ΑΝΝΟΥΣΑΚΕΙΟ ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΡΙΟ ΚΙΣΑΜΟΥ 40 ΧΡΟΝΙΑ

ΑΝΝΟΥΣΑΚΕΙΟ ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΡΙΟ ΚΙΣΑΜΟΥ

Από το 1970...στο 2010

ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ






Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΩΝΣΤΑ
Οταν η πολιτεία είναι απούσα, είναι οι κοινωνικοί φορείς που αναλαμβάνουν το δύσκολο έργο της πρόνοιας, της φροντίδας και της στήριξης. Καρπός μιας τέτοιας πρωτοβουλίας είναι και το "Αννουσάκειο Θεραπευτήριο Κισάμου" στο Καστέλι. Μέσα από τις σελίδες με τη βοήθεια του παπά Αντώνη, του Σπύρου Σβουράκη, και τις πιο παλιάς φιλοξενούμενης του ιδρύματος επιχειρούμε μια μικρή ανασκόπηση στη δημιουργία και το έργο, την παρουσία και την προσφορά του Ιδρύματος, αλλά παράλληλα κατατίθεται και ο προβληματισμός και η ανησυχία για το μέλλον του.
Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
Χάρις την έμπνευση του παππού Ειρηναίου, τη δωρεά του Αννουσάκη και την σκληρή και πολλές φορές εθελοντική δουλειά ανθρώπων από την περιοχή και όχι μόνο το "Αννουσάκειο Θεραπευτήριο" κτίσθηκε, στελεχώθηκε, επεκτάθηκε και σήμερα κλείνει 40 χρόνια ζωής. Κτισμένο στον οικισμό του Πύργου, στη νοτιοδυτική γωνιά του Καστελιού, ξεκίνησε φιλοξενώντας ένα μικρό αριθμό γυναικών ηλικιωμένων και σήμερα λειτουργεί ως ένα σύγχρονο θεραπευτήριο με 80 γυναίκες και άντρες στα δωμάτια του, 50 περίπου άτομα προσωπικό και εξυπηρέτηση 450 οικογενειών μέσα από το πρόγραμμα "Βοήθεια στο Σπίτι".
Ο ΠΑΠΑ ΑΝΤΩΝΗΣ
"Ψυχή" του ιδρύματος ο πατέρας Αντώνιος Αρετάκης, ανέλαβε τη διεύθυνση του "Αννουσάκειου" το Νοέμβριο του 1987. Με τη στήριξη του μητροπολίτη Ειρηναίου ξεκίνησε μια προσπάθεια επέκτασης και ενίσχυσης του ιδρύματος που βρήκε απήχηση στην κοινωνία. "Τότε το ίδρυμα ήταν 17 ετών. Είχε δύο άτομα προσωπικό και 13 ηλικιωμένες γιαγιάδες σε μια πτέρυγα.  Σιγά-σιγά ανοίξαμε και άλλα δωμάτια, δεχθήκαμε περισσότερο κόσμο, πήραμε προσωπικό. Ξέφυγε από αυτό που λέμε γηροκομείο, έγινε ένα σύγχρονο Θεραπευτήριο" λέει. Ηταν μια εποχή που η κοινωνία ήταν πιο συντηρητική, δύσκολα έβγαιναν οι ηλικιωμένοι εκτός των ορίων του ιδρύματος το οποίο είχε πολλά χαρακτηριστικά εγκλεισμού. "Και η νεολαία ακόμα. Θυμάμαι τότε που ξεκινήσαμε μια συνεργασία με τα σχολειά και έρχονταν για επισκέψεις εδώ, ότι υπήρχαν μαθητές που δεν έμπαιναν καν μέσα στο χώρο του ιδρύματος. Αυτά την δεκαετία του ΄80".
ΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ ΄90
Πριν από 20 χρόνια το Ιδρυμα ξεκίνησε να κάνει σημαντιβά βήματα μπροστά βελτιώνοντας τις υποδομές τους σημαντικά. "Το μπορώ να πώ ότι έγινε το μεγάλο άλμα, δημιουργώντας την πτέρυγα για τους ηλικιωμένους άντρες. Με τη βοήθεια του τότε υφυπουργού Μανώλη Σκουλάκη μπήκαμε στο Β΄ΚΠΣ. Το ΄95 τελείωσε το κτήριο αυτό. Την ίδια χρονιά ξεκινήασμε το πρόγραμμα "Βοήθεια στο Σπίτι " στην επαρχία Κισάμου και το ΄99 στην επαρχία Σελίνου. Είδαμε ότι οι ανάγκες της περιοχής ήταν πολύ μεγάλες για επισκέψεις με νοσηλευτή, κοινωνικό λειτουργό, βοηθητικό προσωπικό. Το ΄99 σκεφτόμαστε και το πρόγραμμα της αυτόνομης διαβίωσης. Ο τρόφιμος ζει μέσα στο διαμερισματάκι του όπως στο σπίτι του με το κουζινάκι, την τουαλέτα του, όποτε θέλει τρώει, πάει βόλτα, απλά βρίσκεται μέσα σε ένα χώρο προστατευόμενο που έχει την άμεση εξυπηρέτηση νοσηλευτή ή άλλου προσωπικού. Παράλληλα ξεκινήσαμε τη δημιουργία των φυσιοθεραπευτηρίων. Πρώτα από την Παλιόχωρα, έπειτα η Βουκολιές, η Κάντανος."
ΓΡΑΜΜΗ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Εδώ και κάποιο χρονικό διάστημα το "Αννουσάκειο" λειτουργεί μια γραμμή τηλεφωνικής συμπαράστασης ηλικιωμένων (8011102822). "Πήρα παράδειγμα από τη μητέρα που ήταν ήταν τυφλή και είχε ένα τηλέφωνο στο σπίτι με το οποίο επικοινωνούσε με τις φίλες από τις 9 μέχρι τις 12 το βράδυ. Αυτό ήταν μια ψυχοθεραπεία για την ίδια που δεν μπορούσε να βγει έξω. Εχοντας ως παράδειγμα αυτό φτιάξαμε την τηλεφωνική γραμμή, ώστε να δώσουμε τη δυνατότητα σε ανθρώπους που δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν να μιλήσουν σε κάποιον που θα τους ακούσει θα ανοίξει συζήτηση μαζί τους, θα ακούσει ότι του πουν, θα τους συμβουλεύσει, θα τους κάνει να γελάσουν" αναφέρει ο παπα Αντώνης.
Η ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ
Αυτή τη στιγμή το "Αννουσάκειο" βρίσκεται σε δύσκολη θέση καθώς η μη εκπλήρωση των υποχρεώσεων των ασφαλιστικών ταμείων (ΟΓΑ και ΙΚΑ) έχει φέρει το ίδρυμα στα όρια του. Οπως επισημαίνει ο παπα Αντώνης "δεν είναι δυνατόν να μην΄εχουμε καμία κρατική χρηματοδότηση αλλά ότι πετυχαίνουμε να γίνεται μετά από πίεση δεν νομίζω ότι είναι σωστό. Από το 2000 βλέπουμε την πορεία του ιδρύματος με βάση τις αξιολογικές μελέτες που κάνουμε και τις στέλνουμε στο Υπουργείο. Το Υπουργείο μας λέει συγχαρητήρια για το έργο σας...αλλά. Στη φάση που είμαστε αν δεν ανασκουμπωθούμε και να δούμε τι μπορούσε να περισώσουμε θα κλείσουμε."
Το ίδρυμα επιβιώνει χάρις και στις δωρεές πολιτών και απλών ανθρώπων οι οποίες τελευταία έχουν συρικνωθεί. " Για μένα οι λύσεις θα ήταν απλές, γιατί είναι απλή αριθμητική. Αν ήθελαν να βοηθήσουν, νομαρχίες δήμοι, θα μπορούσαν περισσότερο. Το υπουργείο θα μπορούσε να μας εντάξει στον προυπολογισμό του, όχι μόνο εμάς και άλλα ιδρύματα που δουλεύουν, καλύπτοντας ένα 10% του προυπολογισμού μας. Αυτό θα αρκούσε για την επιβίωση μας" αναφέρει ο πατήρ Αντώνιος.
ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΠΟΝΟΣ
Η ζωή μέσα σε ένα θεραπευτήριο έχει και πολλές κακές στιγμές για την αντιμετώπιση των οποίων απαιτείται...."δυνατό στομάχι" κυρίως όμως μεγάλη καρδιά. "Η εμπειρία μας δίδαξε πως να διαχειριζόμαστε τον ανθρώπινο πόνο. Ο ανθρώπινος πόνος δεν μετριέται. Καταφέραμε όλοι μαζί και τον ξεπεράσαμε, να παλέψουμε με τον πόνο, την αρρώστια, το θάνατο τόσοι άνθρωποι έφυγαν στα χέρια μας, αλλά και με τη φτώχεια, την μιζέρια, την κακοποίηση που βλέπουμε σε ανθρώπους στον "Κατ' Οίκον Βοήθεια". Δοξα το θεώ το ίδρυμα πηγαίνει καλά, το αισθάνομαι ότι είναι παιδί μου πραγματικά. Και σε αυτήν την κρίση εύκολα μπορούσα να διαγράψω την πορεία του ιδρύματος και να σηκωθώ να φύγω, να μην φτάσω από τα 7 χαπάκια που έπαιρνα να παίρνω 10. Δεν το έκανα όμως σκεφτόμενος το προσωπικό του ιδρύματος" λέει ο διευθυντής.
"ΑΞΙΖΕ ΤΟΝ ΚΟΠΟ"
Αμέτρητα 'πμως τα περιστατικά ανθρώπινου μεγαλείου που ζουν όσοι εργάζονται σε ένα τέτοιο χώρο. Μερικά από αυτά ζητήσαμε να μας διηγηθεί ο παπα Αντώνης. "Ειχαμε μια γυναίκα εδώ με 7 παιδιά. Αυτή κάθε μέρα φασκέλωνε το πρόσωπο της, που είχε 7 παιδιά και βρέθηκε στο γηροκομείο. Μίλησα στα παιδιά της και τους είπα ότι από τη στιγμή που δεν θέλει η μητέρα της να είναι στο "Αννουσάκειο" πάρτε την και δώστε από 10.000 το μήνα και βάλτε μια γυναίκα να την προσέχει. Εκείνοι επέμεναν ότι δεν μπορούν. Πήρα τη γυναίκα και της ζήτησα να τα ξεπεράσει όλα, να δει το θεραπευτήριο σαν το σπίτι της και "άσε τα παιδιά σου εκεί που είναι να έχουν την υγειά τους". Η γυναίκα το κατάλαβε, σιγά-σιγά προαρμόσθηκε και όταν ψυχομαχούσε ζήτησε από το νοσηλευτή να καλέσει τα παιδιά. Νόμισαν ότι ζητούσε τα 7 παιδιά της. Όμως όχι ζητούσε το προσωπικό του ιδρύματος, αυτούς που την είχαν συμπαρασταθεί όλα αυτά τα χρόνια. Οι όροι είχαν αντιστραφεί και η γυναίκα αυτή είχε βρει μια νέα μεγάλη οικογένεια στο "Αννουσάκειο". Ενα άλλο περιστατικό που δείχνει πιστεύω ότι έχουμε τη βοήθεια του Θεού στο έργο μας είναι ότι έχουμε ανθρώπου με αρρώστιες, παλιά κάποιος είχε μηνυγγίτιδα και δόξα το θεώ κανείς μας, από το προσωπικό δεν αρρώστησε ποτέ."


ΣΠΥΡΟΣ ΣΒΟΥΡΑΚΗΣ

Ο πιο παλιός εργαζόμενος
ΛΕΖΑΝΤΑ SPYROS SBOYRAKHS

Είκοσι δύο χρονια εργασία στο "Αννουσάκειο" συμπληρώνει ο Σπύρος Σβουράκης. Ήλθε μετά από πρόσκληση του παπά Αντώνη. "Παρά τις δυσκολίες, τις κατα καιρούς απογοητεύσεις δεν το μετάνιωσα ποτέ. Είναι μια εμπειρία ξεχωριστή και σε δύο χρόνια που φεύγω για σύνταξη θα έρχομαι, θα βοηθάω. Είναι ένα κομμάτι και ένα τρόπος ζωής" δηλώνει ο Σπύρος, ο οποίος και είναι ιδιαίτερα αγαπητός ανάμεσα στους φιλοξενούμενους του ιδρύματος αλλά και τους υπόλοιπους εργαζόμενους.
Στα χρόνια που υπηρετεί στο χώρο, γνώρισε πολλούς ανθρώπους, είδε αρκετούς από αυτούς να φεύγουν από αυτόν τον κόσμο, άλλους να πηγαίνουν εκτός Χανίων. Υπήρξαν και τα "δεσίματα" και οι πιο προσωπικές σχέσεις. "Θυμάμαι ένα που είχαμε από την Παλαιόχωρα εδώ για καιρό. Είχαμε πολύ καλές σχέσεις. Επειδή είχε ένα καρδιακό πρόβλημα αναγκάσθηκε να φύγει, πήγε στο Ναυτικό Νοσοκομείο. Δεν το ξαναείδαμε και όλοι στενοχωρηθήκαμε. Θυμάμαι και ένα Γιάννη Χάβο, μικρασιάτη, τον οποίο είχαμε στη Μητρόπολη και μετά ήλθε και "Αννουσάκειο". Με είχε σαν παιδί του. Μια Παρασκευή του λέω μπάρμπα γιάννη τα λέμε τη Δευτέρα. Στο καλό μου λέει αλλά τη Δευτέρα μπορεί να μην με δεις. Και πράγματα πέθανε το βράδυ της Κυριακής. Στεναχωρήθηκα πάρα πολύ σαν να έφευγε κάποιος πολύ δικό μου άνθρωπος".
Ο Σπύρος εκτιμάει πως ένας εργαζόμενος σε τέτοιο χώρο θα πρέπει να έχει τεράστια υπομονή, γιατί φιλοξενούνται άνθρωποι με ιδιαιτερότητες, κουσούρια, αδυναμίες.





Η "βετεράνος" των φιλοξενούμενων



"Είμαι εδώ από το 1994. Μετά το θάνατο του άντρα μου έμεινα δύο χρόνια με τα παιδιά μου και μετά ήθελα να έλθω στο "Αννουσάκειο" γιατί και το σπίτι των παιδιών μου είναι πολύ μικρό και δεν είχαν κανένα πρόβλημα να ζήσω στο "Αννουσάκειο" εξηγεί η κ. Πόπη, από την περιοχή της Κισάμου, η πιο παλιά από τους φιλοξενούμενους του ιδρύματος.
Στο δωμάτιο της επικρατεί η τάξη και η καθαριότητα. Ολα είναι τακτοποιημένα στην εντέλεια και πολύ καλά προσεγμένα. "Εδώ δεν είναι γηροκομείο όπως κακώς λέγετε. Είναι ένα σύγχρονο θεραπευτήριο που έχει σχεδόν τα πάντα. Ολοι οι εργαζόμενοι, η διοίκηση είναι δίπλα μας και έχουμε πάντα τα καλύτερα" μας λέει.
Η κ. Πόπη σηκώνεται νωρίς το πρωί φτιάχνει τον καφέ της, στη συνέχεια παίρνει το πρωινό της και θα κάνει τις επισκέψεις της στις υπόλοιπες γιαγιάδες βοηθώντας τις να κτενιστούν. Το μεσημέρι θα φάει και θα ξεκουραστεί και το απόγευμα μαζί με τις υπόλοιπες γυναίκες θα ανοίξει κουβέντα αποσπερίζοντας.
"Αυτή που μπορούν και έχουν τη δύναμη θα πρέπει να βοηθήσουν το "Αννουσάκειο". Γιατί το έργο που προσφέρει είναι ανεκτίμητο" καταλήγει.