Κυριακή 12 Μαΐου 2019

“Εφυγε” ο Χανιώτης που επέζησε από Μαουτχάουζεν και Μακρόνησο



03TOPIKAΣε ηλικία 95 ετών έφυγε από τη ζωή ο Σταύρος Παπουτσάκης και η κηδεία του έγινε χθες το μεσημέρι στο χωριό του στα Μεσκλά.
Ανθρωπος ντόμπρος είχε μιλήσει αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια στα “Χ.Ν.” για τις εμπειρίες του από τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης αλλά και τη Μακρόνησο όπου φυλακίσθηκε κατά τη διάρκεια του εμφύλιου. Τελευταία του συνέντευξη στις 28 Ιανουαρίου του 2019 με αφορμή τα 74 χρόνια από την απελευθέρωση του Αουσβιτς.
Του είχαμε ζητήσει να θυμηθεί τη δική του μέρα απελευθέρωσης. «Είδαμε οχήματα και τανκς. Ενα από αυτά έπεσε πάνω στη μεγάλη σιδερένια πόρτα του στρατοπέδου και την έριξε. Εμείς όλοι φωνάζαμε, τρέχαμε πάνω κάτω, κλαίγαμε, αγκαλιαζόμασταν. Ξέραμε καιρό ότι πλησίαζαν και είχαμε πάρει κουράγιο. Αυτό μας έσωσε, όσους σωθήκαμε διαφορετικά δεν θα γλύτωνε κανείς μας. Πώς θα γλυτώναμε αφού τις 8 τελευταίες μέρες πριν την απελευθέρωση δεν τρώγαμε τίποτα μόνο ένα καφέ ζουμί. Πώς μπορείς να ζήσεις έτσι;… Αν έβλεπες πώς ήμουν όταν απελευθερώθηκα. Είκοσι πέντε κιλά, όλα και όλα, πετσί και κόκαλο» είχε πει.
Πέρα από τα βασανιστήρια και το ξύλο δεν μπορούσε να ξεχάσει την πείνα. «Μια μέρα δουλεύαμε έξω από το στρατόπεδο και πιάσαμε μια γάτα. Τη βάλαμε κρυφά μέσα στο στρατόπεδο και ψάχναμε να δούμε πώς θα τη φάμε γιατί δεν μας άφηναν να μαγειρεύουμε. Ηταν ένας Σοβιετικός ταγματάρχης που πήρε ένα τενεκέ του έβαλε από κάτω ασβέστη, από πάνω άμμο, από πάνω τη γάτα και πάνω της πάλι άμμο και ασβέστη. Μετά έβαλε νερό, έβρασε ο ασβέστης και ψήθηκε, όπως ψήθηκε, ή γάτα. Ούτε τη γδάραμε, έτσι όπως ήταν τη φάγαμε. Μια άλλη μέρα ήμασταν έξω από το στρατόπεδο για εργασίες και βλέπω ένα πορτοκαλόφλουδο. Σκύβω να το αρπάξω, με βλέπει ο Γερμανός φρουρός άρχισε να με κλωτσάει, να με χτυπάει με το κοντάκι. Καθόταν πιο πέρα μια γριούλα Γερμανίδα και έβλεπε τι γινόταν και τραβούσε τα μαλλιά της. Δεν μπορούσε να το πιστέψει ότι με έδερναν για ένα πορτοκαλόφλουδο. «Παιδιά μου» φώναζε, «παιδιά μου», έπεσαν πάνω της οι φρουροί την τσαλαπάτησαν και την έδειραν και αυτή! Κάτι άλλο που θυμάμαι ήταν ότι επειδή βομβάρδιζαν οι σύμμαχοι τις γερμανικές πόλεις, «έφτιαχναν οι Γερμανοί συνεργεία από εμάς τα “μπόμπα κομάντο” για να μαζεύουμε τα συντρίμμια και να εξουδετερώνουμε τις βόμβες που δεν είχαν σκάσει. Πολλοί κρατούμενοι πήγαιναν με ευχαρίστηση γιατί ανάμεσα στα ερείπια όλο και κάτι θα βρίσκαμε, καμιά πατάτα, κανένα φρούτο, για να να φάμε. Εκεί σε έναν μήνα που κάθησα σκοτώθηκαν αμέτρητοι, συνεργεία ολόκληρα διαλύθηκαν από τις βόμβες!»
Μέχρι και τους τελευταίους μήνες της ζωής του ο κ. Σταύρος δούλευε στα χωράφια, οδηγούσε και έδινε πάντα το “παρών” σε εκδηλώσεις όπως αυτή για τη διάλυση του αποσπάσματος Σούμπερτ στα Μεσκλά, στην οποία είχε πάρει ενεργά μέρος.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου