ΧΑΝΙΩΤΕΣ ΝΗΣΙ Α΄ΜΕΡΟΣ

ΟΙ ΧΑΝΙΩΤΕΣ ΠΟΥ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΣΤΟ ΣΗΡΙΑΛ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΜΙΛΟΥΝ ΣΤΑ "Χ.Ν."
«Το νησί που έδωσε νόημα στην...τηλεόραση»

Α΄ΜΕΡΟΣ

Των ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΑΡΙΔΑΚΗ-ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΩΝΣΤΑ

Αποτελεί με διαφορά ό,τι πιο ενδιαφέρον παρουσιάσθηκε στην ελληνική τηλεόραση εδώ και χρόνια. Μέσα σε ένα ορυμαγδό φτηνών αισθητικά προγραμμάτων, «Το Νησί» η σειρά του MEGA με σκηνοθέτη το Χανιώτη Θοδωρή Παπαδουλάκη αποτελεί ένα αληθινό νησί ποιότητας σε μια θάλασσα μετριότητας της ελληνικής τηλεόρασης. Ανακαλύψαμε τους Χανιώτες ηθοποιούς που μετέχουν στο σήριαλ σε ρόλους από τον πιο μικρό έως τον πιο μεγάλο και ανοίγουμε κουβέντα μαζί τους για τη σειρά, όλα αυτά που πραγματεύετε, τους ανθρώπους της... για το «Νησί».

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΛΟΓΕΡΑΚΗΣ (Γρηγόρης φύλακας Σπιναλόγκας)

«Ξυπνάει τα ανθρώπινα συναισθήματα»

Το ρόλο του ισοβίτη φύλακα της Σπιναλόγκας ο Δημήτρης Καλογεράκης από το Πατελάρι του Δ. Πλατανιά. Εχοντας πολύ μεγάλη εμπειρία στο θέατρο ο Χανιώτης ηθοποιός αποτελεί μια ξεχωριστή παρουσία στα πρώτα επεισόδια της σειράς κερδίζοντας το κοινό.

- Οι λόγοι της τεράστιας επιτυχίας της σειράς κατά την άποψη σου;
Σίγουρα πρώτα από όλα οι δυνατότητες του σκηνοθέτη και των συνεργατών του τεχνικών. Σκηνοθετικά δεν είναι μια συνηθισμένη δουλειά, είναι μια πολύ προσεγμένη δουλειά, ο Θοδωρής Παπαδουλάκης έχει καταθέσει την ψυχή του πραγματικά και αυτό δεν είναι υπερβολή. Προσωπικά τον Θοδωρή δεν τον εκτιμώ απλά, τον αγαπώ. Κλείνοντας 30 χρόνια στο θέατρο σπάνια συναντάς ανθρώπους να αγαπάνε τόσο πολύ αυτό που κάνουν και τους συνεργάτες τους. Είναι απίστευτο πως δουλεύει τους χαρακτήρες, πως εργάζεται με τα παιδιά. Εχει μια σπάνια μεταδοτικότητα. Για αυτό και τα παιδιά ο Δημητράκης, ο Φώτης, η Ηλέκτρα είναι χάρμα οφθαλμού. Αυτό έγινε με πολύ δουλειά του Θοδωρή. Απίστευτη είναι και η δουλειά του Δ. Ξενάκη όλων των παιδιών.

- Αποτελεί "Το νησί", όαση στη σημερινή τηλεοπτική καθημερινότητα των τηλεοπτικών σκουπιδιών (σειρές, reality κτλπ.);
Σίγουρα και πέρα από την όλη παραγωγή είναι και οι ηθοποιοί. Βλέπουμε π.χ. τον Στέλιο Μάινα, τον Γιώργη τον Ψαρά με τον οποίο έχουμε μια σκηνή, όταν με παίρνει στη βάρκα για να πάμε στο νησί, πόσο συγκλονιστική είναι η παρουσία του. Δεν υπήρχαν ντίβες ανάμεσα στους ηθοποιούς, υπήρχε μια συνεργασία για αυτό και το αποτέλεσμα είναι τόσο καλό. Η σειρά φέρνει πραγματικά τον τηλεθεατή στο 1937, τον κάνει να ζει την εποχή.

- Οταν σου πρωτοέκαναν τη πρόταση της συμμετοχής στη σειρά φανταζόσουν ότι θα είχε αυτό το αποτέλεσμα;
Προσωπικά πάντα πίστευα ότι έπρεπε να δοθεί μια ευκαιρία στον Παπαδουλάκη να δείξει τις δυνατότητες του. Στο «Μπαμπά μην τρέχεις» την άλλη σειρά που είχε σκηνοθετήσει είχε δείξει μέρος των δυνατοτήτων του αλλά φαίνονταν ότι του κρατούσαν τα λουριά. Τώρα είναι πιο ελεύθερος, έχει μεγάλο μπάτζετ, αλλά και να μην ήταν έτσι ο Θοδωρής έχει τη δυνατότητα να «απογειώσει» το οτιδήποτε. Ακόμα και ένα νησί στον σκουπιδαριό της τηλεοπτικής καθημερινότητας. Δεν είναι τυχαίο ότι μας πήγε όλους να συναντήσουμε τον Μανώλη Φουντουλάκη, ένα εκ των τελευταίων ανθρώπων που είχαν μείνει στη Σπιναλόγκα, και άλλους ανθρώπους, κουβεντιάσαμε, μας είπε πράγματα μας έβαλε στην εποχή, στο πνεύμα της Σπιναλόγκας.

- Ο δικός σου ρόλος του Γρηγόρη του φύλακα, έχει συνδεθεί με τον... κακό της Σπιναλόγκας...
Βλέπετε και εσείς ότι ενώ ο Γρηγόρης δεν κάνει κάτι το βίαιο, ωστόσο εκπέμπει μια απειλή, με το βλέμμα, με την παρουσία του. Αυτό ήθελε να περάσει ο σκηνοθέτης. Κατά πόσο το κατάφερα ας το κρίνουν οι τηλεθεατές.

- Σίγουρα αποτελεί μια εξαιρετική παρουσία που έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον του κόσμου. Είναι κάτι που θα το βλέπεις και εσύ;
Ναι, την προηγούμενη εβδομάδα πήγα στην Αθήνα. Κάθησα 4 ημέρες και κάθε μέρα θα με σταματούσαν στο δρόμο 15-20 άτομα, παιδάκια και μου έλεγαν ότι «εσύ παίζεις στο νησί». Ηταν μια ευγενική αντιμετώπιση, δεν έλεγαν «να ο κακός», έλεγαν «τι ωραία σειρά». Η σειρά αυτή ξυπνάει τα ανθρώπινα συναισθήματα που στην καθημερινότητα μας τα καταπνίγουμε γιατί έχουμε άλλες προτεραιότητες, ζούμε μέσα στο άγχος. Πιστεύω ότι βλέποντας τη σειρά σε βοηθάει να σκεφτείς κάποια πράγματα για τον ευατό του, τη συμπεριφορά σου.

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΜΠΟΤΩΝΑΚΗΣ (Στέφανος ταβερνιάρης)

«Ανάτρεψε τα τηλεοπτικά δεδομένα»

Γνωστός για τη συμμετοχή του σε πάμπολλες θεατρικές παραστάσεις, ο Λευτέρης Μποτωνάκης, έχει το δικό του μικρό ρόλο στο σήριαλ. Μιλώντας στα "Χ.Ν." μας μεταφέρει τη δική του εμπειρία από τη συμμετοχή στο "Νησί".

- Πως βρέθηκες στο καστ, του «Νησιού»;
Τα τελευταία χρόνια, η ηθοποιία είναι η δουλειά μου. Συνεργάζομαι με το ΔΗΠΕΘΕΚ, έχω συμμετάσχει και σε σειρές του Μανουσάκη και του Μαρκίδη, με τον Παντελή Βούλγαρη, σε 3 ταινίες μικρού μήκους. Με τον Θοδωρή έχουμε συνεργαστεί πρώτη φορά στην «Πιλάλα». Η διανομή των ρόλων ήταν πολύ καλή γενικά. Παίζω το ρόλο του Στέφανου του άντρα της Όλγας. Είναι τιμή μου που με επέλεξε ο Θόδωρας έστω και για αυτό το μικρό ρόλο γιατί έβαλα και εγώ ένα λιθαράκι στο σήριαλ, αλλά και γιατί έπαιξα δίπλα σε μια εξαιρετική ηθοποιό όπως η Δαμάνη (Όλγα).

- Πολλοί Χανιώτες στο σήριαλ...
Μας τίμησε ο Θοδωρής αλλά και εμείς τον βγάλαμε ασπροπρόσωπο. Όλοι ήταν εξαιρετικοί ο Δ. Καλογεράκης η Μαρινέλλα Βλαχάκη, τα πιτσιρίκια, ο Σόλωνας Κατσικανδαράκης και δεν εξαιρώ κανένα.

- Που αποδίδεις την τεράστια απήχηση του σήριαλ;
Καταρχήν ο ταλαντούχος σκηνοθέτης που πραγματικά ανάτρεψε τα τηλεοπτικά δεδομένα. Ο κόσμος έχει κουραστεί από τις σαπουνόπερες, τα πρωινάδικα, τα μεσημεριανάδικα, τα σκουπίδια και βλέπει ένα σήριαλ, που είναι πραγματικά κινηματογραφική ταινία. Έπειτα όλη η οργάνωση, ο σχεδιασμός, από την πιο μικρή λεπτομέρεια την οδοντογλυφίδα πάνω στο τραπέζι, μέχρι τα ενδύματα των ηθοποιών είναι όλα άρτια. Βλέπεις τη σειρά και νομίζεις ότι βλέπεις τους «Άθλιους» του Ουγκώ. Γι' αυτό δεν είναι τυχαίο ότι έχει τόση πολύ θεαματικότητα.

- Ο σκηνοθέτης δεν εστιάζει τόσο στην αρρώστια της λέπρας, όσο στις επιπτώσεις της στους χαρακτήρες των ανθρώπων...
Ετσι είναι, αν και θα μπορούσε επειδή έχει δύο εξαιρετικούς μακιγιέρ που έχουν δουλέψει στον Χάρι Πότερ να κάνει τα σημάδια της αρρώστιας αποκρουστικά. Δεν το ήθελε αυτό και η κάμερα περνάει διακριτικά πάνω από την αρρώστια. Εχει πιάσει περισσότερο το συναίσθημα και τη δύναμη των ανθρώπων να ξεπεράσουν το πρόβλημα και να επιβιώσουν. Προσωπικά είχα μια φόρτιση γιατί είχα βρεθεί στη Σπιναλόγκα το 1964 λίγα χρόνια μετά το κλείσιμο της όταν υπήρχαν ακόμα πολλά εμφανή σημάδια του οικισμού. Στη συνέχεια λεηλατήθηκαν και καταστράφηκαν, πριν το κράτος προστατεύσει το νησί.

- Πως βλέπεις την παρουσία των πρωταγωνιστών;
Ο Στέλιος είναι καταπληκτικός ηθοποιός, είναι ότι καλύτερο έχει κάνει στην καριέρα του. Τον έχω δει σε θεατρικά έργα, σε κωμωδίες μέχρι Αγαμέμνονα έχει παίξει ο άνθρωπος, αλλά και στο «Νησί» είναι απίστευτος. Το ίδιο και η Λέχου την οποία είχαμε συνηθίσει σε άλλους ρόλους. Πιστεύω ότι μετά το «Νησί» οι καναλάρχες θα πρέπει να δώσουν έμφαση στις ποιοτικές σειρές.

ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΑΚΗΣ - (καφετζής Πλάκα)

«Το κοινο δεν αντιμετωπίζει τη σειρά ως μόδα»

Παρά τις προηγούμενες εμπειρίες του στην Τέχνη της υποκριτικής ο Μανώλης Κωνσταντακάκης, που υποδίεται στο σήριαλ ένα καφετζή στο χωριό Πλάκα, τονίζει ότι η συμμετοχή του στο «Νησί» αποτελεί μια ξεχωριστή τιμή. Ο ρόλος του δίνει ένα ξεχωριστό τόνο, προσθέτοντας πινελιές χιούμορ σε μια κατ΄εξοχήν δραματική σειρά.

- Περιμένατε την απήχηση που έχει το «Νησί»;
Για να είμαι ειλικρινής ότι θα κάνει τέτοια τηλεθέαση δεν το περίμενα. Βέβαια υπήρχαν ενδείξεις ότι θα υπήρχε επιτυχία τόσο εξαιτίας του βιβλίου που έγινε μπεστ-σέλερ όσο και λόγω της παρουσίας των Παπαδουλάκη και Παπαοικονόμου. Αυτοί «ανέβασαν» το έργο προσθέτοντας χαρακτήρες. Ένας τέτοιος ρόλος είναι και ο δικός μου που είμαι ένας καφετζής στην Πλάκα, αλλά όχι ένας καφετζής της πλάκας...

- Ακούσατε κάποιο σχόλιο από άλλους τηλεθεατές που να σας έκανε εντύπωση;
Κάποιοι λένε ότι το έργο είναι βαρύ αλλά το βλέπουν γιατί είναι αληθινό. Μερικοί έχουν κολλήσει γιατί πέθανε η Ελένη, δηλαδή η Κατερίνα Λέχου, άλλοι γιατί ο Δημητράκης έφυγε. Όμως το έργο καλύπτει μια περίοδο 30 χρόνων και μέσα σ' αυτά τα χρόνια θα υπάρξουν αλλαγές. Εγώ πιστεύω ότι το έργο αυτό θα είναι από τα λίγα που θα το βλέπει ο κόσμος μέχρι να τελειώσει και δεν θα το αντιμετωπίσει ως μόδα. Στην τράπεζα προχθές μια γυναίκα στην ηλικία μου μου είπε ότι «το έργο αυτό το συγκρίνω με το Ο Χριστός ξανασταυρώνεται».

- Η σειρά που καταπιάνεται με ένα θέμα που ήταν ταμπού. Με τη λέπρα, με τον απάνθρωπο εγκλεισμό ανθρώπων, με τον κοινωνικό στιγματισμό τους. Πώς είναι να δουλεύει κανείς στο πραγματικό περιβάλλον που συνέβησαν όλα αυτά;
Υπάρχει συναισθηματική φόρτιση. Στην Πλάκα είχα μια γιαγιά η οποία ήταν τρόφιμος στη Σπιναλόγκα. Αυτή η γυναίκα μας μετέφερε την ατμόσφαιρα και πολλά φρικιαστικά πράγματα από τότε... Την πρώτη φορά που πήγα στη Σπιναλόγκα ως επισκέπτης, όταν μπήκα από την είσοδο, όταν πέρασα εκείνη την τρύπα, αισθάνθηκα ότι μπαίνω σε έναν άλλο κόσμο. Ένιωσα ένα βάρος πάνω μου. Όταν όμως προχωρήσεις και δεις τι έκαναν εκείνοι οι άνθρωποι τότε θα πεις «αν είναι δυνατόν!». Είχαν ζωή απάνω τους, δεν ήταν πεθαμένοι. Ήταν όμως στιγματισμένοι.

- Υπάρχει κάποια σκηνή που έχει χαραχθεί στη μνήμη σας;
Δύο σκηνές μου έκαναν εντύπωση. Η μία ήταν όταν ο φίλος μου ο φουρνάρης χάνει τη γυναίκα του η οποία πάει στη Σπιναλόγκα. Ο τρόπος που αποχωρίζονταν τα παιδιά και το ότι και πήγε μόνη της και κρυφά με συγκίνησαν πολύ. Μια άλλη σκηνή ήταν όταν έφεραν ένα παιδάκι το οποίο δεν το άφηνε η μάνα του να φύγει και η Αστυνομία το πήρε με βία. Ας είναι και γύρισμα αυτά τα πράγματα τα ζεις, βλέπεις τι πέρασαν αυτοί οι άνθρωποι.

- Το ότι θα παίζατε κάποια στιγμή δίπλα σε πολύ γνωστούς ηθοποιούς το περιμένατε;
Είναι τιμή για εμένα που συμμετέχω σε μια τέτοια παραγωγή. Είναι τιμή για έναν άνθρωπο που είναι από τον Ταυρωνίτη να μπαίνει σε τέτοιες διαδικασίες. Δεν το περίμενα ποτέ στη ζωή μου. Θέλω να ευχαριστήσω τον Θ. Παπαδουλάκη πρωτίστως και κατά δεύτερο λόγο την Μ. Παπαοικονόμου η οποία συμφώνησε και έγινε αυτός ο έξτρα ρόλος. Η συμμετοχή μου στο σίριαλ ήταν επιτυχημένη και γιατί γνώρισα πάρα πολύ κόσμο. Αυτό που λένε οι «απλησίαστοι» για τη Λέχου, τον Μάινα δεν ισχύει. Εγώ είδα 2 πολύ καλούς ανθρώπους, δεν είδα ντίβες. Είδα ανθρώπους που εκτίθονται σε οποιανδήποτε κατάσταση προκειμένου να γίνει σωστή η δουλειά...

- Το νησί φαίνεται να καταρρίπτει το επιχείρημα που λέγεται ότι η ποιότητα της τηλεόρασης είναι χαμηλή διότι «αυτά θέλει ο κόσμος». Νομίζετε ότι θα μπορούσαμε να είχαμε μια καλύτερη τηλεόραση;
Φυσικά και μπορεί να είναι καλύτερη η τηλεόραση. Είναι όμως ένα ρίσκο. Η παραγωγή ήταν η πιο ακριβή που έχει γίνει. Κάθε μέρα τρώγαμε 150 άτομα εκεί. Για να γίνει κάτι καλό στην τηλεόραση πρέπει να πληρώσεις. Επίσης παίζει ρόλο η διαφήμιση αλλά και το βιβλίο γιατί ο κόσμος ήξερε τι θα δει στην τηλεόραση... Αν επενδύσουν λεφτά και γίνει κάτι προσεκτικό ο κόσμος θα ανταποκριθεί.

ΜΑΡΙΑ ΤΣΙΣΜΕΝΑΚΗ (Κατερίνα Λεμονιά)

«Οι τηλεθεατές εκπαιδεύονται»

Η Μαρία Τσισμενάκη με το «Νησί» κάνει το τηλεοπτικό της ντεμπούτο παίζοντας τον ρόλο της Κατερίνας Λεμονιάς. Μιας μάνας που αναγκάζεται να αποχωρηστεί ένα από τα παιδιά της το οποίο έχει χτυπηθεί από τη λέπρα.

- Περίμενατε την απήχηση που έχει η σειρά;
Ήμουνα όμως σίγουρη ότι θα πάει πολύ καλά και θα ξεχωρίσει. Δεν μπορούσα όμως να υπολογίσω πόσο πολύ. Έγινε βέβαια και μια πολύ καλή διαφήμιση λόγω του μπάτζετ. Όταν επενδύει ένα κανάλι σε μια σειρά με τόσα χρήματα, είναι λογικό να θέλει να το προωθήσει σωστά.

- Βλέποντας τη σειρά ως τηλεθεάτρια τι εντύπωση σας κάνει; Είναι κοντά σε αυτό που είχατε στο μυαλό σας συμμετέχοντας στα γυρίσματα;
Όποιος έχει ασχοληθεί με τέτοια πράγματα απομυθοποιεί αυτό που βλέπει στην τηλεόραση γιατί υπάρχει ένα πρακτικό κομμάτι. Όσο ωραίο και να φαίνεται μπορεί μια σκηνή λεπτών ή δευτερολέπτων να χρειαστεί 2 ώρες για να γίνει κι αυτό από μόνο του απομυθοποιεί την κατάσταση. Θα μπορούσα λοιπόν να πω ότι δεν περίμενα να βγει έτσι ακριβώς όμως περίμενα περίπου τι θα βγει επειδή ξέρω τον Θοδωρή. Περίμενα αυτά τα κοντικά που είδα, να δω εκφράσεις προσώπου, ωραίες εικόνες από τον χώρο και την περιοχή. Υπήρχαν πράγματα που περίμενα αλλά η αλήθεια είναι ότι όταν το δεις ολοκληρωμένο σου αφήνει μια άλλη αίσθηση.

- Από τα σχόλια που έχετε ακούσει σας έκανε κάποιο ιδιαίτερη εντύπωση;
Η σειρά αρέσει πάρα πολύ. Το γεγονός ότι διαδραματίζεται στην Κρήτη και παράλληλα συμμετέχουν άνθρωποι από τα Χανιά και το Ηράκλειο με τους οποίους συναλλάσεται ο κόσμος καθημερινά, κεντρίζει ακόμα περισσότερο το ενδιαφέρον. Το παρακολουθεί ο κόσμος και το συζητάει. Μπορεί να έχω ακούσει κάποια στιγμή ότι ήταν παραπάνω από ότι θα μπορούσε να αντέξει συγκινητικό, βαρύ συναισθηματικά και σκοτεινό, αλλά παρόλα αυτά το βλέπει. Βεβαίως τώρα αρχίζει και γίνεται πιο ανάλαφρο γιατί αλλάζει η πλοκή, αλλά τα σχόλια που έχω ακούσει είναι πάρα πολύ καλά και για το σήριαλ και για τους ανθρώπους που συμμετέχουν.

- Φαντάζομαι ότι προκαλεί ιδιαίτερη φόρτιση στους ηθοποιούς το γεγονός ότι στα μέρη εκείνα η απάνθρωπη μεταχείριση των λεπρών κάποτε ήταν μια πραγματικότητα...
Μόνο θετικά μπορεί να λειτουργήσει αυτό για έναν ηθοποιό. Βεβαίως δεν μπορώ να μιλήσω εγώ ως ηθοποιός γιατί για εμένα ήταν η πρώτη μου εμπειρία από ταινία... Έναν ηθοποιό όμως αντιλαμβάνομαι ότι όσο πιο φυσικό είναι το σκηνικό τόσο τον βοηθάει να μπει μέσα σε αυτό και να το νιώσει περισσότερο. Πέρα από αυτό και κάποιος που δεν είναι ηθοποιός αλλά απλώς επισκέπτης στην περιοχή νιώθει την ενέργεια.

- Υπάρχει κάποια σκηνή που να σας συγκίνησε περισσότερο;
Η σκηνή που συμμετείχα και η οποία ήταν πολύ έντονη ήταν η αποχώρηση της Ελένης όπου αποχωριζόμουν κι εγώ τον γιο μου. Και για εμένα, για τον ρόλο που είχα, ήταν μια πολύ δυνατή σκηνή που έπρεπε να φανταστώ ότι όντως χάνω το παιδί μου εκείνη τη στιγμή. Ήταν πάρα πολύς ο κόσμος που παρεβρισκόνταν σ' αυτή τη σκηνή και ήταν φοβερό πως πλανιόταν στην ατμόσφαιρα αυτή η φόρτιση του «χάνω ένα άνθρωπο που αγαπώ».

- Το νησί είναι ένα αντεπιχείρημα απέναντι σε αυτό που ακούμε συχνά ότι η ποιότητα της τηλεόρασης είναι κακή γιατί αυτό προτιμούν οι ανθρώποι;
Απόλυτα. Πιστεύω ότι ο κόσμος βλέπει πολύ συχνά πράγματα που δεν ανταποκρίνονται στην αισθητική του. Δεν θα τα παρακολουθήσει με διάθεση αλλά μοιραία ως κάτι που θα χαλαρώσει και χωρίς να έχει άλλη επιλογή θα σταματήσει εκεί. Πιστεύω όμως ότι όταν δωθούν καλά πράγματα ο κόσμος θα τα αγκαλιάσει. Και στην τελική και ο τηλεθεατής εκπαιδεύεται. Ακόμα δηλαδή και ο αυτός που δεν έχει την αισθητική και την καλλιέργεια για να ψάξει και να κυνηγήσει κάτι που πραγματικά να τον εκφράζει ακόμα και αυτός που δεν έχει την οικειότητα και την επαφή με πράγματα κουλτούρας ή επιπέδου όταν του τα δώσεις σιγά σιγά εκπαιδεύται να τα παρακολουθήσει. Το νησί είναι ένα τρανό παράδειγμα.

Τελικά πιο είναι το μυστικό της επιτυχίας για το «Νησί»;
Καταρχήν είναι μια πολύ δυνατή ιστορία από μόνη της. Ωστόσο, το πιο δυνατό σημείο της σειράς πιστεύω ότι είναι η παρουσία του Θοδωρή. Μόνο η δική του παρέμβαση θα μπορούσε να δώσει αλήθεια. Είναι ένας άνθρωπος που δεν φτιασιδώνει καταστάσεις, θα δείξει το ωραίο ηλιοβασίλεμα αλλά θα δείξει και αυτό που φέρνει την αλήθεια στην ισορροπία της...

Σόλωνας Κατσικανταράκης (Σωτήρης Λεμονιάς)

«Η ποιητική ματιά το κάνει ξεχωριστό»

Έχοντας μια δεκαετή εμπειρία στο θεατρικό σανίδι με το Χανιώτικο Θεατρικό Εργαστήρι ο Σόλωνας Κατσικανταράκης πραγματοποίησε με τη «Νησί» την πρώτη τηλεοπτική του εμφάνιση ως Σωτήρης Λεμονιάς. Μαζί με τη σύζηγό του Μαρία, ζουν μια τραγική απώλεια καθώς αποχαιρετούν το ένα τους παιδί το οποίο θα μπει στη βάρκα για να περάσει στον κόσμο της Σπιναλόγκας...

- Περιμένατε ότι κόσμος θα αγκαλιάσει τόσο πολύ «Το νησί»;
Κανείς δεν ξέρει στην αρχή όταν ξεκινάει ένα έργο ότι θα έχει αυτή την απήχηση. Είμασταν σίγουροι για τον Θόδωρα ότι θα κάνει σπουδαία δουλειά αλλά πραγματικά δεν ξέραμε. Θα σου πω ένα παράδειγμα πάνω σε αυτό. Όταν μου είπε ο Θόδωρας να περάσω από μια μικρή οντισιόν για να παίξω του είπα εμέσως πλην σαφώς ότι αφού θα έρθω που θα έρθω δώσε μου ένα ρόλο μην έρθω κομπαρσαρία. Δεν μου απάντησε τότε. Όταν τελειώσαν λοιπόν όλα και προβλήθηκαν τα πρώτα επεισόδια τον πήρα τηλέφωνο και του ζήτησα συγγνώμη γι' αυτό που του είχα πει. Του είπα «όχι ρόλο, απλά να περνούσα από το πλάνο και να με έπαιρνε η κάμερα θα ήταν για εμένα πολύ σημαντικό». Να έλεγα απλώς ότι ήμουν κι εγώ εκεί!

- Το αποτέλεσμα είναι κοντά σε εκείνο που είχατε στο μυαλό σας όταν γινόταν τα γυρίσματα;
Έπαιζα δέκα συναπτά χρόνια θέατρο στο Χανιώτικο Θεατρικό Εργαστήρι αλλά εμπειρία από την τηλεόραση δεν είχα καμία. Επομένως δεν μπορούσα να φανταστώ το αποτέλεσμα. Ήμουν σίγουρος όμως ότι θα ήταν καλό γιατί είναι πολύ καλός ο Θοδωρής. Βλέπει τα πράγματα από μια ποιητική ματιά.

- Σχόλια που ακούσατε;
Με το τέλος του πρώτου επεισοδίου το πρώτο τηλέφωνο που μου έπεσε ήταν από τον Μηνά Χατζησάββα με τον οποίο είμαστε φίλοι. Μου είπε ότι θα ήθελε και ο ίδιος να παίζει και ότι το σίριαλ ήταν κορυφαίο. Ότι έχει νόημα να γυρνάει στο σπίτι του τη Δευτέρα και ανοίγει την τηλεόραση. Αυτός λοιπόν μου είπε και αυτό που ανέφερα παραπάνω ότι δηλαδή ο Θοδωρής δεν είναι σκηνοθέτης αλλά ποιητής. Υπάρχουν βέβαια και ορισμένοι που λένε ότι είναι κάπως αργό. Ο κόσμος δυστυχώς έχει μάθει τώρα τόσα χρόνια να είναι όλα τόσο γρήγορα στην τηλεόραση. Σε ρωτάει κάποιος κάτι και απαντάς πριν τελειώσει ο άλλος την ερώτηση...

- Αισθανθήκατε κάποια φόρτιση εξαιτίας του ότι η ιστορία γυρίστηκε εκεί που συνέβησαν τα αληθινά γεγονότα;
Όταν άλλαξα και έβαλα τα ρούχα της εποχής, του ρόλου, μαζί με τους άλλους ηθοποιούς, ένιωσα κάπως περίεργα. Τα πρώτα γυρίσματα ήταν στον κεντρικό δρόμο, μια ανάσα από το νησί. Υπήρχε μια μαγεία ξεχωριστή. Μια ανατριχίλα συνεχόμενη. Αυτό βοηθάει και τους βοήθησε όλους. Είμαι σίγουρος γι' αυτό. Συνέβαλε στο να παίξουμε καλύτερα και να είμαστε πιο άμεσοι.

- Ποια σκηνή από αυτές που παίξατε ήταν πιο φορτισμένη;
Στη φάση που προσπαθώ να πείσω τη γυναίκα μου να δώσουμε το παιδί να πάει στη Σπιναλόγκα. Ενώ κυλούσε καλά η σκηνή και δεν ήταν για να κοπεί, κάποια στιγμή σταματήσαν όλοι και μου φάνηκε παράξενο. Σταματήσαμε γιατί η βοηθός του Θόδωρα έβαλε τα κλάματα. Αυτό έκανε σε όλους εντύπωση. Συγκινήθηκε τόσο πολύ που έβαλε τα κλάματα και επειδή ήταν δίπλα στους ηχολήπτες αναγκαστήκαμε να ξαναγυρίσουμε τη σκηνή.

- Το νησί είναι ένα αντεπιχείρημα για όσους λένε ότι η τηλεόραση είναι κακή γιατί αυτά αρέσουν στον κόσμο;
Αυτό το συμμερίζομαι απόλυτα. Ένας που σέβεται τον εαυτό του και βλέπει τα πράγματα από καλλιτεχνική σκοπιά το ξέρει χρόνια. Είναι δυνατόν η τηλεόραση αντί να είναι ένα μέσο επικοινωνίας προς τους ανθρώπους θετικό να βγαίνει τόσο άσχημη... Βέβαια έχει εκπαιδεύσει τους ανθρώπους προς το αρνητικό. Όπως ο Κάρολος Κουν εκπαίδευσε θεατρικά το κοινό, η τηλεόραση κάνει το ίδιο αλλά προς την αντίθετη κατεύθυνση. Δηλαδή εκπαιδεύει τον κόσμο στην κακή εικόνα, στην κακογουστιά. Το «Νησί» έχει ανεβάσει τον πήχυ και φάνηκε η τεράστια διαφορά με την κακή τηλεόραση. Αυτό μπορεί να είναι θετικό, δηλαδή από τώρα και έπειτα να σκέφτονται οι παραγωγοί και να λένε μήπως πρέπει να βελτιώσουμε τα πράγματα...

Νίκος Μπλαζάκης (καραγκιοζοπαίχτης)

«Στη Σπιναλόγκα νιώθεις την ενέργεια του πόνου»

Ο Νίκος Μπλαζάκης δίνει μια ξεχωριστή παράσταση Καραγκιόζη στο «Νησί». Για μια ακόμα φορά ο Καραγκιόζης καλείται να ανατρέψει το κλίμα, προσφέροντας γέλιο και συγκίνηση στην κοινότητα των σπιναλογκιτών.

- Περιμένατε αυτή την απήχηση της σειράς;
Βλέπω αρκετά κρατική τηλεόραση και ότι καλό έχει γυριστεί, όπως ο «Πρίγκιπας», «Ο έρωτας άργησε μια ημέρα» κ.ά., ο κόσμος τα παρακολουθεί με όρεξη. Θεωρώ δηλαδή ότι ένα έργο καλογυρισμένο είναι επόμενο να έχει μεγάλη επιτυχία. Μπρος στα όλο μαγειρέματα, τι θα φάμε σήμερα κ.λπ. είναι επόμενο ότι το «Νησί» θα είχε αυτή την απήχηση.

- Αυτό που ζήσατε στα γυρίσματα με αυτό που βλέπετε ως τηλεθεατής είναι κοντά;
Δεν έχω επηρεαστεί από το γύρισμα καθόλου. Συγκινούμε τώρα που το βλέπω ολοκληρωμένο. Βουρκώνουν τα μάτια, νιώθω το άγχος και έχω πάθει πλάκα με την εικόνα. Άκουσα κάποιους να παραπανιούνται ότι τα λόγια είναι λίγα και δίνεται έμφαση στην εικόνα, όμως δεν χρειάζονται παραπάνω λόγια. Όταν πάει να ακουμπήσει ο Μάινας το χέρι της Λέχου και εκείνη το τραβάει δεν είναι να πεις τίποτα άλλο. Τι να πει «αγάπη μου είμαι άρρωστη μην με ακουμπάς;». Όχι αυτό τα λέει όλα.

- Από τα σχόλια που έχετε ακούσει πιο ήταν το πιο θετικό;
Ότι έκλαιγε ο κουμπάρος μου. Μου άρεσε επίσης το σχόλιο του Μαστοράκη ο οποίος είναι παράξενος κι όμως είπε πολύ καλά λόγια και τόνισε ότι η σειρά βγαίνει κινηματογραφικά. Ακόμα μου αρέσει ότι ακούω ότι συγκεντρώνονται πολλοί άνθρωποι μαζί για να το δουν. Αυτό είχε να γίνει από την εποχή του «Λούνα Παρκ». Ενώνει τον κόσμο γινονται ρεφενέδες και συζητάνε οι άνθρωποι. Γι' αυτό λέω ότι η επανάσταση θα ξεκινήσει από τον καναπέ όχι από τον δρόμο.

- Το γεγονός ότι γυρίζεται η σειρά στον τόπο που συνέβησαν τα πραγματικά γεγονότα σας έκαναν να αισθανθείτε φόρτιση;
Όταν πήγα στην παραγωγή για να τους δείξω τους διαλόγους του καραγκιόζη θυμάμαι ότι είδα μια φωτογραφία εποχής στον τοίχο. Έδειχναν ένα καψερό λεπρό που τον είχαν μπουζιάσει με όλη τη σημασία της λέξης. Ήταν γονατιστός με τα χέρια πίσω δεμένα μαζί με τα πόδια και ο χωροφύλακας δίπλα. Με συγκλόνισε. Και φυσικά ο χώρος βγάζει όλη αυτή την ενέργεια του πόνου. Θυμάμαι ότι μετά το γύρισμα είχα πει στη γυναίκα μου να πάμε στην Σπιναλόγκα που τώρα είναι ένα καθαρά τουριστικό μέρος και μου είπε ότι «δεν αντέχω να δω τον πόνο του άλλου. Δεν μου κάνει καρδιά να πάω εκεί που ο άλλος πέθανε μαρτυρούσε πονούσε ήταν απομονωμένος». Της έδωσα δίκιο.

- Η σκηνή που σας συγκίνησε ιδιαίτερα...
Υπήρχαν δύο σκηνές που έβγαλαν τρομερή συγκίνηση. Μία στο 5ο επεισόδιο που βγαίνει ο Καραγκιόζης και λέει στου Κοντομάρη την αυλή κ.λπ. και βλέπω την Ελπίδα Κοντομάρη να ακουμπάει το κεφάλι του Κοντομάρη με τόση στοργή. Ενώ είναι μια σκηνή δευτερολέπτων σου φεύγει η ψυχή. Δεν είναι αυτό που λέμε «αγάπη μου» αλλά κάτι πολύ ανώτερο. Επίσης ο φωτισμός στη σκηνή μέσα στο σπίτι του Μαινα όταν έμαθε η Ελένη Πετράκη για την αρρώστια. Η σκιά και το φως. Το φως στα παιδιά που υπάρχει ζωή και η σκιά στην Ελένη...

- Το «Νησί» πιστεύετε ότι ανατρέπει το επιχείρημα που λέει ότι η τηλεόραση είναι αυτή γιατί ο κόσμος αυτά θέλει;
Το «Νησί» έφερε τα πράγματα πραγματικά τούμπα. Ο κόσμος θέλει την ποιότητα αλλά άμα του προβάλλουν σαβούρα, σαβούρα θα βλέπει. Από παλιά ο κόσμος μια καλή σειρά καθόνταν και την έβλεπε. Το έχει αποδείξει. Τα άλλα απλώς είναι φτηνά. Έχουμε ένα στούντιο πετάμε 5 μάτια κουζίνας πάνω και δέκα μαντράχαλους με ποδιές και άντε να φτιάξουμε τις γαρίδες τώρα...