ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΤΟΥ ’73 Αναμνήσεις αντιδικτατορικού αγώνα Γράφει: Ελένη Φουντουλάκη -Γιώργος Κώνστας - 16 Νοεμβρίου 2013 9:29 πμ - Σχολιάστε τανκ123Από τη δημιουργία των πρώτων αντιστασιακών οργανώσεων αμέσως μετά την επιβολή της χούντας μέχρι την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Η στυγνή τυραννία, το πάθος για τη δημοκρατία και την κοινωνική αλλαγή, η σύνδεση του τότε με το σήμερα. Απαντήσεις σε όλα τα παραπάνω αναζητούμε μέσα από συζήτηση μας με Χανιώτες που συμμετείχαν στον αγώνα απέναντι στην ξενοκίνητη Χούντα των συνταγματαρχών. KLADOSΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΛΑΔΟΣ «Ο τόπος μας δεν χρειάζεται αυτόχειρες, αλλά αγωνιστές» «Αυτός ο τόπος έχει μια ιστορία αγώνων και θυσιών που οι νεότεροι Χανιώτες πρέπει να σεβαστούν και να συνεχίσουν. Το οφείλουν στην ιστορία του τόπου μας και στην Ελλάδα. Το οφείλουν “Σ” αυτούς που πέρασαν, θα ’ρθούν και θα περάσουν κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι και οι νεκροί” όπως λέει ο Κ. Παλαμάς» είναι τα λόγια του Παναγιώτη Κλάδου. Αγωνιστής του αντιδικτατορικού αγώνα, από τους ανθρώπους που διώχθηκε και φυλακίσθηκε για τη δράση του. Για τον κ. Κλάδο ο αδικτατορικός αγώνας είναι επίκαιρος όσο ποτέ τις ημέρες μας. «Οι εκδηλώσεις τιμής και μνήμης οι αναφορές και οι δημοσιογραφικές αναζητήσεις εκτός του ότι τονώνουν το δημοκρατικό φρόνημα του λαού, προσφέρουν ταυτόχρονα και την ιστορική γνώση στους νεότερους και δημιουργούν αυτό που λέμε απλά δημοκρατική παράδοση. Στους δύσκολους καιρούς που ζούμε με την οικονομική κρίση, τα εκατομμύρια των ανέργων, τις χιλιάδες αυτοκτονίες και το ξεπούλημα της πατρίδας μας στους τοκογλύφους δανειστές, το μήνυμα των αγώνων της εποχής εκείνης είναι περισσότερο επίκαιρο από ποτέ άλλοτε. Γιατί οι επετειακές αναφορές αποκτούν ιδιαίτερο και ουσιαστικότερο περιεχόμενο όταν γίνεται ταυτόχρονα και ένας απολογισμός για να βγουν κάποια χρήσιμα συμπεράσματα και να δοθούν σε κάποια βασικά ερωτήματα όπως: Δικαιώθηκαν τελικά αυτοί οι Αγώνες; Κατακτήθηκαν οι στόχοι; Είναι ευχαριστημένος ο Έλληνας πολίτης από τον τρόπο που λειτούργησε η Δημοκρατία στα τελευταία 40 χρόνια; Αν πούμε “ναι” τότε γιατί στη συντριπτική πλειοψηφία οι Έλληνες πολίτες έχουν απαξιώσει τους πολιτικούς και την πολιτική ζωή γενικότερα στη χώρα μας; Εμείς τότε αγωνιστήκαμε για την Δημοκρατία που καυχώμαστε να λέμε πως γεννήθηκε στη χώρα μας πριν από 2.500 χρόνια.» ΓΙΑΤΙ ΑΓΩΝΙΣΤΗΚΑΜΕ Εχοντας συμμετάσχει στις αντιστασιακές ομάδες που επιχείρησαν να ξεκινήσουν ακόμα και ένοπλο αγώνα στα βουνά της Κρήτης απέναντι στη δικατορία ο κ. Κλάδος διατυπώνει μια σειρά από ερωτήματα που συνδέουν το χθες με το σήμερα… «Αγωνιστήκαμε για την εθνική μας αξιοπρέπεια, την κοινωνική και οικονομική αναβάθμιση του λαού μας. Σήμερα -40 χρόνια μετά- ζούμε μια κατ’ επίφαση δημοκρατία που λειτουργεί με την έκδοση πράξεων νομοθετικού περιεχομένου που εξευτελίζουν το Σύνταγμα. Τέτοιες πράξεις εξέδιδε και το δικτατορικό καθεστώς. Με τον αλήστου μνήμης Ταξίαρχο Ζαγοριανάκο να δηλώνει “Αποφασίζομεν και διατάσσομεν”. “Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία”, ήταν το σύνθημα του Πολυτεχνείου. Και σήμερα χιλιάδες Ελληνες ψάχνουν στους σκουπιδοτενεκέδες για να επιβιώσουν. Στα Νοσοκομεία πρέπει να πληρώσεις για να μπεις και να αγοράσεις και τα φάρμακά σου. Οι Νεοσύλλεκτοι που πάνε να υπηρετήσουν την πατρίδα μας αγοράζουν τις στολές μέχρι και τα αντίσκηνα από τα μαγαζιά. Μόνο το όπλο και τα άρβυλα τούς δίνει η πατρίδα. Το άνθος του ελληνικού λαού μεταναστεύει. 200.000 πτυχιούχοι επιστήμονες εγκαταλείπουν τα σπίτια τους και ψάχνουν την τύχη τους σε άλλες χώρες. Η χώρα μας την τελευταία τριετία κατεβαίνει σκαλί – σκαλί του “κακού τη σκάλα”. Αυτή είναι η κοινωνική και οικονομική αναβάθμιση για την οποία αγωνιστήκαμε; Οι Αγώνες για την Εθνική μας αξιοπρέπεια εξευτελίστηκαν. Στην Ελλάδα υπάρχει ο “γκαουλάιτερ” του Δ” ράιχ Ράιχεμπαχ. Η τροϊκανοί κτυπούν το χέρι τους στο τραπέζι και λένε αυτά τα μέτρα θα πάρετε (Τόμσεν). Το κορυφαίο λοιπόν μήνυμα αυτής της επετείου είναι: Οι Αγώνες πρέπει να συνεχιστούν. Ο τόπος δεν χρειάζεται αυτόχειρες, χρειάζεται αγωνιστές!». ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΓΩΝΩΝ Ξεχωριστή είναι η αναφορά του κ. Κλάδου στη συμβολή των Χανίων και της Κρήτης στους αγώνες. «Η Κρήτη πάντα ήταν στην πρωτοπορία των Εθνικών και Δημοκρατικών αγώνων. Στα Χανιά η επανάσταση του Θερίσου (1905) με τον Βενιζέλο. Από τα Χανιά ξεκίνησε και το κίνημα της “Εθνικής Άμυνας” (Βενιζέλος – Δαγκλής – Κουντουριώτης) το 1916. Από τα Χανιά το πρώτο ένοπλο αντιδικτατορικό κίνημα κατά της δικτατορίας του Μεταξά (1938) στην φασιστοκρατούμενη Ευρώπη του μεσοπολέμου. Στα Χανιά και την Κρήτη γενικότερα, εθραύσθη “η αιχμή του δόρατος” του Γ” Ράιχ (Τσόρτσιλ). Στην Κρήτη συγκροτήθηκε η πρώτη Αντιστασιακή Οργάνωση το καλοκαίρι του ’67 κατά της Χούντας, από τους 7 της ομάδας Αλ. Παναγούλη που έκαναν την απόπειρα κατά του δικτάτορα Παπαδόπουλου, οι πέντε ήταν Χανιώτες, στα Χανιά δημιουργήθηκαν οργανώσεις απέναντι στους Απριλιανούς. Αυτός ο τόπος έχει μια ιστορία αγώνων και θυσιών που οι νεότεροι Χανιώτες πρέπει να σεβαστούν και να συνεχίσουν». Σε βάζανε μέσα σε ένα κύκλο που σχεδιάζανε με κιμωλία και σου επιβάλλανε να μείνεις ακίνητος, όρθιος για ώρες χωρίς να χάσεις τις αισθήσεις σου, και απ’ έξω ήταν οι ΕΣΑτζήδες. Με αποτέλεσμα από τις πολλές ώρες ορθοστασίας να «πέφτει» το αίμα από τον εγκέφαλο στα πόδια και να λιποθυμάς. ANTWNHS GAZHSΑΝΤΩΝΗΣ ΓΚΑΖΗΣ: «Ο αγώνας για τη Δημοκρατία δεν σταματάει ποτέ» Φυλακίστηκε τρεις φορές για τις ιδέες του και τον αγώνα του κατά της Δικτατορίας. “Ήταν μόλις 25χρονών όταν έγκλειστος στην απομόνωση της φυλακής έζησε το απάνθρωπο βασανιστήριο του «Κύκλου με την κιμωλία», ακούγοντας στα διπλανά κελιά τους συγκρατούμενους- συναγωνιστές, να τιμωρούνται με την φρικτή «φάλαγγα» των βασανιστών – Χουντικών. Σήμερα ο 70χρονος, Χανιώτης δικηγόρος Αντώνης Γκαζής τονίζει πως «ο αγώνας για την Δημοκρατία δεν σταματάει ποτέ» και θυμάται: «Την πρώτη φορά που φυλακίστηκα ήταν το 1967 για συμμετοχή μου σε μια οργάνωση εδώ στα Χανιά επειδή μοιράζαμε προκηρύξεις σε όλο το Νομό εναντίον της Δικτατορίας. Η κατηγορία ήταν για “σύσταση οργάνωσης ανατρεπτικού περιεχομένου”. Τότε κρατηθήκαμε στις Φυλακές Χανίων μέχρι που δικαστήκαμε από τo έκτακτο Στρατοδικείο, μαζί με τον Ανδρέα Αρχοντάκη, τον Παύλο Μπριλάκη, τον Σήφη τον Ζερβουδάκη, τον Νίκο Αγγελάκη. Δικάστηκα με πέντε χρόνια φυλακή. Μετά μαζί με τον Ανδρέα Αρχοντάκη και τον Παύλο τον Μπριλάκη, μας πήγανε στις φυλακές στην Αίγινα για να εκτίσουμε την φυλακή. Εκεί ήταν οι βαρυποινίτες, όπου κρατούνταν οι αξιωματικοί της οργάνωσης Δημοκρατικών Αξιωματικών και Υπαξιωματικών «ΑΣΠΙΔΑ». Μετά έφεραν εκεί και τον Αντώνη Λιβάνη, τον Λευτέρη Βερυβάκη κ.ά.. Μείναμε κάποιους μήνες… Στα τέλη Δεκεμβρίου του 1967 μας δόθηκε αμνηστία». «ΟΤΑΝ ΠΟΛΕΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΕΙΣΑΙ ΚΙΟΛΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ» Πώς αισθανόταν ένα νέο παιδί 25 χρονών μέσα στη Φυλακή, ρωτήσαμε τον κ. Γκαζή. «Υπέροχα» μας απαντάει! «Διότι μέσα στην φυλακή, αισθανόμασταν ότι ήμασταν ελεύθεροι. Και μάλιστα όπως έλεγε ο γιατρός Ανδρέας Αρχοντάκης, “εμείς είμαστε ελεύθεροι και γύρω από εμάς, έξω από τα τείχη (της φυλακής) είναι οι φυλακισμένοι”. Οσο για τις συζητήσεις που γίνονταν μέσα στη φυλακή, αυτές περιστρέφονταν γύρω από την ελευθερία. Αυτό που λέγαμε ήταν το “πότε θα βγούμε”. Κάθε πρωί λέγαμε τα νέα της ημέρας, τα μαθαίναμε από “παράνομα” ραδιοφωνάκια. Με τους δικούς μας επικοινωνούσαμε μόνο μέσω του επισκεπτηρίου μια φορά την εβδομάδα. Κι αυτό ήταν λίγο ζόρικο… Περιμέναμε πότε θα πέσει η Χούντα. Δεν μπορεί να κρατούσε επ’ άπειρον. Θα ’πεφτε. Και δικαιωθήκαμε βέβαια». ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ΓΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΟΡΑ «Το 1971 με ξαναπιάσανε για τη συμμετοχή μου στο ΠΑΚ Εσωτερικού του Ανδρέα Παπανδρέου. Δεν άντεξαν κάποιοι κατά τα βασανιστήρια και μίλησαν. Με πιάσανε εδώ στα Χανιά, όταν ήμουν αρραβωνιασμένος και με πήγαν στην Αθήνα. Μετά την ανάκριση μάς φυλακίσανε στον Κορυδαλλό. Ακριβώς από πάνω από το δικό μου κελί, βρισκόταν φυλακισμένος ο Βαγγέλης ο Γιαννόπουλος, ο Σαρτζετάκης, ο Λιβάνης κ.ά.. Εγώ ήμουν ο πιο μικρός εκεί. Και βέβαια ήταν τιμή για μένα να βρίσκομαι για τις ιδέες μου φυλακισμένος μαζί με αυτούς τους ανθρώπους. Γιατί κάναμε αγώνα κατά της Δικτατορίας. Κάθε πρωί μιλούσαμε από τα παράθυρα της φυλακής. Φωνάζαμε και ο καθένας, ήξερε την φωνή του καθενός. Έτσι λέγαμε τα νέα της ημέρας» ανέφερε ο κ. Γκαζής. ΤΟ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ «ΚΥΚΛΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΚΙΜΩΛΙΑ» «Η τρίτη φορά που με πιάσανε ήταν στο Κίνημα του Ναυτικού, αρχές του 1973. Και εκεί ήτανε λιγάκι ζόρικα γιατί ήταν το «κολαστήριο», που κάνανε τα μεγάλα βασανιστήρια. Εμένα δεν μου κάνανε ιδιαίτερα. Μόνο στον «Κύκλο με την κιμωλία». Σε βάζανε μέσα σε ένα κύκλο που σχεδιάζανε με κιμωλία και σου επιβάλλανε να μείνεις ακίνητος, όρθιος για ώρες χωρίς να χάσεις τις αισθήσεις σου, και απ’ έξω ήταν οι ΕΣΑτζήδες. Με αποτέλεσμα από τις πολλές ώρες ορθοστασίας να «πέφτει» το αίμα από τον εγκέφαλο στα πόδια και να λιποθυμάς. Είχα μείνει όρθιος για πολλές ώρες θυμάμαι… Τότε είχε γεννηθεί η κόρη μου και για να μείνω όρθιος, σκεφτόμουν: «Μην πέσω, γιατί θα μου πέσει το μωρό»… Ετσι έλεγα. Αλλά κάποια στιγμή, δεν άντεξα, λιποθύμησα και όταν ξανά άνοιξα τα μάτια, βρέθηκα στο κρεβάτι του κελιού. Εμένα δεν με βασανίσανε τόσο όσο τους αξιωματικούς του Ναυτικού που τους έκαναν το βασανιστήριο της «Φάλαγγας». Από βασανιστήρια πάρα πολλοί μείνανε ανάπηροι. Εκεί ήταν και ο Αβέρωφ, ως πολιτικός κρατούμενος» τόνισε ο κ. Γκαζής. «ΘΙΑΣΩΤΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ, Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ» «Νροπή είναι η Χρυσή Αυγή. Όταν στην Κάντανο -μαρτυρικό χωριό- παίρνει ψήφους η Χρυσή Αυγή, θα πρέπει να ντρέπονται. Είναι μια φασιστική, ναζιστική, εγκληματική οργάνωση. Εχει αποδειχτεί και δικαστικώς. Αυτοί είναι θιασώτες της Δικτατορίας ως Ναζιστές. Και γι’ αυτό δεν πρέπει και να τους ψηφίζει κανένας. Αλλά η αγανάκτηση οδηγεί τον κόσμο σε παραλογισμούς» ανέφερε ο κ. Γκαζής. «ΦΥΛΑΚΙΣΤΗΚΑΜΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΙΔΕΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΟΔΟ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ» «Δεν μπορεί να συγκρίνεται η εποχή της Δικτατορίας με το τώρα» μας λέει και