ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟΙ ΜΑΧΗ ΚΡΗΤΗΣ

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ 69 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

"Ζήσαμε τη μάχη της Κρήτης"


"Είχαμε μεθύσει με τον πόλεμο και τις μάχες.Δεν καταλαβαίναμε τίποτα. Είχαμε πολεμήσει στο Αλβανικό Μέτωπο, είχαμε δει φίλους να πεθαίνουν δίπλα μας, είχαμε ζήσει μέσα στη ψείρα, είχαμε πάθει κρυοπαγήματα. Και στη Μάχη της Κρήτης είμασταν έτοιμοι για όλα...δεν λογαριάζαμε τίποτα". Ο 98χρονος Αντρέας Βουράκης είναι ένα από τους ήρωες του πολέμου. Η διήγηση της ζωής του Αλβανικό Μέτωπο, Μάχη Κρήτης, Αντίσταση, μεταπολεμικά χρόνια αρκεί να γραφούν δεκάδες βιβλία. Εμπειρίες που αφήνουν με στόμα ανοικτό τους νεώτερους για τα όσα αντιμετώπισαν οι άνθρωποι αυτοί που κατάφεραν παρόλα αυτά να επιζήσουν. Με τη βοήθεια του γιου του ο κ. Αντρέας μόνιμος κάτοικος του Αλίκαμπου Κρυονερίδας επιστρέφει στο παρελθόν.
"Ήμουν τραυματίας του Αλβανικου μετώπου γιατί είχα κρυοπαγήματα. Βρέθηκε με 10 ήμερη άδεια στην Κρήτη. Εκεί με την Γερμανική επίθεση να αναμένεται παρουσιάσθηκα στη Μεραρχία. Μαζί με άλλους 3-4 στρατιώτες επίσης τραυματιές του Αλβανικού Μετώπου μας έστειλαν στο Γαλατά. Δεν είχαμε ούτε όπλα, ούτε σφαίρες, ούτε τίποτα. Τοποθετηθήκαμε προς της μεριά του Δαράτσου σε ένα λιόφυτο" αφηγείται.
Εκει στην περιοχή οι στρατιώτες είδαν και ένα γέρο που κρατούσε ένα τζιφτέ- δίκανο. "Δώσε μας το γέρο του είπαμε για να οπλιστούμε που είμαστε στρατιώτες. "Ντα καλιά παίζεις παρα μένα ;" μας απάντησε ο γέρος. Οταν ξεκίνησε η ρίψη αλεξιπτωτιστών τον πρώτο Γερμανό τον σκότωσε ο γέορς με τον τζιφτέ. Είχε κρεμαστεί σε ένα δέντρο. Τρέχω το λοιπό του παίρνω το πολυβόλο και το πιστόλι. Αρχίσαμε και ρίχναμε στους Γερμανούς που έπεφταν στα 70 μέτρα. Τους είχαμε αλλάξει τα φώτα. Από τους νεκρούς οπλίσθηκαν και οι υπόλοιποι. Οι περισσότεροι φαντάροι είχαν γκράδες (σ.σ. παμπάλαιο πολεμικό όπλο) με 3 φυσέκια, τίποτα από όπλα. Ενας Κουντουράκης Σπύρος ήταν παραδίπλα μου. Τραυματίας και αυτός του Αλβανικού μετώπου. Σαν οπλίστικα ξανοίγω να πυροβολησω το Γερμανό και να γλιτώσει ο Σπύρος. Ομωςο Κουντουράκης ήταν μεγάλο παλικάρι, κατάφερε του πήρε το πιστόλι και τον πυροβόλησε." Τέσσερις ημέρες και τέσσερις νύκτες έμειναν οι στρατιώτες στο λιόφυτο παλεύοντας τους ναζί μαζί με Νεοζηλανδούς και ντόποιους. " Αν είχαν δώσει όπλα στον κόσμο τότε που τα είχε πάρει o Mεταξάς η αντίσταση θα ήταν πιο σκληρή δεν θα περνούσαν καθόλου καλά οι Γερμανοί" λέει ο 98χρονος.
Στη συνέχεια ο μπαρμπα Αντρέας, εντάχθηκε στο Αντάρτικο, πολέμησε στην κατοχή μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ- ΕΛΑΣ. Μετά την απελευθέρωση ήλθαν οι διώξεις για τα πολιτικά φρονήματα. "Οι συνεργάτες των Γερμανών και οι προδότες μας έλεγαν Βούλγαρους. Τι να πεις" μονολογεί "τρεις φορές έχω πάει στρατιώτης, τόσο αγώνα κάναμε για την ελευθερία έλεγα στους χωροφύλακες στη Χούντα και αυτοί με κτυπούσαν και με έλεγαν Βούλγαρο. Ποιόν εμένα που ο πατέρας μου είχε σκοτωθεί ένα χρόνο μετά τη γέννηση μου το 1913 στο Ελληνοβουλγαρικό μέτωπο" καταλήγει.
"ΕΚΑΨΑΝ ΤΑ ΧΑΝΙΑ"
"Θα έχω πάντα στο μυαλό τη βαρβαρότητα εκείνων την ημερών". Ο 90 χρονος Δημήτης Φιωτοδημητράκης ήταν 21 ετών όταν ξεκίνησε η Ναζιστική εισβολή στην Κρήτη. Τα χρόνια πέρασαν, οι εποχές ήλθαν και παρήλθαν ωστόσο πολλά από τα γεγονότα που έζησε ο παραμένουν ζωντανά στην καρδιά του.
"Δούλευα σε ένα ράφτη τότε και έμενα στο Κρύο Βρυσάλι. Οι βομβαρδισμοί είχαν ξεκινήσει από μέρες αλλά μέσα στα Χανιά δεν είχαν πέσει πάρα πολλές βόμβες. Πάνω στη Ντάπια υπήρχαν χαρακώματα, και μόλις ξεκίνησαν οι βομβαρδισμοί της 20ης Μαίου, ανέβηκα εκεί και έβλεπα τον βομβαρδισμό" θυμάται ο κ. Δημήτρης. Καθισμένος μπροστά στη μηχανή του ραφτάδικου του στο οποίο συνεχίζει να απασχολείται από ευχαρίστηση επιστρέφει 69χρόνια πίσω. "Τα στούκας εφορμούσαν από ψηλά και έριχναν τις βόμβες τους. Καίγονταν τα Χανιά από άκρη σε άκρη. Εκεί που σήμερα βρίσκεται σήμερα το ΚΤΕΛ ήταν μια ελαιουργεία που είχε πυρποληθεί και οι φωτιές έφταναν ψηλά στον ουρανό. Hταν πολύ τρομακτικά γιατί έπεφταν οι βόμβες με ένα φοβερό σφύριγμα. Αρκετοί είχαν πάει και στο καταφύγιο που υπήρχει κάτω από τον "Χρυσόστομο" στην Χάληδων. Κτυπήθηκαν πολλοί οι άμαχοι, ήταν πολύ μεγάλες οι απώλλειες. Ο κόσμος έτρεχε πανικόβλητος, δεν ήξερε που να πάει. Τα Νέα Καταστήματα, το Καστέλι εκεί δεν είχε απομείνει τίποτα".
Μολονότι ήταν άοπλος ο κ. Δημήτρης βρήκε όπλο από νεκρούς Γερμανούς στρατιώτες. Μαζί με τους άμαχους των Χανίων έφυγε για τα Κεραμειά και από κει Θέρισο, Μεσκλά προκειμένου να σωθούν από τις βόμβες. "Στα Κεραμειά δεν είχαμε ούτε νερό να πιούμε είχε μαζευτεί τόσο κόσμος και για φαί ότι πρόλαβε να πάρει ο καθένας. Φοβερές καταστάσεις. Στα Μεσκλά μας επιτέθηκαν Στούκας, χωθήκαμε σε μια ρεματιά τη γλιτώσαμε. Την άλλη μέρα ανεβήκαμε προς τους Λάκκους και την Αγιά Ειρήνη και εκεί τα ίδια".
Ο συνομιλητής όπως και χιλιάδες άλλοι νέοι επέλεξαν τον δρόμο του αγώνα ενάντια στην κατοχή, μετέχοντας στην αντίσταση. Απειρα τα γεγονότα και οι αφηγήσεις. Ενα από αυτά αφορούσε Γερμανούς αιχμάλωτους. " Είχαμε συλλάβει μια ομάδα Γερμανών μετά την μάχη στον Αναβο. Τους κρατούσαμε σε μια σπηλιά στην Αγία Ειρήνη. Περιμέναμε να μεταφερθούν σε άλλο σημείο και είχαμε την εντολή αν δεν έλθουν να τους πάρουν σε 24ώρες να τους εκτελέσουμε. Τους είχαμε λοιπόν στη σπηλιά και πηγαίναμε πατάτες βραστές για να φάνε, δεν είχαμε και τίποτα άλλο. Τους είχαμε πάρει όλα τα ρούχα. Α Από τη μια τους λυπόσουν αλλά από την άλλη ένιωθες και μίσος απέναντι τους γιατί είχαν κάψει τα χωριά μας, είχαν εκτελέσεις ανθρώπους, είχαν λεηλατήσει τα τρόφιμα. Ηλθαν τελικά και τους πήραν για να του πάνε στην Αίγυπτο. Απέναντι στους Γερμανούς πολύς κόσμος ένιωθε μίσος. Ειδικά απέναντι στους "πεταλάδες" της Γκεστάμπο (σ.σ. η ειδική αστυνομία των ναζί είχε ως έμβλημα το πέταλο). Δεν θα ξεχάσω ποτέ την βαρβαρότητα τους".