Οι ρυθμοί της Δικαιοσύνης

Η ταλαιπωρία για τους πολίτες που προσφεύγουν στα δικαστήρια είναι γνωστή (διαρκείς και συνεχείς αναβολές, χρονοβόρες διαδικασίες, γραφειοκρατία κ.ά.).

Ολα αυτά για ατομικές, προσωπικές, άντε και… οικογενειακές υποθέσεις. Τι όμως συμβαίνει για υποθέσεις που αφορούν το σύνολο της κοινωνίας, μεγάλες ομάδες πολιτών, Δήμους, Περιφέρειες και τους δημότες τους; Τα ίδια ή μήπως χειρότερα; Χαρακτηριστική η εκδίκαση της υπόθεσης για τον ορισμό της τιμής απαλλοτρίωσης για την επέκταση του Χώρου Υγειονομικής Ταφής Υπολειμμάτων στο Ακρωτήρι. Τι και αν ο υπάρχων χώρος έχει υπερκαλυφθεί, τι και αν τα σκουπίδια σε λίγο καιρό δεν θα έχουν τι να τα κάνουν στο εργοστάσιο της Δ.Ε.ΔΙ.Σ.Α., τι και αν οι τοπικοί φορείς (Δήμος Χανίων, Περιφέρεια κ.ά.) έκαναν έκκληση στους δικαστές τον περασμένο Απρίλιο να εκδικάσουν άμεσα την υπόθεση, να ορίσουν τιμή απαλλοτρίωσης ώστε το έργο να προχωρήσει και να μην κινδυνεύουμε να “πνιγούμε” από τα σκουπίδια;

Το Εφετείο δεν έγινε τότε, η εκδίκαση της υπόθεσης μεταφέρθηκε για τον Σεπτέμβριο και η απόφαση θα ανακοινωθεί σε ένα δίμηνο περίπου… Αλλη περίπτωση αυτή του βιολογικού της Παλαιόχωρας. Από το 2005 έχουν γίνει μια σειρά από προσφυγές στο Συμβούλιο της Επικρατείας, αυτό εκδικάζει τις τρεις από αυτές το 2012 και ανακοινώνει τα αποτελέσματα για δύο το καλοκαίρι του 2016! Η περιοχή συνεχίζει να μην έχει βιολογικό και να μην μπορεί να προχωρήσει τίποτα, αν δεν υπάρξουν δικαστικές αποφάσεις. Είναι φυσιολογικοί αυτοί οι ρυθμοί για ένα ζήτημα μέγιστης σημασίας;

Προφανώς υπάρχουν θέματα και στα δικαστήρια έλλειψης προσωπικού και αιθουσών ακροατηρίου, υπερβολικού φόρτου εργασίας, αλλά δικαιολογείται για ζητήματα που ξεπερνούν τις ατομικές αντιπαραθέσεις και αφορούν σχεδόν το σύνολο της κοινωνίας να υπάρχουν τόσο μεγάλες καθυστερήσεις;