ΕΝΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ: «Πολέμησε η κρητική ψυχή» Ο Ανδρέας Κατσουλάκης εξιστορεί στα “Χ.Ν.” τα γεγονότα όπως τα έζησε 27Σε ηλικία 15 ετών βρέθηκε με το όπλο στο χέρι. Ο Ανδρέας Κατσουλάκης από το Ορθούνι, κοντά στον Αλικιανό, ήταν ένας από τους πολλούς ανηλίκους της εποχής του που όχι μόνο δεν τρόμαξαν από τη μάχη, αλλά μπήκαν σε αυτή. Ενας από τους χιλιάδες νέους, που εκείνη την εποχή δεν φοβήθηκαν τους ναζί κατακτητές και τα αντίποινά τους και συμμετείχαν στη Μάχη της Κρήτης και μετέπειτα στην αντίσταση. Από αυτόν τον άνθρωπο ζητήσαμε να γυρίσει τον χρόνο πίσω και να θυμηθεί τα γεγονότα που έζησε. ΠΟΛΕΜΗΣΕ Η ΨΥΧΗ «Τι ήταν αυτό που με κατέβασε στη μάχη; Ο αυθορμητισμός ο νεανικός, αλλά και η ιστορία μας. Ερχονταν να μας καταλάβουν, μπορούσαμε να καθίσουμε σπίτια μας και να μην κάνουμε τίποτα; Εξάλλου τι νομίζεις ότι τα όπλα πολέμησαν; Η κρητική ψυχή πολέμησε!», μάς εξηγεί και ξεκινά την αφήγησή του. «Πριν τη ρίψη των αλεξιπτωτιστών είχαν προηγηθεί βομβαρδισμοί· το χωριό μας το Ορθούνι είναι ψηλά και βλέπαμε τα αεροσκάφη να ρίχνουν τις βόμβες τους στη Σούδα και στο Μάλεμε όπου ήταν το αεροδρόμιο. Αυτό γινόταν και το πρωί και το απόγευμα. Και μάλιστα θυμάμαι να γίνονται τρεις καταρρίψεις βρετανικών αεροπλάνων. Τις είδα με τα μάτια μου! Σε Σκονίζο, Πρασέ και Νέα Ρούματα πρέπει να ήταν καταδιωκτικά “Χαρικέιν”!», λέει ο κ. Ανδρέας. ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΣΤΑ ΟΠΛΑ Την ημέρα που οι Γερμανοί αλεξιπτωτιστές έπεσαν από τον ουρανό ο πατέρας του ήταν από νωρίς το πρωί στα χωράφια. «Βλέπαμε τα αεροπλάνα να έρχονται από τα δυτικά και να αφήνουν τους αλεξιπτωτιστές. Αμέσως υπήρξε ένας συναγερμός ανάμεσα στους χωριανούς, επειδή ήταν πολλοί στο χωριό που είχαν συμμετάσχει στον προηγούμενο πόλεμο και κίνημα του Βενιζέλου το 1935. Ο Μεταξάς είχε πάρει τα όπλα, όμως ο κόσμος είχε κρύψει αρκετά. Την ημέρα που έπεφταν οι αλεξιπτωτιστές αυτά τα όπλα βγήκαν από τις κρυψώνες τους. Μαζεύτηκαν οι χωριανοί στο καφενείο. Γκράδες, τούρκικα παλιά, 1 – 2 “Μάνλιχερ”. Τα λάδωσαν και ξεκίνησαν να κατέβουν στον κάμπο. Εγώ και ένας συνομήλικός μου, ο Γιάννης Πενταράκης, ακολουθήσαμε το απόσπασμα. Οι μεγαλύτεροι μάς έδιωχναν, μάς έλεγαν να γυρίσουμε πίσω. Εμείς όμως τους ακολουθούσαμε. Φτάνοντας στον Λάγκο, εκεί συναντήσαμε το στρατόπεδο Ιταλών αιχμαλώτων. Ηταν εκεί 1.000 – 1.500 Ιταλοί σε σκηνές. Οι Γερμανοί μάλλον δεν ήξεραν ότι ήταν στρατόπεδο αιχμαλώτων και το βομβάρδιζαν. Εκεί είδα τον πρώτο σκοτωμένο γιατί περάσαμε δίπλα από το στρατόπεδο με τα πόδια φυσικά. Είδα έναν Ιταλό που είχε πάρει τη σφαίρα από το στόμα και του είχε βγει από το πίσω μέρος του κεφαλιού! Εναν άλλο που είχε κτυπηθεί από βλήμα από οβίδα και είχε πέσει κάτω με την κοιλιά του έξω και εκείνη την ώρα τον κρατούσαν δύο άτομα και ήταν ένας γιατρός και προσπαθούσε να τους κάνει επίδεση των τραυμάτων. Οσο για μας κάθε φορά που κατέβαινε ένα αεροπλάνο πέφταμε αριστερά και δεξιά του δρόμου για να γλυτώσουμε από τις βόμβες». ΣΤΗ ΜΑΧΗ Οι δύο ανήλικοι ακολουθούσαν από μακριά τους συγχωριανούς τους που κατέβαιναν στον κάμπο και ο στόχος τους ήταν να βρουν και αυτοί όπλα. «Aν ήξερα τον χειρισμό; Από παιδί, αλίμονο αν δεν ήξερα. Φτάσαμε στη γέφυρα του Κερίτη. Εγώ και ο συνομήλικός μου μείναμε στη γέφυρα, οι υπόλοιποι προχώρησαν προς το σημείο που σήμερα είναι τα ηλιακά. Δεν μπορούσαμε να συνεχίσουμε γιατί δεν βρίσκαμε όπλο. Επιστρέψαμε όμως τη δεύτερη ημέρα και τότε φάνηκα πιο τυχερός καθώς βρήκα ένα όπλο από Γερμανό που είχε σκοτωθεί», θυμάται ο συνομιλητής μας. Με το όπλο στο χέρι πήρε μέρος στις εχθροπραξίες. «Στη μάχη πάνω φόβος δεν υπάρχει. Μας έριχναν από τη γη και τον αέρα, ρίχναμε και εμείς όπου μπορούσαμε. Ετσι είναι αυτά τα πράγματα», λέει ο κ. Κατσουλάκης. Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΣΤΟΝ ΚΕΡΙΤΗ Λίγες εβδομάδες μετά την κατάληψη της Κρήτης ξεκινούν οι εξορμήσεις των ναζί στην περιοχή. Συλλαμβάνουν ενήλικους άνδρες και ερευνούν για το ποιοι συμμετείχαν στην αντίσταση σε βάρος τους. «Εμείς στο χωριό περιμέναμε αυτές τις εξορμήσεις και κοιμόμασταν απέξω από τα σπίτια. Είχαμε συνεννοηθεί με τους κτηνοτρόφους στην κορυφογραμμή και μόλις εντόπιζαν κάτι ύποπτο άναβαν φωτιές, κτυπούσε η καμπάνα και έφευγαν οι άντρες εκτός του χωριού. Μία μέρα ήρθε ένα απόσπασμα Γερμανών και δεν πρόλαβε να ειδοποιηθεί όλο το χωριό. Εγώ ως μεγαλύτερος γιος κατάφερα και έφυγα προς ένα σημείο έξω από το χωριό στα 500 μέτρα και κρύφτηκα μέσα σε θάμνους· ο πατέρας μου και άλλοι χωριανοί που έμειναν τους μάζεψαν. Γύρισα σπίτι και μου λέει η μητέρα μου ότι πήραν τον πατέρα. Πήγα και εγώ και τους είδα όταν τους φόρτωναν στα αυτοκίνητα. Ο πατέρας μου ήξερε γερμανικά και ενημέρωσε τους άλλους ότι δεν τους πάνε για αγγαρεία, αλλά για εκτέλεση. Φτάνοντας στον Σκίνε είδαν το χωριό να καίγεται και τα σπίτια να τινάζονται στον αέρα. Μέχρι να φύγουν από τον Σκινέ το αυτοκίνητο που τους μετέφερε σταμάτησε 3 φορές καθώς οι φλόγες του έκλειναν τον δρόμο. Τους πήγαν στον χώρο του Γυμνασίου Αλικιανού όπου ήταν 3 συνεργεία ανακριτών και που γινόταν η διαλογή εκείνων που θα εκτελούνταν. Ο πατέρας μου ήταν από αυτούς που δεν τον πήγαν μαζί με τους 118 στην όχθη του Κερίτη να τους εκτελέσουν. Παρότι γνώριζε γερμανικά δεν το δήλωσε. Τον είχα ρωτήσει μετά γιατί το έκανε αυτό και μου είπε ότι θα τον έπαιρναν διερμηνέα και αυτό θα του κολλούσε το στίγμα του προδότη και δεν το ήθελε…», καταλήγει ο κ. Κατσουλάκης. Ακολούθησαν σκληρά χρόνια, αγγαρείες πολλές στους χωριανούς για να φτιάξουν οι Γερμανοί οχυρωματικά έργα και να καλλιεργήσουν στάρι και πατάτες στον Ομαλό για τις ανάγκες των στρατευμάτων τους. Ομως ο κ. Κατσουλάκης δεν έμεινε εκεί καθώς συνέχισε τον αγώνα συμμετέχοντας μέσα από το ΕΑΜ – ΕΛΑΣ στην αντίσταση απέναντι στους κατακτητές. Read more: http://www.haniotika-nea.gr/polemise-i-kritiki-psichi/#ixzz3buowbS3n Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook