Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

ΜΑΝΩΛΗΣ ΤΣΙΤΣΙΡΙΔΑΚΗΣ Νικητής στον αγώνα της ζωής Δημοσιεύθηκε στις: 23-04-2012
'Για τους πολλούς η απουσία όρασης είναι αδυναμία, εγώ προσπαθώ να το βλέπω ως... προτέρημα. Μερικές φορές είναι καλύτερα να μην βλέπεις αυτόν τον κόσμο. Όταν παρουσιάζεται τελείως μαύρος ή γκρίζος καλύτερα να τον φαντάζεσαι με διάφορα χρώματα», λέει στα 'Χ.Ν.' ο Μανώλης Τσιτσιριδάκης 24 ετών από τις Μουρνιές Χανίων, ένα από τα πολλά νέα παιδιά που δεν το κατέβαλε το πρόβλημα αναπηρίας που αντιμετωπίζει. Ο αγώνας της ζωής που δίνουν καθημερινά έχει ήδη ουσιαστικά κερδιθεί. Ο Μανώλης άρχισε σταδιακά από μικρός να χάνει την όρασή του. Ωστόσο αυτό δεν τον εμπόδισε μετά από πολύ κόπο και αγώνα, με τη στήριξη της οικογένειας και των φίλων του όχι μόνο να εισαχθεί στη Νομική Αθηνών αλλά να πάρει πτυχίο, να ολοκληρώνει το μεταπτυχιακό του και να σκέφτεται και διδακτορικό! Μια σπάνια περίπτωση ανθρώπου, που η δύναμη της ψυχής κατανίκησε όλα τα εμπόδια που βρήκε μπροστά του. ΔΙΑΒΑΣΜΑ ΣΤΗ ΝΟΜΙΚΗ - Στη Νομική, που θέλει πολύ διάβασμα, πώς τα κατάφερες και πήρες πτυχίο σε 4.5 χρόνια; Κατ? αρχήν είχε ενδιαφέρον ως επιστήμη. Δυσκολίες αντιμετώπισα στον τρόπο διαβάσματος, καθώς όσοι έχουν πρόβλημα στην όραση ακούνε το μάθημα σε κασέτες και από εκεί αποστηθίζουν. Πήγαινες λοιπόν το βιβλίο σε κάποια υπηρεσία του ΚΕΑΤ (Κέντρο Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών) εκεί στο ηχογραφούσε κάποιος υπάλληλος ή εθελοντής και πάνω σε αυτό μελετούσες. Εργασίες δεν μπορούσες να κάνεις. Δυστυχώς δεν υπήρχαν πολλά ηχογραφημένα βιβλία έτοιμα, ειδικά για τη Νομική. Δεν έχεις την ποικιλία να διαβάσεις πολλά διαφορετικά πράγματα. Μοιάζει πολύ με αυτό που ένιωσαν τώρα τα παιδιά στα σχολεία που χωρίς να έχουν τα βιβλία τους τα μοίρασαν σε φωτοτυπίες. - Ως φοιτητής ήσουν υποχρεωμένος να ζήσεις μόνος; Αυτό ήταν ένα στοίχημα για μένα να μπορώ να ζήσω μόνο μου, χωρίς τους γονείς μου. Ηταν πολύ δύσκολο στην αρχή. Μπορεί ένα παιδί με πρόβλημα όρασης που φεύγει από μια επαρχιακή πόλη να ζήσει μόνο σε μια μεγάλη πόλη όπως η Αθήνα; Αυτό ήταν ένα πραγματικό στοίχημα για μένα αλλά πιστεύω ότι... τα κατάφερα. ΚΙΝΗΣΗ ΣΕ ΧΑΝΙΑ - ΑΘΗΝΑ - Το να κινηθείς στην Αθήνα... βουνό; Ναι, πολύ αν και σιγά - σιγά συνηθίζεις. Eίχα πει σε έναν καθηγητή μου ότι θα σου δέσω τα μάτια θα σου δώσω ένα μπαστούνι να δω πού θα πας; Χιουμοριστικά βέβαια. - Και τι απάντησε ; Οτι δεν θέλει να το κάνει με τίποτα! Με φίλους μου το έχω κάνει. Και για σοβαρά και για πλάκα. Για μένα το δύσκολο θα ήταν αν... αύριο μπορούσα να δω, πώς θα τα κατάφερνα τότε; Αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να φανταστώ. - Τα Χανιά ως πόλη για σένα είναι ανθρώπινη; Μπορείς να την περπατήσεις; Σε σύγκριση με την Αθήνα είναι καλύτερη η κατάσταση, σίγουρα. Βλέπω μια πρόοδο. Έχουν μπει 'οδηγοί' για τυφλούς στα πεζοδρόμια και ελπίζω να μην μείνει έτσι, να συνεχιστεί και να επεκταθεί και σε όλους τους δρόμους και τις συνοικίες της πόλης. Παράλληλα, έχουμε την πρωτοτυπία στην Ελλάδα δίπλα στον 'οδηγό' για τους τυφλούς να απλώσει την πραμάτεια του ένα κατάστημα, να μπει μια κολώνα της ΔΕΗ, να δούμε παρκαρισμένα αυτοκίνητα ή μηχανάκια. Υπάρχει και το σύστημα ενημέρωσης για τυφλούς στα φανάρια, αλλά μόνο στη Δημοτική Αγορά. Πρέπει να επεκταθούν και αυτά περισσότερο. Όπως επίσης ένα σύστημα ειδοποίησης στα λεωφορεία τα αστικά, να σε ενημερώνουν για τις στάσεις καθώς διαφορετικά επαφίεσαι στον καλό οδηγό που θα σε βοηθήσει να κατέβεις ή θα έχει στον νου του ότι κάποιος που δεν βλέπει θέλει να κατέβει στην α' ή την β΄ στάση; ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ - ΣΤΕΝΟΧΩΡΙΑ - Θυμάσαι κάποιο περιστατικό που να σε συγκίνησε ιδιαίτερα και να έχει να κάνει με τη συμπεριφορά του κόσμου; Είχα 'κοπεί' σε ένα μάθημα με αποτέλεσμα να καθυστερήσω στο να πάρω το πτυχίο. Είχα τις μαύρες μου και μια συμφοιτήτρια μου έδωσε θάρρος, μου είπε ότι 'δεν πρέπει να με παίρνει από κάτω', ότι 'θα πρέπει να συνεχίσω'. Και αυτά παρ? ότι δεν ήμασταν παρέα, δεν ήμασταν φίλοι κολλητοί. Είναι αυτά τα 'μικροπράγματα' πολλές φορές που είναι τα πιο σημαντικά στη ζωή. - Και κάποιο γεγονός που να στεναχώρησε ή σε έφερε σε δύσκολη θέση; Είναι κάτι που μου έχει συμβεί και στα Χανιά και στην Αθήνα και για να σου πω την αλήθεια ήταν από τα πιο μεγάλα μου προβλήματα. Τύχαινε μερικές φορές να έλθει κάποιος και να μου δώσει χρήματα. Πρώτη χρονιά να έχω φύγει από τα Χανιά όπου ως κομμάτι της τοπικής κοινωνίας νιώθεις την προστασίας της, σε ξέρει ο κόσμος και να πηγαίνεις στην Αθήνα και να θέλεις να φτιάξεις μια νέα ζωή και έρχεται κάποιος και να σου δίνει χρήματα λες και είμαι επαίτης; Ήταν κάτι που με στεναχώρησε πολύ. Είπα σε έναν κύριο που πήγε να μου δώσει λεφτά ότι δεν έχω ανάγκη από χρήματα. Μου ζήτησε συγγνώμη. Συμβαίνει αυτό όμως γιατί αρκετός κόσμος έχει ένα αίσθημα λύπησης για όσους έχουν κινητικά ή προβλήματα όρασης. Ως νομικός μπορώ να πω ότι πιο δύσκολα αλλάζει η νοοτροπία παρά ένας νόμος. - Και μετά το μεταπτυχιακό... τι; Σίγουρα θα πάω για διδακτορικό. Αυτό από μόνο του είναι κάτι πολύ μεγάλο, δύσκολο και σοβαρό. Θα το παλέψω. - Θα σε δούμε κάποια στιγμή και στις δικαστικές αίθουσες ως δικηγόρο, ως δικαστή, θα ?θελες να διδάξεις..; Κάποιος που μπαίνει στη Νομική δεν μπορεί να μην έχει σκεφθεί ότι θα αγορεύσει στο δικαστήριο. Για νας πας τώρα στο δικαστικό βήμα θα πρέπει πρώτα να έχεις περάσει από ένα στάδιο δικηγορίας. Για να γίνεις δικαστής έχεις πολλούς περιορισμούς π.χ. δεν μπορείς να αρθρογραφείς σε μια πολιτική εφημερίδα, πρέπει να ζεις πιο κλειστά. Και αυτό δεν το θέλω... Για την ώρα σκέφτομαι το διδακτορικό. «Τι θα έλεγα σε έναν γονιό, σε έναν δήμαρχο, σε ένα παιδί με προβλήματα όρασης...» - Σε ένα παιδί που αντιμετωπίζει προβλήματα ανάλογα με τα δικά σου ποια θα ήταν η δική σου συμβουλή; Στο λέω γιατί πολλά παιδιά απογοητεύονται, μένουν κλεισμένα στον ευατό και στο σπίτι τους, απομονώνονται από την κοινωνία. Είναι κάτι που έχω περάσει και εγώ. Αυτό που θα του έλεγα είναι ότι θα πρέπει να βρει συμμάχους, φίλους, συγγενείς. Επίσης, να μην φοβηθεί να ρισκάρει για να πετύχει. Αυτό ισχύει, βέβαια, για όλα τα επίπεδα και για όλους τους ανθρώπους. - Στους γονιούς του παιδιού; Θα τους έλεγα να πιστέψουν στο παιδί τους. Δεν αρκεί μόνο το στήριγμα αλλά να πιστέψουν σε αυτό. Αν φύγουν από τη ζωή, το παιδί να είναι προετοιμασμένο να παλέψει μόνο του. - Σε ένα εκλεγμένο δήμαρχο, δημοτικό σύμβουλο; Να σκέπτονται πάντα ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν βλέπουν όπως αυτοί ή που δεν κινούνται όπως αυτοί. Να εργαστούν για περισσότερους 'οδηγούς' για τυφλούς, να κάνουν ενημερωτικές καμπάνιες, εκδηλώσεις ώστε ο κόσμος να ευαισθητοποιηθεί πάνω σε αυτά τα θέματα. Εχουμε ανάγκη εδώ στα Χανιά από ψηφιακές βιβλιοθήκες, από βιβλία με την μέθοδο 'Μπρέιγ'. Επίσης στον δήμαρχο Πλατανιά, που είναι από τους μεγαλύτερους Δήμους και δέχεται χιλιάδες τουρίστες, υπάρχει ανάγκη και σε αυτήν την περιοχή από 'οδηγούς' για τυφλούς. Τα άτομα με αναπηρίες αξίζουν να πάρουν τις ευκαιρίες τους.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου