“Ηράκλειον”: Αυτοί που χάθηκαν και αυτοί που γλύτωσαν
ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ ΤΟΥ “ΗΡΑΚΛΕΙΟΝ”
Ένα ναυάγιο που σημάδεψε τη σύγχρονη ιστορία της Κρήτης, που έντυσε το νησί στα μαύρα, που πόνεσε και πλήγωσε χιλιάδες ανθρώπους. Η βύθιση του “Ηράκλειον” τον Δεκέμβρη του 1966 ανοικτά της βραχονησίδας της Φαλκονέρα αναβιώνει στις μνήμες των ανθρώπων έντονα αυτές τις ημέρες. Τόσο εκείνων που γλύτωσαν από τα κύματα, όσο και εκείνων που έχασαν αγαπημένους τους ανθρώπους.
Τα ξαδέλφια Τερεράκη
Ένα από τα τέσσερα αγόρια της οικογένειας του Ιωάννη Τερεράκη, ο 22χρονος τότε φαντάρος Βαγγέλης Τερεράκης έχασε τη ζωή του στο τραγικό ναυάγιο μαζί με τον ξάδελφό του Βαγγέλη Τερεράκη του Νικολάου. Ο Νίκος Τερεράκης αδελφός του πρώτου Βαγγέλη θυμάται. «Ο αδελφός μου 22 ετών τότε ήταν φαντάρος στην Κύπρο. Ένα μήνα πριν τον ναυάγιο είχε πέσει με αλεξίπτωτο, δεν άνοιξε το κανονικό άνοιξε το εφεδρικό, αιμορράγησε και του έδωσαν άδεια μέχρι τέλος της θητείας του. Πριν το στρατό δούλευε σε γραφείο μεταφορών ,στο “Ίκαρος” στη Χάληδων στο αρχαιολογικό μουσείο. Ήταν πολύ αγαπητός, ο κόσμος τον λάτρευε! Να φανταστείτε όταν γύριζε τις Παρασκευές από την Κύπρο με την “Ντακότα” τον περίμεναν στις αλυσίδες 100 άτομα! Τον έλεγαν στρατηγό, τον έλεγαν “Αλ Καπόνε” γιατί ήταν πολύ καλός στην παρέα και είχε πολλούς φίλους… Στην Αθήνα θα πήγαινε ο ξάδελφός του για προσωπικούς λόγους με κάποιον φίλο του. Ο άλλος είπε την τελευταία στιγμή ότι δεν θα πάει και ο αδελφός μου του είπε ότι “θα έλθω εγώ μαζί σου”».
Τον ρωτάμε για το πώς έμαθε ο ίδιος για το ναυάγιο. «Εγώ ήμουν μαρμαράς και εκείνη την εποχή δούλευα στις εγκαταστάσεις της “Ολυμπιακής” στο Ακρωτήρι. Μου έσπασε ένα μηχάνημα και λέω στο Γιάννη Σπανουδάκη του “Ατλα” να μου το οξυγονοκολλήσει. Εκεί που το κολλούσε μου λέει πως “πνίγηκε το Ηράκλειο”. Δεν έδωσα σημασία γιατί θυμόμουν ότι η περιοχή του Ηρακλείου είχε εκεί συχνά πλημμύρες, αλλά μετά που τον ξαναείδα τον ρώτησα “ποιο ”Ηράκλειο” πνίγηκε”. Μου λέει “το καράβι” και όπως καταλαβαίνεις κόπηκαν τα πόδια μου! Παίρνουμε το ταξί, με γνώριζε ο ταξιτζής και μου λέει “κουράγιο έχουν βγάλει αρκετούς ζωντανούς ο “Αλ Καπόνε” θα είναι πρώτος”. Πάω με αεροπλάνο στην Αθήνα, ο αδελφός μου δεν ήταν στους επιζώντες».
ΣΤΟ ΝΕΚΡΟΤΟΜΕΙΟ
Δύσκολη στιγμή η αναγνώριση του νεκρού, ειδικά όταν πρόκειται για αδελφός και κάτω από τέτοιες συνθήκες. «Έφτασα πρώτος στο Νεκροτομείο και μπαίνω σε ένα δωμάτιο με 47 πνιγμένους στοιβαγμένους. Το πρώτο πτώμα που αντίκρισα ήταν του αδελφού μου. Φορούσε αδιάβροχο, πατελόνι και παπούτσια δεν φορούσε και ήταν κτυπημένος στο κεφάλι και στο θώρακα. Τον είχε κτυπήσει αντικείμενο και από αυτό χάθηκε! Τον ξάδελφο μου δεν τον βρήκαμε ποτέ, τον τράβηξε το πλοίο στον βυθό» λέει ο κ. Νίκος που παρότι έχουν περάσει πολλά χρόνια δεν μπορεί να ξεχάσει τα συγκλονιστικά γεγονότα. Γεγονότα που είχαν για αυτόν πολλές αρνητικές εκπλήξεις… «Το σώμα του αδελφού μου το διεκδικούσε ένας εφοπλιστής που είχε ανιψιό του θαλαμηπόλο στο “Ηράκλειο” που επίσης είχε χαθεί. Έλεγε ότι το σώμα του αδελφού μου ήταν ο ανιψιός του! Ο ιατροδικαστής μου έφτιαξε τη δήλωση θανάτου για τον παραλάβω αλλά ο εισαγγελέας δεν την έγκρινε! Για καλή μου τύχη συναντώ τον Μελά τον λιμενάρχη των Χανίων μου λέει “τι γυρεύεις εδώ;”, του λέω “πάει ο αδελφός μου”, τρελάθηκε και αυτός γιατί τον γνώριζε καλά. Κανονίζει να πάρει η ασφάλεια αποτυπώματα από το νεκρό που τα σύγκρινε με ναυτικό φυλλάδιο του ανιψιού του εφοπλιστή και ξεκαθαρίστηκε ότι ήταν ο αδελφός μου. Φεύγω από την ασφάλεια και γυρίζω στο νεκροτομείο, μου λένε “εδώ είναι ο αδελφός σου στο φέρετρο”. Δεν ήταν καλά κλεισμένο όμως, το παραμερίζω και βλέπω μια γυναίκα μέσα! Παραλίγο να αυτοκτονήσω, φαντάσου να γύριζα Χανιά και να άνοιγαν το φέρετρο και να ήταν γυναίκα μέσα και όχι ο αδελφός μου. Τελικά τον βρίσκω σε ένα πάγκο, παίρνω ένα φέρετρο με βοηθάει μια καθαρίστρια και τον βάζω μέσα. Μετά τον φορτώνουμε σε ένα ταξί, ο άνθρωπος μάς πάει από το ιατρονομείο να πάρουμε βεβαίωση ότι ήταν ταριχευμένος ώστε να μπορούμε να μπούμε στο καράβι για τα Χανιά. Ο ταξιτζής έσπασε όλα τα ρεκόρ ταχύτητας για να προλάβουμε το καράβι και δεν μου πήρε χρήματα Μετά άλλη φασαρία να μην θέλουν να βάλουν το φέρετρο στο καράβι γιατί δεν ήταν σίγουροι ότι είχε ταριχευτεί…».
το τραγικό ναυάγιο.
Επιστρέφοντας στα Χανιά η κατάσταση ήταν δραματική. «Όλος ο κόσμος ήταν συγκλονισμένος. Είχαν πει με βάση τις λίστες ότι πνίγηκαν 250 άτομα. Αποκλείεται! Πόσοι ήταν αυτοί που δεν είχαν βγάλει εισιτήρια και θα τα έβγαζαν μέσα στο πλοίο, πόσοι ήταν οι ναύτες με ένα φύλλο πορείας, οι τσιγγάνοι, οι φυλακισμένοι; Μέσα στο νεκροτομείο ήταν πνιγμένοι φυλακισμένοι που στα χέρια τους είχαν ακόμα τις χειροπέδες!» αφηγείται ο κ. Τερεράκης.
Τα χρόνια πέρασαν, ωστόσο ο πόνος για την οικογένεια ήταν δυσβάσταχτος. «Τη μητέρα μου τη νύχτα πηγαίναμε να την πάρουμε από τον Άγιο Λουκά, ο πατέρας μου δεν έλειψε μια μέρα, πρωί – βράδυ από το νεκροταφείο. Όταν το 1991 τον πήγα στο Νοσοκομείο με καρκίνο και ενώ χαροπάλευε, η πρώτη ερώτησή του ήταν αν πήγα στο τάφο του αδελφού μου την ημέρα εκείνη»… καταλήγει.
ΗΛΙΑΣ ΚΟΥΚΟΥΝΑΚΗΣ: Ναυαγός χωρίς να γνωρίζει μπάνιο…
Θαλαμηπόλος στο “Ηράκλειον” ο κ. Ηλίας Κουκουνάκης ήταν μόλις 4 μήνες στο πλοίο. Από τα Ροδωπού στο Κολυμπάρι, ο κ. Ηλίας δεν γνώριζε κολύμπι αλλά ήταν από τους διασωθέντες. «Το πλοίο όπως έμαθα μετά είχε πρόβλημα γιατί είχε γίνει η μετασκευή του από φορτηγό και επιβατηγό και δεν έστεκε καλά» μας λέει σήμερα.
Το βράδυ του ναυαγίου ο κ. Ηλίας κοιμόταν στην καμπίνα. Παρότι έχουν περάσει πολλά χρόνια, θυμάται. «Κάποια στιγμή με ξυπνάει ο συνάδελφος Δημήτρης Σφακιανάκης, που φώναξε “βγείτε έξω, πνιγόμαστε”. Βγαίνω από την καμπίνα στο σαλόνι και βλέπω τα νερά να μπαίνουν από τη δεξιά μεριά. Είχε αρχίσει να γέρνει το πλοίο και βγήκα από την κουπαστή έξω από την αντίθετη πλευρά. Μου λέει ο Δημήτρης που ήταν μαζί μου να πάμε στην πλώρη. Λέω να πάμε στην πρύμνη που ήταν πιο κοντά γιατί ήταν εκεί κάτι “ρέλια” από τέντες και σκέφτηκα πως αν θα ανέβω πάνω σε αυτά θα τη γλυτώσω. Ανέβηκα στα “ρέλια” και έρχεται ένα κύμα με παίρνει και με πάει πολύ μακριά και αυτό με έσωσε γιατί μετά από λίγο το καράβι άρχισε να βουλιάζει, άκουγα το ήχο του όπως χανόταν. Εγώ μπάνιο δεν ήξερα, κάποια στιγμή πιάνω μια γυναίκα από τα ρούχα, μου λέει “μη φοβάσαι, κράτησέ με” και με τράβηξε προς μια κασέλα που ήταν πάνω μπορεί και 20 άτομα. Η θάλασσα ήταν αφηνιασμένη, τα κύματα τεράστια, πήραν τους περισσότερους, εγώ ανέβηκα στη κασέλα με την κοιλιά πήρα στα χέρια 1-2 σωσίβια και τελικά απομείναμε εγώ, ο Σταύρος Λαγωνικάκης, ο Παναγιώτης Μπελώνης και μια κοπελιά η Ιωάννα Σαραντάκη πάνω στην κασέλα. Εκεί μείναμε μέχρι το απόγευμα της ίδιας μέρας όταν μας βρήκε ένα πολεμικό σκάφος. Εμένα τον Σταύρο και τον Παναγιώτη, η κοπελιά δυστυχώς δεν τα κατάφερε…».
Τι σας κράτησε ζωντανό, τις σας έδωσε θάρρος;», τον ρωτάμε!
«Εκείνες τις στιγμές ήμασταν σαν χαμένοι, δεν μπορείς να σκεφθείς, να υπολογίσεις, δεν ήξερα και κολύμπι!» απαντάει.
Επιστρέφοντας στα Ροδωπού μετά, δεν θα ξεχάσει την υποδοχή που του έγινε. «Είχα πάει με το ταξί του Μιχάλη Μιχελιουδάκη ενός φίλου και οι χωριανοί από τη χαρά μόνο που δεν σήκωσαν το αυτοκίνητο στα χέρια». Υπηρετώντας τα επόμενα χρόνια στο Ναυτικό, ο κ. Ηλίας ζήτησε και πήγε στο πλοίο που τον έσωσε το “Σύρος” και στη συνέχεια συνέχισε τα ταξίδια. «Δεν γινόταν αλλιώς, ήμασταν 8 παιδιά στην οικογένεια έπρεπε να ξαναφύγω στα μπάρκα γιατί πώς θα ζούσαμε; Μετά από κάμποσα χρόνια -το 1977- κατάφερα και αγόρασα ένα μαγαζί στην Αθήνα και ξέφυγα από τη θάλασσα» λέει.
Κάθε χρόνο όταν πλησιάζει η θλιβερή επέτειος του ναυαγίου ο συνομιλητής μας λέει πως «πάντα με πιάνει μια στεναχώρια. Τους θυμάμαι όλους, ειδικά 6 συναδέλφους από την Κεφαλλονιά που ήταν από το ίδιο χωριό και δεν σώθηκε κανείς! Ήταν καμαρότοι και αυτοί, εξαιρετικά παιδιά! Το φοβερό του ναυαγίου αυτού ήταν πως δεν γλύτωσε καμία γυναίκα, κανένα παιδί, μόνο κάποιοι άνδρες που καταφέραμε και αντέξαμε την πολύωρη παραμονή στη θάλασσα. Το μοναδικό καλό που προέκυψε από το ναυάγιο ότι έγιναν μετά οι εταιρείες οι “ΑΝΕΚ” και οι “Μινωικές” -ο θεός να αγιάσει την ψυχή του Ειρηναίου- και απέκτησε η Κρήτη καλά πλοία. »
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου