46 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ ΤΟΥ "ΗΡΑΚΛΕΙΟΝ" «Τραγικές στιγμές» Από: Γιώργος Κώνστας Δημοσιεύθηκε στις: 10-12-2012 09:14:12

Β? ΜΕΡΟΣ «Είναι απίστευτες οι δυνάμεις του ανθρώπου. Και το καταλαβαίνεις όταν βρίσκεσαι... στο ζόρι». Ο διασωθείς από το ναυάγιο του 'Ηράκλειον', κ. Σταύρος Λαγωνικάκης, συνεχίζει την αφήγησή του, το πρώτο μέρος της οποίας παρουσιάσαμε στο φύλλο των 'Χ.Ν.' του Σαββάτου. Είναι η στιγμή που βρίσκεται μαζί με άλλους τέσσερις ναυαγούς μέσα στη νύκτα στο Αιγαίο Πέλαγος. Το 'Ηράκλειον' έχει βυθιστεί και οι Σ. Λαγωνικάκης, Αννα Σαραντάκη και Παναγιώτης Μπελώνης κρατιούνται από την άκρη ενός κασονιού που επιπλέει πάνω στη θάλασσα. Μέσα στο κασόνι βρίσκεται ο Η. Κουκουνάκης. Οι ναυαγοί πιστεύουν ότι είναι οι μόνοι που διασώθηκαν. Αλλά αφήνουμε την αφήγηση στον κ. Σταύρο... ΤΟ ΔΕΛΦΙΝΙ «Ξημέρωσε κάποια στιγμή. Είχαμε συμπληρώσει κάποιες ώρες μέσα στο παγωμένο νερό. Καταλαβαίνετε Δεκέμβρης μήνας, κακοκαιρία, 8 - 9 Μποφόρ, με τα σώματά μας όλα γεμάτα πετρέλαιο. Εκεί κάποια στιγμή είδα μπροστά μου στα 10 μέτρα ένα δελφίνι. Πήγαινε από το ένα κύμα στο άλλο. Ο Μπελώνης δεν είδε καλά, 'σωθήκαμε... βάρκα', φωνάζει. 'Ιδέα σου είναι', του λέω, δεν με πίστευε, μέχρι που το κύμα μας ανέβασε ψηλά και είδε πως δεν υπήρχε βάρκα. Πιστεύαμε ότι ήμασταν οι μόνοι επιζώντες, δεν βλέπαμε κανένα σε μεγάλη απόσταση». ΠΛΟΙΑ ΣΤΟΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑ Κάποια στιγμή η ελπίδα των ναυαγών αναπτερώθηκε. «Είδαμε σε μια απόσταση μερικών μιλίων μαζεμένα καράβια, 6 - 7 θα ήταν συγκεντρωμένα. Εμείς αναστατωθήκαμε. 'Είμαστε οι μόνοι επιζώντες και δεν έρχονται να μας πάρουν; Τι κάνουν εκεί, γιατί δεν έρχονται προς τα εδώ;', σκεφτόμασταν. Βέβαια, μετά μάθαμε ότι στο σημείο που είχαν συγκεντρωθεί τα πλοία ήταν πολλοί ναυαγοί, αυτή τη στιγμή όμως δεν ξέραμε. Κάποια στιγμή πέρασε ένα αεροπλάνο, μια Ντακότα, μας είδε και έριξε μια φωτοβολίδα και μετά περνά δεύτερη φορά και ρίχνει κάτι σαν σεντόνι, που πέφτοντας στη θάλασσα γίνεται μια βάρκα, μεγάλη πλαστική. Ομως ο καιρός ήταν αντίθετος και η βάρκα δεν ήρθε προς τα εμάς, αλλά απομακρύνθηκε». Ο ΠΝΙΓΜΟΣ Η αφήγηση του κ. Σταύρου συνεχίζεται και φτάνει σε μια από τις πολλές τραγωδίες που εκτυλίχθηκαν εκείνη την ημέρα. «Κάποια στιγμή ο Μπελώνης, που κρατιόταν στο καπάκι του κασονιού, παρασύρθηκε από τα κύματα μακριά από εμάς. Ευτυχώς έζησε. Ομως η γυναίκα, η Αννα Σαραντάκη, που ήταν δίπλα μου, είχε παγώσει. Κάθε λίγο και λιγάκι της πέτρωνα τα χέρια και την αγκάλιαζα για να μην την πάρει το κύμα. Ηταν εξαντλημένη. Μια φορά πήγε να φύγει, αλλά την πρόλαβα. Προσπαθήσαμε να τη βάλουμε μέσα στο κασόνι μαζί με τον Κουκουνάκη, αλλά ήταν αδύνατο. Γύρω στη 1.30 το μεσημέρι είχε παγώσει ολοκληρωτικά. Κάποια στιγμή άλλαξα και εγώ το χέρι που κρατιόμουν για να το ξεμουδιάσω. Εκεί χάνει και η Αννα το κασόνι, τα χέρια της υποχώρησαν και μπροστά στα μάτια μας, σε απόσταση λίγων μέτρων, πνίγεται! Δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα. Αν αφήναμε το κασόνι για να την πλησιάσουμε, θα είχαμε το ίδιο τέλος». Η ΔΙΑΣΩΣΗ Επιτέλους για τους ναυαγούς φάνηκε ένα πλοίο το απόγευμα πια. «Ηταν ένα αρματαγωγό, το 'Σύρος'. Μου έριξαν ένα λάστιχο αυτοκινήτου δεμένο με σκοινί. Μπήκα μέσα, με τράβηξαν 2 - 3 μέτρα, όμως, ξανάπεσα στη θάλασσα, δίπλα στο αρματαγωγό. Εκεί φοβήθηκα πιο πολύ από όσο δεν είχα φοβηθεί μέχρι εκείνη τη στιγμή. Επεσα ξυστά στο σκάφος και φοβήθηκα ότι θα με κτυπούσε και θα με έστελνε στον πάτο. Μου ξαναέριξαν το λάστιχο, μπήκα μέσα και έριξαν και ένα δίκτυ από αυτό που κάνουν αποβιβάσεις. Κατέβηκαν δύο ναύτες μέχρι το κάτω μέρος του δικτυού και με τράβηξαν πάνω στο πλοίο. Μας έδωσαν ρούχα. Ημασταν γεμάτοι πετρέλαια, όλο το σώμα μας. Τα μάτια μας πονούσαν αφόρητα από τα πετρέλαια. Μας έβαζαν κολλύριο και ένας ναύτης στον καθένα μας έβαζε κομπρέσες για να μας ανακουφίσει. Την ίδια στιγμή αρχίσαμε να κρυώνουμε αφόρητα λόγω της αντίδρασης του οργανισμού. Με 3 - 4 κουβέρτες πάνω σου και πάλι κρύωνες», θυμάται ο κ. Λαγωνικάκης. Το αρματαγωγό τους μετέφερε στη Σίφνο και από εκεί με άλλο πολεμικό σκάφος έφτασαν στον Πειραιά. Πήγαν στο Τζάνειο Νοσοκομείο για εξετάσεις. «Δεν έμεινα παρά ελάχιστα, βιαζόμουν να γυρίσω πίσω στα Χανιά, να δω την οικογένεια, τον γιο μου που ήταν μόλις ενός έτους». ΠΙΣΩ ΣΤΑ ΧΑΝΙΑ Η επιστροφή στα Χανιά έγινε σε κλίμα απίστευτης θλίψης για την τοπική κοινωνία. Οι απώλειες ήταν τεράστιες. «Ηταν πολύ δύσκολες και στενάχωρες στιγμές. Τι να πεις; Οπου πήγαινα ήταν σαν να είχε έρθει αστροναύτης. Εκατοντάδες άνθρωποι έρχονταν για να δουν τον ναυαγό. Πολλοί με ρωτούσαν για τους δικούς τους ανθρώπους, αν τους είχα δει, πώς πέθαναν. Τραγικές στιγμές», αναφέρει ο συνομιλητής μας. Από τα τόσα κακά που προξένησε το ναυάγιο του 'Ηράκλειον' προέκυψε και ένα καλό. Οι Φορείς και οι κάτοικοι στα Χανιά δημιούργησαν την ΑΝΕΚ. Μια εταιρεία λαϊκής βάσης που έβαλε τέλος στα σαπιοκάραβα των εφοπλιστών που μέχρι τότε λυμαίνονταν τις γραμμές και που για χρόνια προσέφερε -και συνεχίζει- ασφαλή και ποιοτική ακτοπλοϊκή συγκοινωνία προς και από την Κρήτη, για να ακολουθήσουν μετά και οι 'Μινωικές', η 'Ρεθυμνιακή' και άλλες εταιρείες λαϊκής βάσης.