά τα κατάφερα, έστω και αν βρέθηκα σε άλλο νησί... στην Κεφαλονιά». Η 65χρονη Χανιώτισσα, Κατερίνα Πατηνιωτάκη, πρέπει να είναι αυτές τις ημέρες από τις πιο ευτυχισμένες Ελληνίδες.
Ενα όνειρο ζωής εκπληρώθηκε καθώς γράφτηκε στο Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας στο Α.Τ.Ε.Ι. Κεφαλονιάς, όπου και πέρασε με τις Πανελλήνιες Εξετάσεις. Και όλα αυτά, όταν μόλις 7 χρόνια πριν, έχοντας μόνο το απολυτήριο του Δημοτικού, ξεκίνησε τον αγώνα της γνώσης, πέρασε τρία χρόνια στο Εσπερινό Γυμνάσιο, τέσσερα χρόνια στο Εσπερινό Λύκειο και τώρα καμαρώνει... φοιτήτρια. Μια προσπάθεια άξια μίμησης.
Με έκδηλη τη συγκίνηση στο πρόσωπό της, αλλά και το πείσμα και την αγάπη για τη μόρφωση στα μάτια της, επιστρέφει για λίγο μαζί μας στο παρελθόν. «Τελείωσα το Δημοτικό στο χωριό μου την Αγία Βαρβάρα Ηρακλείου. Η οικογένειά μας ήταν αγροτική με 9 παιδιά, ένα από αυτά και εγώ. Ο πατέρας μου δεν είχε τη δυνατότητα να με στείλει σχολείο, παρότι ο δάσκαλος τον παρακάλεσε να με στείλει γιατί ήμουν καλή. Πραγματικά δεν μπορούσε, δεν είχε την οικονομική δύναμη. Εμεινα στο χωριό και μέχρι τα 20 έβοσκα πρόβατα και κατσίκια. Αυτή ήταν η ζωή μου. Να ’ναι καλά ο αδελφός μου που με έφερε στα Χανιά για να τα δω, γνώρισα τον άντρα της ζωής μου και τον παντρεύτηκα. Οταν πήγα να πάρω την προίκα μου από το χωριό, το πρώτο πράγμα που πήρα ήταν το απολυτήριο του Δημοτικού», θυμάται η κα Κατερίνα.
Εχοντας τις βασικές γνώσεις αντιμετώπιζε προβλήματα στην καθημερινότητά της. «O σύζυγός μου είχε συνεργείο και επειδή δεν είχε χρόνο αναλάμβανα να κάνω τις δουλειές με το ΙΚΑ, το ΤΕΒΕ, την Εφορία. Πάντα ένιωθα ανασφάλεια και φόβο κάθε φορά που ήταν να συμπληρώσω χαρτιά. Στεναχωριόμουν γιατί φοβόμουν ότι θα τα κάνω λάθος. Επέστρεφα σπίτι μου και έπαιρνα κάθε φορά στα χέρια μου το απολυτήριο του Δημοτικου Σχολείου και έλεγα γιατί να μην είναι αυτό απολυτήριο Γυμνασίου, Λυκείου, γιατί... και αποφάσισα ότι και 100 ετών να γίνω κάποια στιγμή θα τελειώσω το σχολείο». Η ευκαιρία να εκπληρώσει το όνειρό της ήρθε πριν από 7 χρόνια. «Είδα στα 'Χανιώτικα νέα' ένα ρεπορτάζ για την έναρξη της λειτουργίας του Εσπερινού Γυμνασίου. Με τη βοήθεια της κουνιάδας μου, Βαγγελιώς, που δούλευε στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση γράφτηκα. Και πραγματικά ξανάνιωσα, έγινα ξανά παιδί», λέει.
Στα 7 αυτά χρόνια συνέβησαν και άσχημα γεγονότα, όπως απώλεια κοντινών προσώπων, σωματική - ψυχική κούραση, το σπάσιμο ενός ποδιού... όλα αυτά κλώνιζαν, αλλά δεν έριχναν κάτω την κα Κατερίνα, που με τη συμπαράσταση του συζύγου, της κόρης, αλλά και των καθηγητών της, που επέμεναν να συνεχίσει το σχολείο, κάθε φορά που αυτή σκεφτόταν ακόμα και να το σταματήσει, της έδιναν δύναμη και κουράγιο. Και ήρθε η εποχή των Πανελληνίων Εξετάσεων και η τελευταία μεγάλη της αγωνία. «Πάντα ήθελα να γίνω εκπαιδευτικός, δασκάλα και νηπιαγωγός. Για αυτό και αυτές τις Σχολές τις έβαλα πρώτες στην προτίμησή μου. Δεν έφτασα τόσο ψηλά, ωστόσο, η Σχολή που πέρασα ήταν η επόμενη μετά τις Παιδαγωγικές», εξηγεί. Αυτές τις ημέρες βρέθηκε στην Κεφαλονιά, όπου και γράφτηκε στη Σχολή της, λόγω απόστασης θα πάρει τα βιβλία μαζί της και θα πηγαίνει κάθε εξάμηνο για τις εξετάσεις και στο τέλος θα παρακολουθήσει και τα εργαστήρια. Τα ευχαριστώ της αμέτρητα στους καθηγητές της στα Εσπερινά Γυμνάσιο και Λύκειο, στους διευθυντές κ. Περακάκη και Ακρίβα, στην κα Βλοντάκη, στην κα Κνίτου, στην κα Φωτίου, στην κα Ιερωνυμάκη, όλους αυτούς που στάθηκαν δίπλα της.
«Για μένα ήταν ένα όνειρο αυτό που έζησα. Πολλές φορές λέω κοίτα που θα πέθαινα και δεν θα μάθαινα αυτό ή το άλλο. Συμμετείχα σε θεατρική παράσταση, πήγα εκδρομές σε Αθήνα, στο εξωτερικό για πρώτη φορά στη ζωή μου. Τώρα πλέον μπαίνει ένας άλλος στόχος, το πτυχίο», καταλήγει η 65χρονη.