ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΣΣΙΤΙΑ ΤΩΝ ΧΑΝΙΩΝ
“Παλεύουμε για να μην υπάρχει πείνα”
Από: Γιώργος Κώνστας
Δημοσιεύθηκε στις: 06-01-2012

Αντιμετωπίζουν καθημερινά τη φτώχεια και την ανέχεια. Ερχονται σε επαφή με ανθρώπους που αναζητούν ένα πιάτο φαγητό. Είτε αλληλέγγυοι σε κοινωνικά συσσίτια, είτε εργαζόμενοι σε ανθρωπιστικές δομές, οι άνθρωποι που μιλούν στις 'διαδρομές' είναι εκείνοι που καθημερινά μαζί με πολλούς άλλους, δίνουν ένα αγώνα ενάντια στην εξαθλίωση των συνανθρώπων τους.

'Ολοι έχουν δικαίωμα σε ένα πιάτο φαγητό'
Ο Χρήστος Γαλανάκης είναι ένας από τους 15 περίπου πολίτες που συμμετέχουν στην 'Κοινωνική κουζίνα'. Μια συλλογική προσπάθεια που ξεκίνησε απο τους 'Αγανακτισμένους' της πλατείας Δημοτικής Αγοράς από τον περασμένο Ιούνιο και κάθε μέρα προσφέρει ένα πιάτο φαγητό σε κοινωνικά αποκλεισμένους, άνεργους της πόλης των Χανίων.
Οταν το απόγευμα ο Χρήστος τελειώσει την εργασία του θα βρεθεί στον χώρο του συσσιτίου κάτω από το 1ο Γυμνάσιο Χανίων για να φέρει φαγητό, να βοηθήσει στο σερβίρισμα, στη συλλογή προϊόντων. Ολα, όπως και οι υπόλοιποι, χωρίς κανένα οικονομικό κέρδος.

Για ποιο λόγο συμμετέχεις σε αυτήν την προσπάθεια; Συμμετέχω από ιδεολογικής άποψης. Πιστεύω ότι σε μια κοινωνία όλοι θα πρέπει να έχουν δικαίωμα στη ζωή, στα αγαθά και στον πλούτο που παράγεται.
Αφού δεν μπορούμε ακόμα πολιτικά να το εφαρμόσουμε, μπορούμε στο ελάχιστο να προσφέρουμε ένα πιάτο φαγητό σε αυτούς που το έχουν ανάγκη.

Οι άνθρωποι που σιτίζονται εδώ είναι...
Κάθε είδους. Από Ελληνικές οικογένειες, αλλοδαποί μετανάστες. Σε όλους προσφέρεται ένα πιάτο φαγητό χωρίς καμία διάκριση.

Και αυτοί που εθελοντικά συμμετέχουν στην προετοιμασία του συσσιτίου;
Είναι άνθρωποι ευαίσθητοι που θέλουν να προσφέρουν. Το κάνουν από ανιδιοτέλεια και χωρίς καμία σκοπιμότητα.

Ενα περιστατικό που σε έκανε να νιώσεις περήφανος για τη συμμετοχή σου στην 'Κοινωνική Κουζίνα'.
Αυτό που με κάνει καθημερινά, όπως και όλους πιστεύω που συμμετέχουν σε αυτή την δράση, να αισθάνομαι ότι κάτι προσφέρω είναι που βλέπω ανθρώπους τελείως εξαθλιωμένους να βρίσκουν ένα πιάτο φαγητό, που τους δίνεται με αξιοπρέπεια, σε ανθρώπινες συνθήκες.

Κάποιο περιστατικό που σε συγκίνησε;
Το ότι βλέπω πολλά από τα παιδιά από αυτά στο δρόμο, με χαιρετούν, μου λένε καλημέρα. Οπως επίσης και το ότι μια γυναίκα με 3 παιδιά τελείως εξαθλιωμένη μπόρεσε και βρήκε εδώ κάποιους ανθρώπους που νοιάστηκαν για αυτή και τα παιδιά της.

Η μεγαλύτερη χαρά για σένα...;
Οταν το συσσίτιο σταματήσει γιατί η κοινωνία θα έχει οργανωθεί κατά τέτοιο τρόπο ώστε να μην λείπει από κανένα ένα τόσο βασικό αγαθό.

Τι θα έλεγες σε κάποιον που θα ρωτούσε 'τι θα μπορούσα να κάνω εγώ για αυτό;'.
Σε κάθε Χανιώτη, σε κάθε άνθρωπο που θέλει να προσφέρει, θα τον καλούσα να συμμετέχει στην όλη προσπάθεια. Η προσφορά είναι ελεύθερη, ο καθένας προσφέρει όπως μπορεί και με ό,τι μπορεί.

Οι φίλοι, γνωστοί, συγγενείς σου τι σου λένε όταν μαθαίνουν ότι συμμετέχεις εθελοντικά στην προετοιμασία του συσσιτίου;
Οι περισσότεροι συμβάλλουν και οι ίδιοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην προσπάθεια. Δεν υπάρχει κάποιος που να πει π.χ. ότι χάνεις τον καιρό σου. Επειδή πλέον αισθανόμαστε την έλλειψη και την ανάγκη κάποιων πραγμάτων, αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε και τις ανάγκες των άλλων.

Κάτι που έχετε ανάγκη στο συσσίτιο;
Τη στήριξη του κόσμου, με ό,τι μπορεί από το υστέρημα ή το έλλειμμά του.

'Αναγνωρίζουν την προσφορά μας'
Η καθημερινότητα για την κ. Σπυριδούλα Κυρίτση διαφέρει από πολλές γυναίκες της ηλικίας της. Από τις 6 το πρωί βρίσκεται στη κουζίνα των συσσιτίων της Σπλάντζιας για να ετοιμάσει μαζί με άλλους φίλους των συσσιτίων το φαγητό της επόμενης ημέρας για 250 άτομα και 50 οικογένειες.

Μια προσφορά ανιδιοτελή καθώς γνωρίζει και η ίδια εκ των έσω, πόσο σημαντική είναι η δράση των συσσιτίων.

Πόσα χρόνια είστε στο συσσίτιο της Σπλάντζιας;
Περίπου 3,5 χρόνια. Μένω εδώ στην Σπλάντζια. Παλιά έπαιρνα κι εγώ φαγητό από εδώ, επομένως ξέρω τι σημαίνει φτώχεια. Οταν έφυγε η προηγούμενη μαγείρισσα πήρα απόφαση να βοηθήσω.

Παράλληλα εργάζεστε;
Ναι για να ζήσω κι εγώ. Το πρωί είμαι εδώ από τις 6. Μαγειρεύω και βοηθάω. Μια φορά την εβδομάδα βγάζουμε το πρόγραμμα του φαγητού για τις 6 ημέρες ανάλογα με τι έχουμε πάντα στη διάθεσή μας. Το απόγευμα δουλεύω σε καφενείο.

Οταν έμαθαν οι δικοί σας ότι δουλεύετε εθελοντικά;
Εντάξει, στην αρχή τους φάνηκε παράξενο. Ομως όσοι με γνωρίζουν, καταλαβαίνουν. Τους εξηγώ ότι θέλω να βοηθήσω και ότι είναι σημαντική εργασία.

Θα έχετε γνωρίσει πολλούς ανθρώπους εδώ... Πολλοί, δεν είναι τίποτα. Εχει περάσει πολύς κόσμος από εδώ. Οι άνθρωποι εδώ αναγνωρίζουν στο πρόσωπό μας αυτά που προσφέρουν τα συσσίτια της Σπλάντζιας. Οπου μας δουν, μας χαιρετούν, μας νιώθουν δικούς τους ανθρώπους.

Οι άνθρωποι που έρχονται εδώ;
Ολων των ειδών, πολλοί άντρες αλλοδαποί, μετανάστες, πάνω από 50 οικογένειες, άλλοι που δεν έχουν δουλειά, άτομα που αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας.

Και αυτοί που στηρίζουν το συσσίτιο;
Πολλοί, πάρα πολλοί, γιατί αναγνωρίζουν το έργο της Σπλάντζιας και την προσπάθεια που γίνεται. Γι’ αυτό και συνέχεια προσφέρουν είτε χρήματα είτε προϊόντα. Αξίζει να στηριχθούν τα Συσσίτια της Σπλάντζιας.

'Είναι αμαρτία κάποιοι
να μην έχουν ούτε τα βασικά'
Από την πρώτη ημέρα στο συσσίτιο του ναού των Εισοδίων η κα Ινκα Μουρατίδη. Η γυναίκα που εργάζεται για την εκκλησία εδώ και χρόνια, συμμετείχε με προθυμία στην προσπάθεια για την δημιουργία ενός συσσιτίου για τους αναξιοπαθούντες, που λειτουργεί εδώ και μια 12ετία.
Πόσα άτομα σιτίζετε; Καθημερινά περίπου 45, οι 40 εκ των οποίων Ελληνες.

Ξέρουμε ότι σε εσάς έρχονται πολλές δύσκολες περιπτώσεις ανθρώπων...
Οντως έχουμε πάρα πολλά παιδιά που είναι ναρκομανείς. Ομως όλοι έρχονται χρόνια εδώ, τους γνωρίζουμε και μας ξέρουν καλά. Προσωπικά με σέβονται, αν τους πω κάτι με ακούνε. Εχουμε καλή σχέση.

Οι άνθρωποι αυτοί θέλουν ιδιαίτερη αντιμετώπιση;
Ναι βέβαια. Υπάρχει ο π. Στυλιανός που είναι η ψυχή των συσσιτίων και βοηθάει σε όλα και τον αντιμετωπίζουν και αυτόν με σεβασμό. Εχουμε περίπου 20 άτομα από αυτά που συχνάζουν στα Νέα Καταστήματα και αντιμετωπίζουν προβλήματα με ναρκωτικά και που έρχονται καθημερινά να πάρουν φαγητό. Είναι αμαρτία οι άνθρωποι αυτοί να στερούνται ακόμα και αυτό.

Περιγράψτε μου μια μέρα σας...
Ερχομαι το πρωί εδώ και με τον π. Στυλιανό βγάζουμε το πρόγραμμα: τι να μαγειρέψουμε, ψωνίζουμε και στη συνέχεια μαγειρεύω. Από τη 1 έως τις 2 δίνουμε το φαγητό που πάντα σερβίρεται ζεστό.

Ο κόσμος στηρίζει τα συσσίτια;
Τα στηρίζει αλλά οι ανάγκες έχουν μεγαλώσει. Εμείς θέλουμε πάνω από 150 ευρώ καθημερινά. Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό. Πέρα από το φαγητό, προσφέρουμε φρούτο όπως μπανάνα. Λειτουργούμε 7 ημέρες την εβδομάδα, ακόμα και την Κυριακή προσφέρουμε ξηρό φαγητό.

Οι δικοί σας;
Ερχονται και με βοηθούν και αναγνωριζουν κι αυτοί πως δεν είναι μια απλή δουλειά, είναι μια σημαντική δουλειά.

'Δύσκολη
η καθημερινότητα'
'Δεν είναι εύκολη δουλειά. Ακους καθημερινά την ιστορία όλων των ανθρώπων που έρχονται για να πάρουν ένα πιάτο φαγητό και λες 'θεέ μου, που πάμε.' Η κα Μιμόζα Τζέγκο είναι η γυναίκα που καθημερινά ετοιμάζει το φαγητό για τους ανθρώπους που προσφεύγουν στο συσσίτιο των Αγ. Κωνσταντίνου και Ελένης στη Ν. Χώρα.

Ερχόμενη σε επαφή καθημερινά με δεκάδες ανθρώπους την ακούμε με προσοχή καθώς έχει πολλά να πει.
Πώς είναι η καθημερινότητα της ενασχόλησης με το συσσίτιο;
Δύσκολη. Το ζω καθημερινά. Τα όσα ακούς από τους ανθρώπους που έρχονται εδώ για να πάρουν ένα πιάτο φαγητό σε κάνουν να σκεφτείς πολλά πράγματα, όπως: τι ξημερώνει το αύριο, που όλοι λένε ότι θα έρθουν ακόμα πιο δύσκολες μέρες. Ανησυχώ πολύ, και λέω πολλές φορές 'τι θα απογίνουμε'. Γιατί καθημερινά έρχονται ολοένα και περισσότεροι που ζητάνε ένα πιάτο φαγητό.

Αυξάνονται και οι ανάγκες δηλαδή;
Βέβαια, ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι που βοηθούν, φέρνουν φαγητό, φέρνουν πράγματα. Ακόμα και το Γυμνάσιο και Λύκειο της Νέας Χώρας έφερε τρόφιμα. Πολύ σημαντικό και για τα ίδια τα παιδιά να καταλάβουν τι προσφέρουν εδώ τα συσσίτια. Ηταν μια πολύ ωραία κίνηση που τα παιδιά ευαισθητοποιήθηκαν.

Απο τους ανθρώπους που έρχονται εδώ, θυμάστε κάποιον ειδικά; Θυμάμαι πολύ έντονα μια μητέρα που είχε έλθει εδώ από τις Σέρρες με το παιδί της που αντιμετώπιζει πρόβλημα με τα ναρκωτικά. Ηλθαν να δουλέψουν στις ελιές αλλά τελικά δεν βρήκαν κάτι.

Και ήλθαν σε εσάς;
Κτύπησαν την πόρτα και μας είπαν ότι είχαν να φάνε 2 ημέρες.
Το παιδί που ήταν 23-24 ετών δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια του. Φαινόταν ότι δεν είχαν φάει. Τους έδωσα φαγητό και στη συνέχεια συναντήθηκαν με τον παπά Αντώνη που αμέσως τους είπε να έρχονται όποτε θέλουν να πέρνουν φαγητό. Μετά από 2-3 ημέρες τούς ρώτησε πού μένουν. Μας είπαν σε οικοδομές και εγκαταλελειμμένα σπίτια. Ηταν πολύ χαρούμενοι που βρήκαν ένα στρώμα έξω από το σπίτι και το έβαλαν μέσα σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι. Ακούγοντας αυτά τα πράγματα και βλέποντας τα μάτια του παιδιού να γυαλίζουν από χαρά που βρήκε ένα πεταμένο στρώμα και το έβαλε στο εγκαταλελειμμένο σπίτι σοκαρίστηκα.

Εσείς που είστε από την Αλβανία έχετε γνωρίσει τέτοια φτώχεια;
Τέτοιο πράγμα όχι, δεν το έχω ξανασυναντήσει. Ημασταν μια μεσαιά οικογένεια όπως όλες στην Αλβανία, δεν είχαμε πολλά αλλά όχι και σε αυτήν την κατάσταση.

Πέρα από τον μισθό, υπάρχει άλλη ανταμοιβή για σας;
Το 'ευχαριστώ' όταν το ακούς από τους ανθρώπους που έρχονται εδώ, δεν θέλεις τίποτα άλλο. Είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση ότι κι εγώ με το μικρό αυτό που προσφέρω, κάτι κάνω.

Το συσσίτιο του Αγ. Κωνσταντίνου απευθύνεται περισσότερο στους ανθρώπους της γειτονιάς;
Ναι, σε κάθε άνθρωπο αλλά κυρίως στους Νεοχωρίτες. Η προσφορά του είναι τεράστια γι’ αυτό και ο κόσμος το αναγνωρίζει.
Ο παπά Αντώνης, η εκκλησία προσφέρουν και πολλά άλλα πράγματα πέρα από το φαγητό.