προσθέτει, «η αμετροέπεια και οι φθηνές δημαγωγίες κάποτε πρέπει να σταματήσουν. Δεν μπορεί να λένε τώρα ότι έχουμε Χούντα, ότι παραβιάζεται το Σύνταγμα. Εγώ τους ήθελα όλους αυτούς να τα πούνε τότε. Να δούμε για πόση ώρα, θα ήταν έξω (ελεύθεροι). Εμείς τότε φυλακιστήκαμε για τις ιδέες μας, για τον αγώνα που κάναμε για την πτώση της Χούντας και για την επάνοδο της Δημοκρατίας. Οι νέοι σήμερα θα πρέπει να αγωνίζονται για τη διεύρυνση της Δημοκρατίας και να μην ακούνε εκείνους που λένε ότι: “Η Χούντα δεν τέλειωσε το ’74”. Η Χούντα τέλειωσε το ’74 και δεν γίνεται κανένας παραλληλισμός, ούτε τα συνθήματα “Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία” του Πολυτεχνείου έχουν καμιά σχέση με τα σημερινά. Τότε γινότανε αγώνας για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας που είχε καταλυθεί βιαίως από αξιωματικούς του Στρατού. Ο αγώνας για τη Δημοκρατία δεν σταματάει ποτέ. Κάθε μέρα είναι. Τότε δεν μου μιλούσε κανένας και αλλάζανε δρόμο όταν με συναντούσαν για να μην τους συσχετίσουνε μαζί μου. Τώρα γίνονται αυτά; Μόνο τρεις φίλους είχα. Τον Γιάννη τον Γαρεδάκη, τον Νίκο τον Κακαουνάκη, τον Διονύση τον Μαργαρώνη. Ηταν αυτοί που δεν φοβότανε να μου μιλήσουνε, ερχόταν σπίτι μου και κάναμε παρέα συνέχεια». ΣΗΜΕΡΑ «Εάν θεωρηθεί ότι έχουν καταργηθεί οι Συνταγματικές ελευθερίες του λαού, σήμερα, κάποιος μπορεί να φωνάξει, να εκφράσει ελεύθερα τις απόψεις του. Εάν τότε εξέφραζες τις απόψεις σου θα πήγαινες φυλακή ή εξορία. Σήμερα είμαστε ελεύθεροι, στον βαθμό που η ελευθερία υπάρχει. Είναι άλλος ο αγώνας ο οικονομικός στον οποίο έπρεπε να έχουμε μπει χρόνια πριν και άλλο είναι η στέρηση της ελευθερίας του λόγου και της αυτοδιάθεσης του ατόμου. Και όσοι τα συγκρίνουν κάνουν έγκλημα. Διότι μεταδίδουν άλλα πράγματα, κακά στους νέους…» ανέφερε ο κ. Γκαζής. MPALWMENAKHSΑΝΤΩΝΗΣ ΜΠΑΛΩΜΕΝΑΚΗΣ: «Η γενιά του Πολυτεχνείου δεν κυβέρνησε ποτέ» «Η γενιά του Πολυτεχνείου δεν κλήθηκε να κυβερνήσει ποτέ» λέει ο Αντώνης Μπαλωμενάκης, που νεαρός φοιτητής ήταν ανάμεσα στους χιλιάδες άλλους που βρέθηκε στο Πολυτεχνείο το Νοέμβρη του 1973 και έδωσε τη μάχη για τη Δημοκρατία. Έχοντας ζήσει τόσο έντονα γεγονότα δεν θα μπορούσαν να μην τον σημαδέψουν. «Ήταν η μεγάλη έκρηξη της γενιάς μας και όσοι μπόρεσαν να συμμετάσχουν σε αυτά τα γεγονότα σημαδεύτηκαν ανεξίτηλα. Προσανατολίστηκαν αμετάκλητα σε συγκεκριμενες ιδέες και κοσμοθεωρίες και από μια αίσθηση συμμετοχής μεταβλήθηκαν σε πολιτικά όντα και υποκείμενα» αναφέρει. Στα γεγονότα του Πολυτεχνείου οι Κρήτες φοιτητές έπαιξαν ένα πολύ σημαντικό ρόλο. Και όχι μόνο φυσικά καθώς σε όλη τη διάρκεια της δικτατορικής περιόδου φρόντισαν να βάζουν “εμπόδια” στην Απριλιανή χούντα. Είναι χαρακτηριστικό όπως μας λέει ο κ. Μπαλωμένακης πως η πρώτη διαμαρτυρία «που δεν είχε το χαρακτήρα της διαδήλωσης αλλά ήταν περισσότερο μια μισοσχεδιασμένη, παρεΐστικη, εκδήλωση διαμαρτυρίας στο Μουσείο τον Απρίλη του 1972 ήταν 29 άτομα και οι 17 εξ αυτών Χανιώτες. Μπορεί να είναι και σύμπτωση, μπορεί να οφείλεται στο φρόνημα και στα δημοκρατικά μας βιώματα. Αυτό όμως που χαρακτηρίζει την εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν η μαζικότητα και ανεξάρτητα από την πορεία που ακολούθησε ο καθένας από εμάς στη ζωή του και που τοποθετήθηκε ιδεολογικά και πολιτικά εξακολουθεί να έχει σημείο αναφοράς της ζωής του εκείνη την περίοδο» λέει ο συνομιλητής μας. Η ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ Πώς αντιδρά σήμερα ένας αγωνιστής του Πολυτεχνείου όπως ο Αντώνης Μπαλωμενάκης όταν ακούει ένας μέρος της κοινωνίας να επιρρίπτει ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση της χώρας στη γενιά του Πολυτεχνείου; «Η απάντηση είναι μια και μόνη. Η γενιά του Πολυτεχνείου είχε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά τα οποία δεν κλήθηκαν να κυβερνήσουν. Είχε σαφείς δημοκρατικούς και προοδευτικούς προσανατολισμούς και μια προσήλωση στη δημοκρατία, τη διαφάνεια, την καθαρότητα της πολιτικής πράξης που δυστυχώς δεν μπόρεσε να ακολουθηθεί μετά την μεταπολίτευση. Σίγουρα ενσωματώθηκαν ορισμένα επιφανή μέλη της τότε γενιάς στα μέχρι σήμερα κυρίαρχα κόμματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, αλλά η καθαυτό γενιά του Πολυτεχνείου με τους χιλιάδες ανώνυμους αγωνιστές δεν κλήθηκε ακόμα να κυβερνήσει! Αυτή είναι η θέση μου! Ορισμένοι επώνυμοι μπορεί να αμαύρωσαν την εικόνα αυτή αλλά δεν μπορεί να αποδίδεται η δράση τους στο σύνολο της γενιάς». Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ Μια άλλη τάση που υπάρχει τελευταία είναι αυτή του… καθαγιασμού της δικτατορίας και της παρουσίασής της είτε ως καρικατούρα, είτε ως κάτι που δεν έκανε και μεγάλη ζημιά στην ελληνική κοινωνία. «Όταν μιλάμε για δικτατορία μιλάμε για την προδοσία της Κύπρου. Για εκατοντάδες σκάνδαλα από τα σημαντικότερα της μεταπολεμικής Ελλάδας που όμως δεν βγήκαν στην επιφάνεια γιατί δεν υπήρχε ελεύθερος Τύπος. Επίσης το 1/3 του πληθυσμού κυνηγήθηκε διώχθηκε, υπέστη δυσμενέστατες διακρίσεις, δεν μπορούσε ούτε να εκφραστεί, ούτε να μιλήσει, ούτε να τραγουδήσει. Αυτή ήταν η δικτατορία. Μια στυγνή τυραννία σε βάρος του λαού μας» καταλήγει ο κ. Μπαλωμενάκης. Read more: http://www.haniotika-nea.gr/anamnisis-antidiktatorikou-agona/#ixzz2ktlLvlYw Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook