ΕΝΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗ ΛΕΣΒΟ Στα μονοπάτια της προσφυγιάς Δύο γυναίκες ξεκίνησαν από τα Χανιά για να βοηθήσουν τους ανθρώπους που αναζητούν σωτηρία από τις εμπόλεμες ζώνες «Αν ζήσεις το δράμα αυτών των ανθρώπων παύεις να λες βλακείες όπως π.χ. να έμεναν στη χώρα τους για να πολεμήσουν τους ισλαμιστές…». Η Ελίζαμπεθ Κράντικ και η κόρη της Νίνα, μόνιμες κάτοικοι Χανίων, πέρασαν 15 ημέρες στη Λέσβο, σε μια τέντα στην παραλία της Συκαμιάς όπου υποδέχονταν πρόσφυγες που μόλις έφταναν στην ακτή βρεγμένοι από την κορφή μέχρι τα νύχια! Αποκλειστικός τους στόχος να βοηθήσουν όσο μπορούν τους ανθρώπους που με χιλιάδες δυσκολίες ξεβράστηκαν στις ελληνικές παραλίες και συνεχίζουν το ταξίδι τους στην κεντρική Ευρώπη ελπίζοντας σε μια καλύτερη ζωή. «Αν άξιζε το ταξίδι; Όχι 100% αλλά 200%. Πλέον τώρα ετοιμαζόμαστε για να ξαναπάμε τον Ιανουάριο ή το Φεβρουάριο» μας λέει η 23χρονη Νίνα. Η εμπειρία από όσα έζησε θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη αλλά κυρίως στην καρδιά της. «Φτάσαμε στη Μήθυμνα το πρώτο βράδυ μεταφέροντας είδη πρώτης ανάγκης που είχαμε συγκεντρώσει στα Χανιά. Για Χειμώνα, το χωριό είχε πάρα πολύ κόσμο. Σε καφέ, εστιατόρια, ήταν κυρίως εθελοντές από την Ελλάδα και διάφορες χώρες του κόσμου Αγγλία, Νορβηγία, ΗΠΑ, από διάφορες χώρες. Πήγαμε… κατά λάθος στη Σκάλα Συκαμιάς σε ένα αυτοργανωμένο χώρο υποδοχής των προσφύγων, ρωτήσαμε αν θέλουν βοήθεια μας είπαν “ναι” και μείναμε για… 15 ημέρες» θυμάται η Ελίζαμπεθ. ΟΛΟΙ ΜΟΥΣΚΕΜΑ Για πάνω από 14 ώρες καθημερινά, οι δύο γυναίκες και δεκάδες εθελοντές βρίσκονταν στο συγκεκριμένο χώρο και εργάζονταν στις σκηνές που υποδέχονταν τους πρόσφυγες και φρόντιζαν να αλλάξουν τα βρεγμένα τους ρούχα, να φορέσουν κάτι στεγνό και να νιώσουν λίγη ζεστασιά. «Όλοι οι πρόσφυγες που φτάνουν από την Τουρκία είναι μούσκεμα. Οι βάρκες που ταξιδεύουν είναι οι πιο φτηνές, σε άθλια κατάσταση με μια μικρή μηχανή, κάνουν 2, 3, 4 ώρες για να φτάσουν στη Μυτιλήνη από απέναντι. Βάζουν τα παιδιά και τις γυναίκες στη μέση για πιο ασφάλεια και οι άντρες είναι απ’ έξω, αλλά οι βάρκες βάζουν από παντού νερό με αποτέλεσμα όλοι να είναι χάλια» λέει η Νίνα που θυμάται ότι την τρίτη ημέρα της παραμονής τους υποδέχθηκαν κόσμο από 60 βάρκες! «Με τόσο κόσμο να καταφτάνει, νιώθετε πραγματικά ότι προσφέρατε κάτι ή ήταν σαν να προσπαθείς να αδειάσεις τη θάλασσα με το κουτάλι», είναι το σκληρό άλλα εύλογο ερώτημά μας. «Ναι, είναι δύσκολο να απαντήσεις. Ομως πιστεύω ότι κάτι προσφέραμε. Αν δεν αλλάζαμε τα παιδιά αυτά, αν δεν τους βάζαμε καινούργια, ζεστά ρούχα θα πάθαιναν σίγουρα υποθερμία. Λίγο ζεστασιά και ένα χαμόγελο, αυτό μπορούσαμε να προσφέρουμε. Οταν έρχεται το παιδί και τρέμει από το κρύο και το αλλάζεις, προσπαθώντας να του χαμογελάσεις, δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το να βλέπεις το χαμόγελο και στο δικό του πρόσωπο. Αυτοί οι άνθρωποι μέχρι να φύγουν από τη Μυτιλήνη θα ζουν έξω στην ύπαιθρο, μέσα στο κρύο, μέρα και νύχτα. Και το ίδιο θα συνεχιστεί στην προσπάθειά τους να φτάσουν τα σύνορα και να συνεχίσουν το ταξίδι τους» εξηγεί η Ελίζαμπεθ. Οι δύο γυναίκες από τα Χανιά δούλεψαν στην παιδική σκηνή, τα μάτια τους είδαν πολλά, ακόμα περισσότερα όμως των γιατρών που περιέθαλπαν τους τραυματισμένους. «Μας είπαν για ανθρώπους με κομμένα χέρια, τραύματα στο πρόσωπο, θύματα πολεμικών συγκρούσεων ή βασανιστηρίων. Αυτή ήταν η καθημερινότητα» τονίζει η Νίνα. ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ ΚΑΙ… SELFIE ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ Δίπλα στους αγνούς εθελοντές που από ανθρωπισμό και αλληλεγγύη βρίσκονταν στο νησί και αρκετοί άλλοι. Πολλές Μ.Κ.Ο. που απλά έβαζαν μια σκηνή με το σύμβολό τους κάθονταν για μερικές ημέρες και μετά έφευγαν, πολλές φωτογραφίες και βίντεο. «Να βγάζουν selfie με τα βρεγμένα μωρά; Τι ήθελαν να δείξουν πραγματικά; Καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει ανάγκη να κοινοποιηθεί το πρόβλημα αλλά όχι και τέτοια πράγματα» αναφέρει η 23χρονη κοπέλα. Όσο για το ελληνικό κράτος και τους ευρωπαϊκούς θεσμούς αυτοί… λάμπουν δια της απουσίας τους, ειδικά στα πρώτα βήματα της υποδοχής των προσφύγων. «ΘΑ ΠΑΩ ΣΧΟΛΕΙΟ;» Οι έντονες στιγμές που έζησαν η Ελίζαμπεθ και η Νίνα πάμπολλες. Τις καλούμε να θυμηθούν ορισμένες από αυτές. Η κα Ελίζαμπεθ δεν θα ξεχάσει μια 80χρονη γυναίκα από το Αφγανιστάν την οποία είχε βοηθήσει να αλλάξει ρούχα καθώς ήταν βρεγμένη από την κορφή μέχρι τα νύχια. Μπορεί να μην καταλάβαινε τι της έλεγε αλλά οι κινήσεις των χεριών της και τα νοήματα ήταν αρκετά για να τις φέρουν πιο κοντά. «Ήταν μια μέρα στην παιδική σκηνή που επικρατούσε ένα χάος. Είχαμε 15 παιδιά και προσπαθούσαμε να τους βρούμε τα κατάλληλα ρούχα για να τα ντύσουμε ζεστά. Ηταν ένα αγοράκι που έτρεμε συνέχεια από το κρύο. Του έβαλα εσώρουχα, καλτσόν, φόρμα, τζιν, φανελάκι, μπλούζα μέσα, μπλούζα έξω, φούτερ, ένα ολόσωμο μπουφάν και ακόμα έτρεμε! Χρειάσθηκε να μείνει πάνω από 15 λεπτά ντυμένο με όλα αυτά τα ρούχα για να νιώσει καλύτερα και να χαμογελάσει… Και δεν θα μπορούσα να ξεχάσω ένα 6χρονο κοριτσάκι που μιλούσε Αγγλικά. «Μπήκα σε βάρκα πρώτη φορά και ήταν το πιο τρομακτικό πράγμα στη ζωή μου» μου είπε. Και το επόμενο ότι αφού είναι στην Ευρώπη, αν μπορεί να πάει στο σχολείο αύριο κιόλας; Τι να απαντήσεις εκεί;» θυμάται η Νίνα. Και οι δύο συνομιλήτριες μας, γυναίκες με θάρρος και πολλά… κότσια, θέλουν να επιστρέψουν στη Μυτιλήνη. Μάλιστα είναι πρόθυμες να ενημερώσουν όποιον επιθυμεί να βρεθεί και αυτός στο ακριτικό νησί. «Δυστυχώς αν δεν σταματήσει ο πόλεμος, δεν θα μπορεί να δοθεί τέλος και στον πόνο και στην ταλαιπωρία αυτών των ανθρώπων» μας λένε, που μετά τη θάλασσα και τους λαθρέμπορους, θα πρέπει να ξεκινήσουν ένα μακρύ ταξίδι πολλές φορές με τα πόδια, κάτω από τη βροχή και το κρύο, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Read more: http://www.haniotika-nea.gr/sta-monopatia-tis-prosfigias/#ixzz3v4hw9epD Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook