ΜΗΝΥΜΑ ΧΑΝΙΩΤΗ ΤΕΤΡΑΠΛΗΓΙΚΟΥ: 

«Οδηγοί, υπάρχουμε και εμείς»

 Δύο φορές θύμα τροχαίου μέσα σε έναν μήνα ο 35χρονος Σπύρος Κουτσορινάκης

«Οδηγοί, υπάρχουμε και εμείς». Ο Σπύρος Κουτσορινάκης γράφει στον υπολογιστή το μήνυμά του προς τους οδηγούς. Είναι 35 ετών, είναι τετραπληγικός και κινείται με ηλεκτροκίνητο αναπηρικό καροτσάκι. Aυτό δεν τον εμποδίζει να είναι δραστήριος.

Λατρεύει το θέατρο και τη μουσική, γι’ αυτό τακτικά επισκέπτεται την Ανατολική Τάφρο για τις καλοκαιρινές παραστάσεις. Ομως τον τελευταίο μήνα οι επισκέψεις του ήταν ελάχιστες. Και αυτό γιατί δύο φορές τον τράκαραν μέσα στην πόλη των Χανίων, ευτυχώς ελαφρά, την πρώτη φορά ένα αυτοκίνητο ο οδηγός του οποίου δεν σταμάτησε καθόλου (!) τη δεύτερη ένα μηχανάκι.

Τον ρωτάμε για το ατύχημα. «Περνούσα στην Αγορά και ένα αυτοκίνητο που πήγαινε προς την Α. Παπανδρέου με κτύπησε στα πόδια» μας γράφει. Ο οδηγός δεν σταμάτησε. Ακολούθησε το τρακάρισμα με ένα μηχανάκι πάλι στους δρόμους των Χανίων! «Ο αδελφός μου είχε τρομάξει και παρ’ ότι λατρεύει το θέατρο δεν πήγαινε πουθενά μέχρι και πριν από λίγες ημέρες, γιατί φοβόταν» μάς εξηγεί η αδελφή του Μαρία.

Το ηλεκτροκίνητο καροτσάκι του δεν μπορεί να κινηθεί όταν βρέχει και έτσι ο Σπύρος έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει τις αγαπημένες του παραστάσεις κυρίως το καλοκαίρι. Εξάλλου οι χώροι -ιδιωτικοί και δημόσιοι- που έχουν υποδομές για άτομα με κινητικές αναπηρίες στα Χανιά είναι ελάχιστοι. «Ολοι οι δρόμοι είναι κακοφτιαγμένοι, έχουν ξαναστρωθεί σε πολλά σημεία άσχημα. Η μέση μου πονάει» μας γράφει ο Σπύρος στον υπολογιστή, το μέσο επικοινωνίας με τους γύρω του καθώς η ομιλία του δεν είναι εύκολα κατανοητή.

«ΔΕΝ ΚΑΘΗΛΩΘΗΚΕ ΠΟΤΕ»

Η προσπάθεια του Σπύρου, μόνο ως ηρωική μπορεί να περιγραφεί. Το πρόβλημα υγείας δεν τον καθήλωσε στο σπίτι. Διεκδικεί τα δικαιώματά του, να μπορεί να κινηθεί όπου θέλει, να πιεί το ποτό του, να πάει σε μια παράσταση. Πρόσφατα έγινε διπλά χαρούμενος καθώς χάρη στο μηχάνημα που τοποθετήθηκε από τον Δήμο Χανίων στην παραλία της Νέας Χώρας μπορεί να μπει στη θάλασσα και να κολυμπήσει. «Πήγαμε εκεί και ο Σπύρος ενθουσιάστηκε. Βέβαια το κακό είναι ότι κάποιοι την κατασκευή τη χρησιμοποιούσαν για να ξαπλώσουν, ενώ τα παιδιά έπαιζαν πάνω σε αυτή παρότι υπάρχει πινακίδα που λέει ότι είναι εύθραστη. Δυστυχώς, δεν έχουμε συνείδηση, μετά από τόσα χρόνια έγινε κάτι, γιατί να κινδυνεύει να σπάσει;» αναρωτιέται η μητέρα του Αργυρώ. Aπό το 2010 ο Σπύρος τρέχει μαζί με τα παιδιά της Αθλητικής Ομάδας του “Ορίζοντας” που κυριολεκτικά τον έχουν αγκαλιάσει. Από τα Βενιζέλεια και το Οροπέδιο Λασιθίου μέχρι και τον μαραθώνιο του Αμστερνταμ ο Σπύρος ήταν εκεί κερδίζοντας τον σεβασμό, την εκτίμηση και το χειροκρότημα των συναθλητών του και του κόσμου που παρακολουθούσε τον αγώνα!

ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΨΥΧΗ

«Πίσω από την προσπάθεια του Σπύρου βρίσκεται μία τεράστια ψυχή. Πείτε σε κάποιον άνθρωπο «πήγαινε μόνος σου στο θέατρο ή στο μπαρ». Πόσοι θα το κάνουν χωρίς παρέα;

Ο Σπύρος ήθελε να τρέξει με το καροτσάκι του! Ετσι βρέθηκε στα Βενιζέλεια το 2010, μόνος του χωρίς να ξέρει κανέναν. Εκεί τον πλησίασαν τα παιδιά της Αθλητικής Ομάδας του “Ορίζοντας” και αποφάσισαν να είναι δίπλα του και να τρέχουν μαζί» εξηγεί η κα Αργυρώ, ενώ η αδελφή του Μαρία έχοντας ζήσει σε Αγγλία και Ισπανία σημειώνει «είμαστε πίσω σε πολλά πράγματα σε θέματα αντιμετώπισης των ατόμων με κινητικά προβλήματα. Στη Σεβίλλη της Ισπανίας σχεδόν καθημερινά διοργανώνονταν εκδρομές για άτομα με κινητικά προβλήματα μέσα στην πόλη με μεγάλη συμμετοχή κόσμου. Κάθε βράδυ έκαναν διαφορετικά πράγματα! Πήγαιναν να κάνουν πάρτι, να πιούν ένα ποτό, να περιηγηθούν σε μία γειτονιά της πόλης!».

Επιθυμία και όνειρο του Σπύρου είναι κάποια στιγμή η πόλη που ζει να αποκτήσει τις υποδομές που θα την κάνουν φιλική. Τα πολλά παιδιά με κινητικά προβλήματα που δεν βγαίνουν πέρα από το σπίτι τους, να είναι σε θέση να πάνε σε μία παράσταση, σε ένα εστιατόριο, να μπορούν να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους, γιατί στις υπηρεσίες θα υπάρχουν οι απαραίτητες ράμπες και την ίδια ώρα να κυκλοφορούν στους δρόμους χωρίς να κινδυνεύουν να βρεθούν κάτω από τις ρόδες κάποιου αυτοκινήτου. Γι’ αυτό και έχει επισκεφθεί τα Δημοτικά Σχολεία σε Βαμβακόπουλο και Αλικιανό επικοινωνώντας με τα παιδιά και δείχνοντάς τους ότι τα άτομα με ειδικές ανάγκες δεν διαφέρουν από τους υπόλοιπους και έχουν ανάγκη μόνο από σεβασμό.

Παρά τις δυσκολίες της εποχής υπάρχει αισιοδοξία. Οι άνθρωποι θυμούνται πώς ήταν η κατάσταση πριν από 35 χρόνια, πριν από 20 χρόνια και πώς σήμερα. Κυρίως στη νοοτροπία του κόσμου που πλέον έχει βελτιωθεί σημαντικά. Xάρη στην υπεράνθρωπη προσπάθεια της οικογένειας και των φίλων του και φυσικά τη δική του επιμονή ο Σπύρος έχει πετύχει σπουδαία πράγματα. Και θα συνεχίσει…