ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΟΜΑΔΕΣ ΠΟΥ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΣΤΑ ΧΑΝΙΑ Χαρτογραφώντας το παρόν και το μέλλον του θεάτρου SYLLOGOS FILWN THEATROUΘέατρο σημαίνει συγκίνηση και αμεσότητα. Μια τέχνη αρχαία όσο και σύγχρονη. Μια τέχνη χειροποίητη αλλά και μαγική. Μια τέχνη που απαιτεί απόλυτη αφοσίωση και θυσίες από όσους την υπηρετούν, αλλά την ίδια στιγμή, τους ανταμείβει πλουσιοπάροχα με τον τρόπο της, κάνοντας τον χρόνο να κυλά διαφορετικά με τη μυσταγωγία της σκηνής… Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα του Θεάτρου (27 Μαρτίου) οι “διαδρομές” ανοίγουν συζήτηση με τους ανθρώπους του θεάτρου στα Χανιά. «Εχει μέλλον το θέατρο στα Χανιά και υπό ποιες προϋποθέσεις;», το κοινό ερώτημα που τους θέσαμε. Οι απαντήσεις τους φωτίζουν πτυχές της τοπικής θεατρικής πραγματικότητας αλλά και της θεατρικής πράξης, όπως αυτή αποκαλύπτεται κάθε φορά που ανεβαίνει η αυλαία μιας παράστασης. 307-700x450Μαρινέλλα Βλαχάκη – Εταιρεία Τέχνης “Βιολέττα” «Οσο αγριεύουν τα πράγματα τόσο μεγαλώνει η ανάγκη για τέχνη» Ναι, έχει μέλλον το θέατρο, πόσο μάλλον στα Χανιά, που είναι μια πόλη που σφύζει από πολιτιστικές εκδηλώσεις και έχει αρκετό υποψιασμένο κοινό που μπορεί να αποτιμήσει σωστά και να επιλέξει να δει ένα ποιοτικό έργο. Οσο δυσκολεύουν οι καιροί και αγριεύουν τα πράγματα τόσο περισσότερο μεγαλώνει η ανάγκη των ανθρώπων να βιώσουν στιγμές μέθεξης μέσα από την τέχνη. Στο θέατρο συναντιούνται σχεδόν όλες οι μορφές τέχνης κι αυτό δημιουργεί τη μαγεία, ψυχαγωγεί και συγχρόνως μας βοηθάει να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας. Γεννά ερωτήματα και βάζει τον θεατή σε διαδικασία εγρήγορσης, σκέψης και εξέλιξης και δύναται να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην απόκτηση ευρύτερης παιδείας κυρίως για τους μαθητές μας. Τα θεατρικά έργα εμπνέονται από τη ζωή και τροφοδοτούν τη φαντασία, τη σκέψη, την ίδια τη ζωή. Πολύ περισσότερο σε δύσκολες περιόδους. Οσοι υπηρετούμε το θέατρο, θα βρίσκουμε πάντα τρόπους να συνεχίζουμε και μόνο με το περίσσευμα της ψυχής μας. Αλλωστε το θέατρο είναι κατά βάση Λόγος και Ηθοποιός, πνεύμα και σώμα, τα μόνα αδιαπραγμάτευτα σημεία. Μακάρι βέβαια να υπήρχαν τα οικονομικά μέσα για να γίνεται όσο το δυνατόν αρτιότερη η δουλειά μας, μακάρι να είχαμε χώρο να κάνουμε πρόβες και να παρουσιάζουμε τις παραστάσεις μας, μακάρι να αμειβόταν κανονικά η δουλειά μας. Το αίτημα της διάθεσης των χώρων στις θεατρικές ομάδες από πλευράς του δήμου, είναι πολύ παλιό και παραμένει ανικανοποίητο μέχρι σήμερα. Ομως κι αν ακόμα δεν υπάρξουν οι προϋποθέσεις, αυτό, δεν θα είναι λόγος να σταματήσουμε. THEONH 2Θεώνη Κουτσουνάκη – Καλλιτεχνικό Εργαστήρι “Εργαστήρι διάΔρασης” στην Κίσαμο «Θέατρο μπορεί να συμβεί παντού!» Με αφορμή το πολύ ενδιαφέρον ερώτημα, αν υπάρχει μέλλον στο θέατρο στα Χανιά και υπό ποιες προϋποθέσεις, η δική μου απάντηση ξεκινάει με τρία μικρά ερωτήματα: «Πώς το ορίζουμε; Τι ζητάμε; Και τι έχουμε τελικά;» όταν αναφερόμαστε στο θέατρο. Μαθαίνουμε να το ορίζουμε σύμφωνα με αυτά που έχουμε ως δεδομένα σε κάθε χρονική στιγμή και μαθαίνουμε να ζητάμε αυτά που έχουμε ορίσει. Αρα αυτό που έχουμε και αυτό που ζητάμε είναι σε απόλυτη αλληλεπίδραση για το θέατρο που θα δημιουργήσουμε τελικά. Το θέατρο είναι αλήθεια, είναι δημιουργικότητα, είναι πειραματισμός, είναι ελευθερία, είναι αλληλεπίδραση, είναι γνώση, είναι θέληση, είναι ανάγκη, είναι ενημέρωση, είναι παιχνίδι, είναι πράξη. Το θέατρο δεν είναι θεωρία, δεν είναι στερεότυπα, δεν είναι συντηρητισμός, δεν είναι φόβος, δεν είναι ασφάλεια, δεν είναι πλάκα, δεν είναι πολυτέλεια, δεν είναι ευκολία, δεν είναι ιδιοτέλεια, δεν είναι προβολή, δεν είναι απομόνωση. Θέατρο μπορεί να συμβεί στο δρόμο, σε μία πλατεία, σε ένα παλιό κτήριο, σε ένα καινούργιο κτήριο, σε ένα μουσείο, σε ένα καφενείο, σε μία τάξη, σε μία αίθουσα. Θέατρο μπορεί να συμβεί παντού! Οι δομές έρχονται να το ενισχύσουν, αλλά όχι να δημιουργήσουν θέατρο. Οι άνθρωποι είναι αυτοί που το δημιουργούν. Οι άνθρωποι που έχουν αφιερώσει χρόνο στην τέχνη αυτή, που την έχουν σπουδάσει, που ενημερώνονται για τις νέες τάσεις, που αναλαμβάνουν με τον επαγγελματισμό τους κάθε ευθύνη απέναντι στο κοινό που απευθύνονται. Το θέατρο μπορεί να γίνει διέξοδος για τα προβλήματα, αλλά και να θέσει προβληματισμούς. Σε κάθε περίπτωση οι άνθρωποι που το κατευθύνουν οφείλουν να έχουν όραμα και πίστη στον στόχο τους. Μέλλον υπάρχει για το θέατρο στα Χανιά και σε ολόκληρο τον Νομό μας, όσο υπάρχει το δεδομένο ότι οι άνθρωποι που εμπλέκονται σε αυτό τολμάνε να προτείνουν καινούργιες ιδέες, πέρα από τους πιθανούς περιορισμούς, που μπορεί να προβάλλει η νοοτροπία μιας κλειστής κοινωνίας. Αυτοί οι άνθρωποι είναι που ορίζουν και τις προϋποθέσεις για το μέλλον του. SYLLOGOS FILWN THEATROUΒασιλεία Νυσταζάκη – Φίλοι Θεάτρου Χανίων «Το θέατρο στην πόλη μας έχει μέλλον, γιατί έχει παρελθόν και παρόν» «Το θέατρο δεν είναι κάτι που συμβαίνει έξω από τη ζωή, είναι τρόπος ζωής!» λέει η πρόεδρος του Συλλόγου Φίλων Θεάτρου Χανίων, Βασιλεία Νυσταζάκη η οποία τονίζει ότι «το θέατρο στην πόλη μας έχει μέλλον, γιατί έχει παρελθόν και παρόν». Η ίδια πιστεύει ότι: «Ολες οι ανθρώπινες δραστηριότητες και σχέσεις έχουν δομή παρόμοια με ένα θεατρικό έργο. Τι άλλο από θέατρο είναι οι κουβέντες που κάνουμε στον δρόμο ή γύρω από ένα τραπέζι ή σε μία αίθουσα συσκέψεων; Τι άλλο από θεατρικές παραστάσεις είναι οι κοινωνικές μας εκδηλώσεις, οι γάμοι, οι κηδείες, τα γλέντια μας; Ο τρόπος που κινούμαστε, ο τρόπος που χρωματίζουμε τις λέξεις, η γλώσσα του σώματός μας, τι άλλο εκτός από ηθοποιία είναι; Είμαστε φτιαγμένοι για να κάνουμε θέατρο και όλοι είμαστε εν δυνάμει καλλιτέχνες! Οπως έλεγε ο θεατράνθρωπος Augusto Boal: «Θέατρο μπορούν να κάνουν όλοι, ακόμα και οι ηθοποιοί. Θέατρο μπορεί να γίνει παντού, ακόμα και στο θέατρο» Τα Χανιά έχουν μεγάλη παράδοση στο θέατρο… Αμέσως μετά τη Σύμβαση της Χαλέπας ιδρύθηκε ο Ελληνικός Δραματικός Θίασος Χανίων “Ευτέρπη” (1880), που μέλος του υπήρξε και ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Το 1974 ιδρύθηκε από τον Αλέξη Μινωτή η Εταιρεία Θεάτρου Κρήτης που μετεξέλιξή της είναι το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Κρήτης. Ταυτόχρονα αναπτύχθηκαν πολλές ερασιτεχνικές ή ημιεπαγγελματικές ομάδες που συνέβαλαν να δημιουργηθεί θεατρική κουλτούρα σε μια μεγάλη μερίδα των Χανιωτών. Τα τελευταία χρόνια, παρά τις αντιξοότητες ή και εξαιτίας αυτών, παρατηρούμε μια έκρηξη της θεατρικής δημιουργίας με την ύπαρξη πολλών ομάδων και συλλόγων που συνεχίζουν την παράδοση αυτή. Θα μπορούσαμε να “γκρινιάξουμε” λέγοντας ότι θα θέλαμε μεγαλύτερη στήριξη από τους τοπικούς φορείς, περισσότερους ελεύθερα προσβάσιμους χώρους για τις πρόβες και τις παραστάσεις μας κ.λπ. Ομως και χωρίς αυτά, το θέατρο στην πόλη μας έχει μέλλον, γιατί έχει παρελθόν και παρόν. Το θέατρο γεννήθηκε μαζί με την ελεύθερη σκέψη. Είναι παιδί της Δημοκρατίας και δεν θα πάψει να υπάρχει για να φωτίζει τη σκηνή της καθημερινής ζωής. THEATRO 100 IO ASITHIANAKIΙώ Ασηθιανάκη – THEATRE 73100 «Το μέλλον του θεάτρου εξαρτάται από την παιδεία μας» «Το μέλλον του θεάτρου στα Χανιά δεν μπορεί να διαχωριστεί από το μέλλον του θεάτρου όλης της Ελλάδας, παρόλο που, δυστυχώς, η Αθήνα παράγει την πλειονότητα των θεατρικών προϊόντων αλλά και υποπροϊόντων. Ετσι, το μέλλον του θεάτρου εξαρτάται από αυτό που εξαρτάται και το πολιτικό μας μέλλον – την παιδεία» λέει η ηθοποιός, σκηνοθέτις, υπεύθυνη διδασκαλίας στο THEATRE 73100, Ιώ Ασηθιανάκη. «Πώς μπορούμε να απαντήσουμε με βεβαιότητα για το μέλλον του θεάτρου, τη στιγμή που δεν υπάρχει Ελλάδα, τη στιγμή που το μέλλον της Ελλάδας είναι αβέβαιο» αναφέρει και προσθέτει: «Υπάρχουν άνθρωποι διαθέσιμοι, ανοιχτοί, υπεύθυνοι, γεμάτοι ενέργεια, με ενθαρρυντική πρώτη ύλη. Λείπει όμως, η παιδεία, η σχολή. Όπως έλεγε και ο Πικάσο “Μάθε πρώτα σχέδιο και μετά κάνε ό,τι θες. Ολοι θα σε σέβονται”. Απαιτείται λοιπόν, εκπαίδευση αυτών που διδάσκουν θέατρο στα Χανιά, αλλά και παντού, για να μπορούν να διδάξουν, για να τους επιτρέπεται να ξεκλειδώνουν την ψυχή του ηθοποιού». Το εγώ και η αθωότητα «Ο ηθοποιός οφείλει να είναι αθώος πάνω στη σκηνή – να αναζητήσει την αθωότητα της παιδικής του ηλικίας, ώστε να είναι ανοιχτός σε οτιδήποτε μπορεί να προκύψει αλλά και να κατακερματίσει το εγώ του για να μεταβεί στο εμείς. Το θέατρο οφείλει να είναι πολιτικό. Να αφυπνίζει τα πάθη που αναζητά η εποχή για να επιβιώσει και να γίνει καλύτερη. Να μιλά για δικαιοσύνη, ισότητα, σεβασμό, αγάπη και ομορφιά. Ο Ντοστογιέφσκι είπε πως «η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο» και μάλλον δε μιλούσε για την απόλυτη γεωμετρία στα πρόσωπα ή στα σώματα, αλλά γι’ αυτή τη μέσα μας κρυμμένη ομορφιά, που ίσως το θέατρο μπορεί να την ξεθάψει». SKHNH XWRIS ORIAΣτέλλα Σκορδαρά, υπεύθυνη Ομάδας “Σκηνή Χωρίς Ορια” «Το θέατρο στα Χανιά για να έχει μέλλον χρειάζεται εκπαιδευμένο κοινό» «Το θέατρο στα Χανιά για να έχει μέλλον χρειάζεται να έχει εκπαιδευμένο κοινό» λέει η Στέλλα Σκορδαρά, σκηνοθέτις, ηθοποιός, παιδαγωγός, η οποία φέτος δημιούργησε μαζί με τους μαθητές της την Ομάδα “Σκηνή Χωρίς Ορια”. Η ίδια πιστεύει ότι: «Το θέατρο εξ ορισμού έχει μόνο μία προϋπόθεση: έναν τουλάχιστον να δρα κι έναν τουλάχιστον θεατή. Θέατρο γίνεται χωρίς κοστούμια, χωρίς σκηνικά, χωρίς σκηνή, χωρίς θεατρικό κείμενο, χωρίς φώτα. Θέατρο δεν γίνεται χωρίς θεατές. Στην Αθήνα, που η κρίση έχει χτυπήσει πολύ περισσότερο τους κατοίκους της απ’ ό,τι εδώ στα Χανιά, το θέατρο ανθίζει… Τι συμβαίνει στα Χανιά; Υπάρχει ένα απίστευτο μπέρδεμα ανάμεσα στο ερασιτεχνικό και στο επαγγελματικό θέατρο. Αναρωτιέμαι τι ξεχωρίζει τους επαγγελματίες με τους ερασιτέχνες αν δεν είναι τουλάχιστον μια δραματική σχολή. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω επίσης είναι γιατί έχει καθιερωθεί το εισιτήριο για μια ερασιτεχνική παράσταση που δεν πληρώνει μισθό και ένσημα στους ηθοποιούς, που δεν πληρώνει δικαιώματα σε συγγραφείς και μεταφραστές, να είναι 10 ευρώ. Την ίδια στιγμή το θέατρο Πόρτα στην Αθήνα, που υποχρεώνεται να πληρώνει όλα τα παραπάνω, έχει εισιτήριο 8 ευρώ για όλους. Μήπως κοστίζει πολλά να ανεβάσεις μια παράσταση στα Χανιά; Ετσι το χανιώτικο κοινό πάει θέατρο… πάει να δει τον ερασιτέχνη κουμπάρο του, τον σύντεκνό του να παίζει θέατρο και τον χρυσοπληρώνει, κι αν προκύψει, θα πάει να δει το Καλοκαίρι στην Τάφρο και κανέναν τηλεοπτικό αστέρα, να δει πώς είναι από κοντά. Αναρωτιέμαι όμως, ποιος φορέας ή ποια ομάδα από όλες εμάς θα ενδιαφερθεί να φέρει στην πόλη μας ηθοποιούς όπως η Μαρία Κεχαγιόγλου και την απίστευτη ερμηνεία της στην “Φθινοπωρινή Σονάτα” ή τη Λυδία Κονιόρδου και την παράσταση το “Τέλος του παιχνιδιού” ή πιο νέες ομάδες όπως είναι το “patari project”; Το θέατρο στα Χανιά για να έχει μέλλον χρειάζεται να έχει εκπαιδευμένο κοινό… και για να γίνει αυτό, χρειάζεται να έχει όλο τον χρόνο πρόσβαση σε σπουδαίες παραστάσεις που παίζονται σε όλη την Ελλάδα. Αλλιώς ας συνεχίσουμε να αλληλοχειροκροτιόμαστε…». DSC_0334Μιχάλης Αεράκης – καλλιτεχνικός διευθυντής ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κρήτης «Η ανάγκη της έκφρασης μέσω θεάτρου πρέπει να έχει το στοιχείο της συνεχούς αναζήτησης» Η τέχνη του θεάτρου είναι πράξη επί σκηνής και όχι ένα βιβλίο για τη φιλοσοφία ή την αποστήθιση κάποιων κειμένων χωρίς μια βαθιά εμβάθυνση για την ανάγκη του συγγραφέα να αποτυπώσει εποχές και συναισθήματα. Το διαρκές ερώτημα ήταν και είναι πώς ένα θεατρικό κείμενο θα αποδοθεί σε μια ωραία γόνιμη και δημιουργική παράσταση. Πώς δηλαδή όλοι οι εμπλεκόμενοι θα κοινωνήσουν με το ίδιο ύφος και ήθος στα λόγια που υπερασπίζονται για να ερεθίσουν τον αποδέκτη (θεατή) να πάει πιο μπροστά ή σκέψη του, η αισθητική του και να γίνει αυτό που λέμε “καλύτερος άνθρωπος”. Η ανάγκη της έκφρασης μέσω θεάτρου πρέπει να έχει το στοιχείο της συνεχούς αναζήτησης της αλήθειας και του υπέρτατου αγαθού, που είναι η προσωπική και συνολική ανύψωση προς το “θείον” δηλαδή την υπέρβαση των ορίων. Είναι βαθιά πνευματική πορεία σε δρόμους ανηφορικούς και πολλές φορές με στερήσεις και εμπόδια από πολλούς παράγοντες. Το να αναμετριέται κάποιος με τη θεατρική πράξη είναι σαν να έχει απέναντί του ένα άγριο θηρίο που ή θα το ημερέψει ή θα τον κατασπαράξει. Το μέλλον του θεάτρου βασίζεται στους γνώστες Υπάρχουν διαφορές σ’ αυτό που λέμε πολλές φορές επαγγελματίας και ερασιτέχνης δημιουργός; Εκ πρώτης όψεως θα απαντούσα πως όχι. Θα έλεγα ότι το να ασχολείται κάποιος άνθρωπος με την οποιαδήποτε μορφή τέχνης ερασιτεχνικά είναι περισσότερο μαγικό και επαινετό. Αλλού ελλοχεύει ο κίνδυνος. Και γίνομαι πιο σαφής. Υπάρχουν θεατρικά σχήματα, και δεν αναφέρομαι μόνο για την πόλη μας, που απουσιάζει ο εμψυχωτής. Ο άνθρωπος δηλαδή αυτός που γνωρίζει γιατί το έχει σπουδάσει το θέατρο, που θα καθοδηγήσει, και θα εμπνεύσει την ομάδα αυτή στους ανηφορικούς δρόμους της γνώσης της πνευματικής τους πορείας για να επέλθει η “κάθαρση” κατά την αριστοτελική έννοια. Οπου υπάρχουν τα παραπάνω, τότε και μόνο -κατά την άποψη μου- θα ανακαλύψεις πολλά περισσότερα για το θέατρο, δηλαδή την ίδια τη ζωή σου. Πρέπει να αποφεύγεται ο αριβισμός κάποιων που “εκμεταλλεύονται” το πάθος και τη θέληση άλλων που πιστεύουν στη λύτρωση δια μέσου του θεάτρου. Στο θέατρο χρειάζεται σεμνότητα, σοβαρότητα και ήθος Θέατρο δεν είναι να μάθουμε τα λόγια και η μοναδική αναφορά που θα γίνεται να είναι· σε αυτή την ατάκα σηκώνεσαι και στην άλλη κάθεσαι. Δεν είναι να αντιγράφουμε και μάλιστα κακέκτυπα επαγγελματικούς μηχανισμούς με περιοδείες, προβολή κάποιων προσώπων κ.ά. Στο θέατρο πρέπει να υπάρχει η σεμνότητα, η σοβαρότητα το ήθος και όχι αρχηγικές τάσεις που σκοπό έχουν την προβολή τους κυρίως στις μικρές τοπικές κοινωνίες. Εάν λοιπόν υπάρχουν αυτοί οι διακριτοί ρόλοι, τότε και μόνο τότε η ερασιτεχνική δημιουργία μπορεί να δικαιολογήσει το συνθετικό, “εραστής της τέχνης”. Οσον αφορά τον επαγγελματία, είναι ο καλλιτέχνης που θέλει να δοκιμαστεί να χαράζει την επαγγελματική του πορεία και βιοποριστικά. Κατά κανόνα συνεχίζουν οι άξιοι μέσω των ευκαιριών που θα τους παρουσιαστούν, οι έχοντες υπομονή και επιμονή. Καμία άλλη διαφορά. Είμαι περήφανος που πριν από αρκετά χρόνια ξεκίνησα από μια τέτοια ερασιτεχνική ομάδα των Αθηνών, για να καταλήξω και να αποφασίσω ότι θέλω και άλλες γνώσεις γύρω από το θέατρο αλλά και να αναμετρηθώ με τα “θηρία” που υπήρχαν και υπάρχουν». Βενιζέλος στΜιχάλης Βιρβιδάκης – Εταιρεία Θεάτρου “Μνήμη” «Μέλλον με ανταγωνιστικές παραστάσεις» Το θέατρο πρέπει να είναι ΘΕΑΤΡΟ, είτε το ασκείς στα Χανιά είτε στην Αθήνα! Θέλω να πω πως είναι λάθος να μιλάμε για το “θέατρο στα Χανιά” γιατί ακούγεται κάπως σαν να είναι άλλη κατηγορία θεάτρου, σαν να προσπαθείς να αποδώσεις ελαφρυντικά στο θέατρο που γίνεται εδώ, επειδή τα Χανιά είναι μια επαρχιακή πόλη. Για να έχει μέλλον κάτι που γίνεται στα Χανιά και να μην είναι απλώς ένα συμπτωματικό φαινόμενο, πρέπει να είναι ευθέως ανταγωνίσιμο καλλιτεχνικά με αυτό που παράγεται στην πρωτεύουσα ή στις άλλες ελληνικές πόλεις, ακόμα και στο εξωτερικό. Δεν ξέρω αν αυτό συμβαίνει πράγματι στην πόλη μας! Το θέατρο Κυδωνία πάντως δίνει ένα υψηλό παράδειγμα θεατρικού ύφους και ήθους με ένα ρεπερτόριο που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα (τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι αθηναϊκοί θίασοι ανεβάζουν μετά από μας τα έργα που επιλέξαμε, μεταφράσαμε και παρουσιάσαμε πρώτοι στο θέατρο Κυδωνία) με παραστάσεις εξαντλητικά δουλεμένες ως την τελευταία λεπτομέρειά τους και με έναν θίασο που προέρχεται μέσα από το εργαστήρι της Δραματικής Σχολής του θεάτρου μας, δηλαδή από Χανιώτες ηθοποιούς. Το Υπουργείο Πολιτισμού είναι απόν από την επαρχία Για να μπορέσει όλη αυτή η πνευματική προσπάθεια που επί 16 συναπτά χρόνια συνεχίζεται στην πόλη μας να ευδοκιμήσει και στο μέλλον, απαιτούνται κάποιες προϋποθέσεις και σας ευχαριστώ πολύ που θίγετε αυτό το λεπτό θέμα. Και βεβαίως η πρώτη προϋπόθεση είναι η κατανόηση της προσφοράς του θεάτρου Κυδωνία στην πόλη των Χανίων από την εκάστοτε Δημοτική Αρχή αλλά και την Νομαρχιακή Περιφέρεια Κρήτης, ιδιαίτερα τώρα, σε μια εποχή οικονομικής κρίσης όπου το αρμόδιο υπουργείο, το επονομαζόμενο Πολιτισμού, μας έχει εντελώς ξεχάσει. Ενώ προβλέπονται οικονομικά κονδύλια για τον πολιτισμό σε τοπικό επίπεδο, εντούτοις επί 16 χρόνια τώρα, δεν υπήρξε ούτε ένας από τους αρμόδιους φορείς που ανέφερα, που να έδειξε κάποια ευαισθησία στο θέμα των λειτουργικών δαπανών του θεάτρου Κυδωνία! Ενα παράδειγμα: προσωπικά θεωρώ ντροπή το γεγονός πως μια παράσταση σαν αυτή του “Ελευθερίου Βενιζέλου στη Βουλή των Ελλήνων” που παρουσιάσαμε πρόσφατα και που εκπροσώπησε επάξια τον τοπικό πολιτισμό με τρεις παραστάσεις στο ιστορικό θέατρο της Οδού Κυκλάδων-Λευτέρης Βογιατζής, αποσπώντας τις καλύτερες κριτικές στα αθηναϊκά έντυπα, και παρακολούθησε πλήθος βουλευτών και άλλων επισήμων, δεν βρέθηκε ένας τοπικός φορέας να καλύψει τα έξοδα της περιοδείας της!!! Θεωρώ ντροπή που μια παράσταση σαν αυτή, κατά γενική ομολογία όλων άκρως επιτυχημένη, για να περιοδεύσει εκτός της πόλης μας χρειάστηκε να αφήσει ένα μεγάλο παθητικό στο ταμείο του θεάτρου Κυδωνία! Δεύτερη προϋπόθεση είναι η συμπαράσταση του θεατρόφιλου κοινού. Επιβιώνουμε με την αγάπη του κοινού Το θέατρο Κυδωνία δεν έχει παράπονο, και αγαπά και αγαπιέται από το θεατρόφιλο κοινό που όλα αυτά τα χρόνια συσπειρώθηκε γύρω του. Ομως πρέπει να κατανοηθεί απ’ όλους πως η αγάπη αυτή είναι και ο μόνος συμπαραστάτης μας. Δυστυχώς ζούμε σε τόσο δύσκολους καιρούς, εξ αιτίας της κρίσης που μαστίζει τη χώρα, που αν το θέατρο στερηθεί τη στοιχειώδη αυτή συμπαράσταση που δηλώνεται με την καταβολή του αντιτίμου ενός εισιτηρίου, θα αναγκαστεί πολύ γρήγορα να κλείσει. Γι’ αυτό και το δηλώνω ευθέως, το θέατρο Κυδωνία υπάρχει και ελπίζω να εξακολουθεί να υπάρχει στο μέλλον χάριν της έμπρακτης και αποδεδειγμένης αγάπης του κοινού που παρακολουθεί τις παραστάσεις του. Χάριν αυτού του κοινού και εξ αιτίας αυτού του κοινού. POYLHSΜανώλης Πουλής – “Θεατρικός κύκλος” «Αιτήματα που λιμνάζουν» Στα δεκαοκτώ χρόνια που ζω στα Χανιά, ασχολούμενος με την τέχνη του θεάτρου, έχω διαπιστώσει ότι ελάχιστες αλλαγές έχουν γίνει στον χώρο αυτό καίτοι υπάρχει κοινωνική ανάγκη και απαίτηση να ικανοποιηθούν αιτήματα που λιμνάζουν. Το γεγονός είναι ότι μια πόλη στο πληθυσμιακό μέγεθος των Χανίων έχει μεγάλο αναλογικά μέρος του κόσμου της που ασχολείται με το θέατρο. Αυτό και μόνο θα έπρεπε να οδηγήσει τις δημοτικές αρχές -αλλά και όσους εμπλέκονται με τα πολιτισμικά της πόλης- να αναζητήσουν διεξόδους γι’ αυτό το ανθρώπινο δυναμικό. Η έλλειψη υποδομών -παρά το γεγονός ότι υπάρχουν πολλοί κατάλληλοι χώροι στην ευρύτερη περιοχή του Δήμου- η απουσία επιτελικού σχεδιασμού και συντονισμού των δράσεων των διαφόρων ομάδων -με τη διασπορά των… εξουσιών στον χώρο του πολιτισμού- οδηγεί σε μια χαοτική λειτουργία των όποιων καλλιτεχνικών αναζητήσεων. Και αν όλα τούτα φαίνονται αποκαρδιωτικά, εντούτοις είμαι αισόδοξος για το μέλλον του Θεάτρου στην πόλη μας. Κι αυτό το βασίζω στο ότι πολλά νέα παιδιά ψάχνουν να βρουν λύσεις στα αδιέξοδα της σημερινής κοινωνίας σε συλλογικότητες που προσφέρει η ΤΕΧΝΗ. Αρκεί εμείς οι παλαιότεροι να μην μπαίνουμε εμπόδιο στις αναζητήσεις τους. Και στο ότι υπάρχει ένα θεατρόφιλο κοινό που αναζητά το καλό θέατρο και ευτυχώς μέχρι τώρα εξακολουθεί να ψάχνει …. Σ’ αυτές τις αναζητήσεις εντάσσω και την απαλλαγή της θεατρικής τέχνης από την έννοια της υποκριτικής. Αρκετή υποκρισία υπάρχει στην κοινωνία μας, ας μην την εντάξουμε και στο θέατρικό χώρο. Οπως έλεγε κι ο Μαγιακόφσκι «Το θέατρο δεν αντανακλά σαν τον καθρέφτη, αλλά μεγεθύνει σαν φακός». Και κατ’ αυτήν την έννοια δημιουργήθηκε στην αρχαία Ελλάδα, όπου λειτουργούσε σαν κοινωνικό σχολείο και με την ίδια έννοια στηλιτεύει στην σύγχρονη εποχή τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας. Θα είχα πολλά να γράψω για όλα τούτα, επιφυλάσσομαι για το μέλλον. KALOGERAKHSΔημήτρης Καλογεράκης – “Μεταναστευτικό θέατρο” «Αισιοδοξώ» Είναι γεγονός πως εδώ και μία δεκαπενταετία η θεατρική δραστηριότητα στην πόλη μας έχει αυξηθεί σημαντικά. Αυτό οφείλεται στη δημιουργία αρκετών ερασιτεχνικών ομάδων, οι οποίες κεντρίζουν το ενδιαφέρον των νέων ανθρώπων, διαμορφώνοντας έτσι ευρύτερο θεατρόφιλο κοινό. Ολο και περισσότερες κοινωνικές ομάδες δοκιμάζουν κατά καιρούς να εκφραστούν μέσω της θεατρικής δημιουργίας. Η κοινωνικοποίηση του ατόμου, η ψυχική του ανάταση και η αίσθηση της δημιουργίας είναι μόνο μερικά από τα οφέλη για τους συμμετέχοντες. Το γεγονός ότι το θεατρικό παιχνίδι έχει πλέον εισχωρήσει στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση, αυξάνει το ενδιαφέρον ακόμα και ατόμων μικρότερων ηλικιών. Αυτόματα λοιπόν, πληθαίνουν οι θεατρικές δραστηριότητες στα σχολεία, δημιουργώντας ταυτόχρονα στα παιδιά την αγάπη για τον χώρο της υποκριτικής, ενώ αναπτύσσει τις κοινωνικές και συνυπαρξιακές τους σχέσεις. Το μέλλον της θεατρικής έκφρασης στα Χανιά είναι αισιόδοξο. Αυτό, χάρη στην επιμονή και την αγάπη των ανθρώπων του χώρου που επιμένουν να δημιουργούν, παρά τις αντίξοες συνθήκες και χωρίς υλική στήριξη από τις τοπικές αρχές, παρουσιάζοντας ποικίλες δράσεις, που το θεατρόφιλο κοινό φαίνεται να αγκαλιάζει με αγάπη τα τελευταία χρόνια. Είναι επιτακτική ανάγκη να δημιουργηθούν χώροι προβών και προβολής των θεατρικών -και όχι μόνο- δραστηριοτήτων. Πρέπει οι τοπικές Αρχές να στηρίζουν ουσιαστικά τις πολιτιστικές εστίες, οι οποίες διαμορφώνουν τον αυριανό πολίτη. Το Πανελλήνιο Μεταναστευτικό Θέατρο, σύλλογος ομογενειακού πολιτισμού, παρά τις αντίξοες συνθήκες, δραστηριοποιείται ενεργά εδώ και 20 χρόνια, βοηθώντας αφιλοκερδως κοινωνικές ομάδες (σχολικές, πανεπιστημιακές, τρίτης ηλικίας κ.λπ.) να εξελιχθούν και να εκφραστούν μέσω της θεατρικής δημιουργίας, προσφέροντας έτσι στο κοινωνικό σύνολο. ΑΡΕΝΑΣτέλλα Μπατάκη – Θεατρική Ομάδα “Αρένα” «Το θεατρικό μέλλον στην Παιδεία» Ως θέατρο ΑΡΕΝΑ δεν μπορούμε να αναρωτηθούμε αν το θέατρο στα Χανιά θα έχει μέλλον ή όχι. Το θέατρο στα Χανιά και όχι μόνο στα Χανιά, οφείλει να έχει μέλλον. Γιατί μέσα από καλές παραστάσεις φτιάχνουμε μία καλύτερη κοινωνία. Γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι, πιο ανεκτικοί, ακούμε περισσότερο ο ένας τον άλλο. Ετσι μπορούμε ευκολότερα να ανταπεξέλθουμε στην καθημερινότητά μας και τις δυσκολίες. Τα Χανιά είναι μια πλούσια πόλη πολιτιστικά αλλά πρέπει να ενισχυθεί η συμμετοχή των πολιτών στην παραγωγή των πολιτιστικών δομών που θα διδάξουν και θα δώσουν τεχνογνωσία σε όλες τις ομάδες, γιατί το θέατρο είναι πεδίο πειραματισμού, συλλογικής δημιουργίας αλλά και παρέμβασης στην κοινωνία τής εκάστοτε εποχής. Είναι πολύ παρήγορο κι ευχάριστο ότι τα τελευταία χρόνια βλέπει κανείς στα Χανιά μια δημιουργική κινητικότητα. Πολλές ερασιτεχνικές ομάδες και πολλές αξιόλογες κι ενδιαφέρουσες παραστάσεις. Καιροφυλακτεί όμως μια βουβή και αδυσώπητη εξίσωση: το θεατρικό μέλλον θα παιχτεί εκεί που παίζεται και το πολιτικό μέλλον. Στην παιδεία. Παρά την τεράστια κρίση και τις ανυπέρβλητες οικονομικές δυσκολίες, το θεατρόφιλο κοινό, αισθανόμαστε ότι αυξάνεται χρόνο με τον χρόνο. Επειδή το Θέατρο δεν είναι μόνο θέαμα. Είναι σχολείο γλώσσας, μνήμης και ζωντανών συναισθημάτων. Οπωσδήποτε απαιτείται κλίμα ομονοίας και συναδελφοσύνης μεταξύ των ομάδων, κάτι που παρατηρούμε ότι ως ένα σημαντικό βαθμό ευτυχώς υπάρχει. Χρέος των Δήμων είναι να φροντίζουν τους δημότες τους. Ετσι λοιπόν, κι ο Δήμος μας πρέπει να φροντίζει τους δημότες του, όχι μόνο παραχωρώντας χώρους στις ομάδες αλλά και συντηρώντας τους υπάρχοντες και δημιουργώντας νέους, πιο σύγχρονους, ώστε να μπορούν οι δημότες να βλέπουν πολύ καλές παραστάσεις που θα φιλοξενούνται, που θα μας δίνουν νέες προσλαμβάνουσες. Η ερασιτεχνική δημιουργία θα πρέπει να επιβραβεύεται και να βοηθιέται χωρίς αυτό να σημαίνει ότι εμπλέκεται η ερασιτεχνική δημιουργία με την επαγγελματική ενασχόληση καθώς πρόκειται για δύο διαφορετικά πράγματα με διαφορετικούς στόχους. Read more: http://www.haniotika-nea.gr/chartografontas-to-paron-ke-to-mellon-tou-theatrou/#ixzz45d9QH34V Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook