ΣΤΗΝ ΥΠΑΙΘΡΟ ΤΩΝ ΧΑΝΙΩΝ Παλιά σχολεία – κοιτίδες πολιτισμού Το κουδούνι έχει πάψει να κτυπάει εδώ και πολύ καιρό, ενώ οι παιδικές φωνές και τα λόγια του δάσκαλου είναι μόνο στις μνήμες των παλιών. Ωστόσο αυτά τα δημοτικά σχολεία δεν… ρήμαξαν. Δεν έγιναν “περιστερώνες”, δεν άρχισαν να καταρρέουν, δεν έγιναν ταβέρνες. Αντίθετα χάρη στη δημιουργικότητα των τοπικών κοινωνιών, των κατοίκων των χωριών έγιναν μουσεία, εκθεσιακοί χώροι, εστίες παράδοσης και πολιτισμού. Επισκεφθήκαμε τέσσερα από τα παλιά σχολεία σε χωριά των Χανίων καταγράφοντας το παρελθόν και το παρόν, αλλά και αναζητώντας το μέλλον τους. Δ.Σ. ΠΟΤΑΜΙΔΑΣ: Μνήμες μαθητικές Κάθε γωνιά και μια έκπληξη. Ο παλιός κλασικός χάρτης με τους 12 μήνες απαραίτητο αξεσουάρ σε όλα τα σχολεία, βιβλία και εκπαιδευτικό υλικό από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα μέχρι σήμερα, τα αγαπητά σε όλους ξύλινα θρανία, πάμπολλες φωτογραφίες και ένας μεγάλος όγκος διαγωνισμάτων, ενδεικτικών, απολυτηρίων. Μπαίνοντας στο “Μουσείο Σχολική Ζωής” στο πρώην Δημοτικό Σχολείο της Ποταμίδας είναι αδύνατο για ένα ενήλικο να μην νιώσει ότι περνούν από μπροστά του όλα τα μαθητικά του χρόνια. Ψυχή του Μουσείου η συνταξιούχος εκπαιδευτικός Κατερίνα Ψαράκη, μάς ξεναγεί στους χώρους του. Οσο μικρό και αν είναι το μουσείο, τόσο περιεκτικό και πλούσιο είναι, το δε κτήριο αν και κατασκευάστηκε το 1928 παραμένει άριστα συντηρημένο παρότι έχουν περάσει 20 χρόνια από την τελευταία φορά που κτύπησε το κουδούνι για μάθημα. Οραματιστής της όλης προσπάθειας ο αείμνηστος εκπαιδευτικός Γιάννης Ψαράκης που από το 2001 είχε ξεκινήσει την προσπάθεια να ανακατασκευαστεί το κτήριο και κάποια στιγμή να αξιοποιηθεί το υλικό του. «Το κτήριο παραχωρήθηκε στον Πολιτιστικό Σύλλογο και το 2006, αθόρυβα και μεταξύ μας ανασύραμε το υλικό και ξεκινήσαμε να το λειτουργούμε. Βοήθησε όλο το χωριό και συνεχίζει να βοηθάει, φέρνοντας είτε ένα βιβλίο, είτε μια φωτογραφία, είτε κάποιο έγγραφο. Το στηρίζουν με κάθε τρόπο. Ακόμα και από την Αμερική μας έφεραν φωτογραφία, μια παλιά μαθήτρια που έχει ξενιτευτεί» μας λέει η κα Κατερίνα. Η σχολική αίθουσα μυρίζει κιμωλία και χαρτί, ενώ κοντά στο παλιό υλικό βρίσκεται και σύγχρονο καθώς πλέον το Μουσείο έχει και εκπαιδευτικό ρόλο. «Το χειμώνα μάς επισκέπτονται σχολεία και εκπαιδευτικοί, ενώ το καλοκαίρι λόγω του εξωτερικού χώρου με την παιδική χαρά και το γήπεδο ανταμώνει όλο το χωριό στην αυλή του σχολείου. Τα παιδιά μετά τις 7 και μέχρι τις 9 θα ζωγραφίσουν, θα κάνουν κατασκευές με πηλό και γύψο» εξηγεί η συνομιλήτριά μας. Ο εξωτερικός χώρος του σχολείου, άριστα φροντισμένος, με λουλούδια, γκαζόν, φρεσκοβαμμένος σε προκαλεί να καθήσεις και να ανασύρεις μνήμες από τις δικές σου σχολικές χρονιές. Οπως χαρακτηριστικά μας τονίζει η κα Ψαράκη, είναι πολύ σημαντική η συμβολή του τοπικού συμβουλίου και του προέδρου του Ανδρέα Πνευματικάκη. «Το σχολείο μας επισκέπτονται και άνθρωποι από άλλα χωριά και Πολιτιστικοί συλλόγοι. Από τη μια χαίρονται για αυτά που βλέπουν από την άλλη πάλι κάποιοι στενοχωριούνται γιατί το σχολείο στο δικό του χωριό εγκαταλείφθηκε ή το εκπαιδευτικό υλικό πετάχτηκε σε κάποιο κάδο απορριμμάτων» καταλήγει. PrevNext 3/ΘΕΣΙΟ Δ.Σ. ΠΑΛΑΙΩΝ ΡΟΥΜΑΤΩΝ: Εστία παράδοσης και πολιτισμού Σε ένα “κουκούλι” πολιτισμού και παράδοσης, έχει μετατραπεί το παλιό 3/θέσιο δημοτικό σχολείο Παλαιών Ρουμάτων, στο ορεινό χωριό του Δήμου Πλατανιά του οποίου η ιστορία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την Εθνική Αντίσταση. Το δημοτικό σχολείο που κάποτε μετρούσε δεκάδες μαθητές, ανεγέρθη το 1932 και παρότι σταμάτησε να λειτουργεί ως σχολείο πριν από δέκα περίπου χρόνια, δεν έμεινε ποτέ ερμητικά κλειστό. Φρόντιζε γι’ αυτό η Λαϊκή Βιβλιοθήκη Παλαιών Ρουμάτων με τις τακτικές πολιτιστικές εκδηλώσεις που διοργάνωνε όλα αυτά τα χρόνια ενώ τη σκυτάλη πήρε ο Συνεταιρισμός Γυναικών Παλαιών Ρουμάτων που εγκατέστησε στις αίθουσές του, επτά παραδοσιακούς αργαλειούς από γιαγιάδες της περιοχής, έφερε μεταξοσκώληκες για επεξεργασία των κουκουλιών τους σε μετάξι, ακόμη και λινάρι για τη δημιουργία κλωστής. Και φυσικά εκεί, στο δημοτικό σχολείο, έχει μεταφερθεί ένα μικρό τμήμα από το πλούσιο υλικό της Λαϊκής Βιβλιοθήκης Παλαιών Ρουμάτων. Σήμερα στο παλιό δημοτικό σχολείο Παλαιών Ρουμάτων, μπορεί να μην ακούγονται πια μαθητικές φωνές, όμως μέσα από τις προσπάθειες του Τοπικού Συμβουλίου Νέων, του Δ.Σ. της Λαϊκής Βιβλιοθήκης και του Γυναικείου Συνεταιρισμού, αναβιώνει και ζει μια νέα άνθηση. Γι’ αυτό η συγκίνηση για τη γράφουσα ήταν μεγάλη όταν μετά από χρόνια βρέθηκε ξανά μπροστά από τις ανοικτές αίθουσες του σχολείου, καθώς υπήρξε μια από τις μαθήτριες του 3/θέσιου δημοτικού, και ξεναγήθηκε από μέλη της Λαϊκής Βιβλιοθήκης και μέλη του Γυναικείου Συνεταιρισμού… Η Τέχνη της Υφαντικής Καθώς ανοίγουν οι πόρτες της αίθουσας που κάποτε λειτουργούσε η Α’ και Β’ τάξη Δημοτικού, ξεδιπλώνεται η εικόνα ενός πολύβουου εργαστηρίου με επτά παραδοσιακούς αργαλειούς τους οποίους έχουν προσφέρει γιαγιάδες υφάντριες του χωριού στον Γυναικείο Συνεταιρισμό Παλαιών Ρουμάτων. Υφαντά, και παραδοσιακές κρητικές φορεσιές, πετσέτες, σακούλια, κλωστές αλλά και κουκούλια από μεταξοσκώληκες για τη δημιουργία μεταξωτής κλωστής βρίσκονται όμορφα νοικοκυρεμένα στην ολόφωτη αίθουσα του παλιού δημοτικού σχολείου. «Τρία χρόνια βρισκόμαστε στον χώρο αυτό, αφού προσπαθήσαμε να βρούμε παλιούς αργαλειούς και παλιά υφαντά από τις γιαγιάδες μας τα οποία υπήρχαν ξεχασμένα στις αποθήκες. Τους βρήκαμε, τους καθαρίσαμε, τους φτιάξαμε και τους έχουμε δώσει ξανά ζωή. Θέλουμε να κρατήσουμε ζωντανά τα ήθη και έθιμα μας, τις παραδόσεις μας, να αναβιώσουμε την Τέχνη της Υφαντικής… Φτιάχνουμε κυρίως υφαντά της Άνοιξης, πετσέτες, τραπεζομάντιλα, μαξιλάρια, σακούλια κ.ά» μας εξηγεί η Αμαλία Κατζάκη, ένα από τα μέλη του Γυναικείου Συνεταιρισμού Παλαιών Ρουμάτων. Μεταξοσκώληκες για μετάξι Το μεράκι των μελών του Γυναικείου Συνεταιρισμού Παλαιών Ρουμάτων, φαίνεται σε κάθε λεπτομέρεια που υπάρχει στην παλιά σχολική τάξη. Στο κέντρο της αίθουσας βλέπουμε ένα τραπέζι με μεταξοσκώληκες και κουκούλια από τα οποία μετά από 40 ημέρες, θα αρχίσει η διαδικασία της επεξεργασίας κλωστής μεταξιού. Λινάρι μετά από χρόνια στην κρητική γη Τα μέλη του Συνεταιρισμού έχουν επίσης θερίσει λινάρι που μετά από πολλά χρόνια, φέτος καλλιεργείται ξανά για πρώτη φορά στο χωριό, στον κάμπο της περιοχής Λιδιανά, για τη δημιουργία κλωστής (το γνωστό λινό): «Χρειάζεται αγάπη και πολύς χρόνος, όμως τα καταφέρνουμε. Είναι τόπος συνάντησης, μας αρέσει αυτό που κάνουμε και μας ξεκουράζει. Το κυριότερο όμως είναι πως δεν θέλουμε να χαθεί η Τέχνη της Υφαντικής και οι παραδόσεις μας». Αγάπη για το βιβλίο Στη διπλανή αίθουσα του σχολείου, εκεί που κάποτε λειτουργούσε η Γ’ και η Δ’ τάξη δημοτικού, έχει εγκατασταθεί ένα μικρό τμήμα της Λαϊκής Βιβλιοθήκης Παλαιών Ρουμάτων, από τις παλαιότερες ίσως λαϊκές βιβλιοθήκες χωριού της ενδοχώρας με έτος ίδρυσης το 1944, που αριθμεί 7.000 τίτλους βιβλίων, φωτογραφικό αρχείο, σπάνια χειρόγραφα και έγγραφα μεγάλης ιστορικής αξίας. Όπως μας λέει ο Αλέξης Κατζάκης, από τα νεότερα μέλη της Λαϊκής Βιβλιοθήκης Παλαιών Ρουμάτων «μαζί με μια μια ομάδα νέων στην πλειοψηφία τους ανθρώπων από το χωριό που πρόσφατα δραστηριοποιηθήκαμε, αποφασίσαμε να κρατήσουμε “ζωντανή” και τη Λαϊκή Βιβλιοθήκη και το δημοτικό σχολείο Παλαιών Ρουμάτων με τη διοργάνωση πολιτιστικών και θεατρικών εκδηλώσεων, προβολές ταινιών, ομιλίες κ.ά. Αγαπάμε το χωριό μας, τον πολιτισμό μας, τα έθιμά μας, και θέλουμε να τα κρατήσουμε “ζωντανά” για να μη σβήσουν στο πέρασμα του χρόνου». PrevNext Δ.Σ. ΛΟΥΣΑΚΙΩΝ: Από τα γράμματα στις νότες Εκεί που τα παιδιά μάθαιναν τα πρώτα τους γράμματα, σε λίγα χρόνια θα δημιουργηθεί το “Μουσείο Μουσικών Κρήτης” μια πρωτοπόρα πρωτοβουλία για τη διάσωση της Κρητικής μουσικής. Στις Λουσακιές Κισάμου, την πατρίδα του συρτού, το Δημοτικό Σχολείο μπορεί να έκλεισε το 1998, ωστόσο ο πολιτιστικός σύλλογος του χωριού δεν άφησε ποτέ να εγκαταλειφθεί. Το κτήριο κτίσθηκε το 1931 με δαπάνες του δημοσίου και της κοινότητας και προσωπική εργασία των κατοίκων (10 ημερομίσθια για κάθε κάτοικο) όπως γράφει στο βιβλίο του για την ιστορία των Λουσακιών ο αείμνηστος σχολικός σύμβουλος Γιάννης Νταγκουνάκης. Ο πολιτιστικός σύλλογος από πολύ νωρίς ξεκίνησε να αξιοποιεί τον χώρο διοργανώνοντας μουσικές εκδηλώσεις τα καλοκαίρια και όχι μόνο. Τελευταία οι σχολικές αίθουσες αξιοποιούνται για κάθε είδους σεμινάρια. «Πραγματοποιήσαμε μια σειρά από εκπαιδευτικά σεμινάρια για τους αγρότες. Το λέω με πίκρα γιατί αυτές οι εκδηλώσεις θα ’πρεπε να γίνονται από την τοπική αυτοδιοίκηση, τη Διεύθυνση Αγροτικής Ανάπτυξης, τους Αγροτικούς Συλλόγους καθώς υπάρχει ένα τεράστιο κενό ενημέρωσης για τους αγρότες μας» λέει ο Στέλιος Κουνελάκης πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Λουσακιών και της Ενωσης Πολιτιστικών Συλλόγων Κρήτης. Όμως ο μεγάλος στόχος του Πολιτιστικού Συλλόγου που μετά από προσπάθειες ετών αρχίζει και παίρνει σάρκα και οστά είναι το “Μουσείο Μουσικών Κρήτης”. Η σχετική μελέτη εγκρίθηκε από το Περιφερειακό Συμβούλιο Κρήτης και στις αρχές του Οκτωβρίου θα αρχίζει να δουλεύεται από τη μελετητική ομάδα. «Εντός 4 μηνών η μελέτη θα έχει παραδοθεί προκειμένου να χρηματοδοτηθεί το όλο έργο από το νέο ΕΣΠΑ. Πρόκειται για ένα καινοτόμο έργο, το πρώτο στο είδος του πανελληνίως. Το μουσείο θα είναι κυρίως ηλεκτρονικό μουσείο όπου ο επισκέπτης θα μπορεί να ακούσει παλιούς και νέους σκοπούς, θα υπάρχει πλούσιο ηχογραφημένο υλικό αλλά και βίντεο, studio για ηχογραφήσεις, και βέβαια και υλικό όπως μουσικά όργανα κ.λπ. Στόχος μας είναι να αποτυπωθεί η μουσική, χορευτική και τραγουδιστική παράδοση της Κρήτης» επισημαίνει ο κ. Κουνελάκης. PrevNext Δ.Σ. ΖΥΜΠΡΑΓΟΥ: Από σχολείο… κέντρο φωτογραφίας Το κτήριο του παλιού δημοτικού σχολείου Ζυμπραγού, που ήταν κλειστό για τριάντα χρόνια, το 2013 άνοιξε ξανά τις πόρτες του ως “Κέντρο Φωτογραφίας και Κινηματογράφου Ζυμπραγού”. Το κτήριο λοιπόν με τις αίθουσες διδασκαλίας δέχτηκε μια σημαντική επέμβαση αποκατάστασης και έκτοτε είναι ο κύριος χώρος παρουσίασης δράσεων πολιτισμού. Με την παρουσίαση εκθέσεων φωτογραφίας και πολιτιστικών δράσεων ανοίγει ένα παράθυρο ελπίδας τόσο για τη διάσωση του ίδιου του κτηρίου και της σημαντικότατης μνήμης που φέρει, όσο και για την ανάπτυξη της προσπάθειας για πολιτιστική αποκέντρωση. Στη προσπάθεια ξανά της λειτουργίας του ως πολιτιστικός πλέον χώρος, συνέβαλαν οι τοπικοί φορείς, Δήμος Πλατανιά, ο Αγροτικός Συνεταιρισμός Ζυμπραγού, ο Πολιτιστικός Σύλλογος Ζυμπραγού καθώς κα το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Χανίων – “Ελαιουργείον”. Για την ιστορία που συνοδεύει το δημοτικό σχολείο Ζυμπραγού, μίλησε στις “διαδρομές” ο συνταξιούχος δάσκαλος Βασίλειος Ιγγλεζάκης, με καταγωγή από τα Ζυμπραγού, που στα χρόνια του ως δάσκαλος, γκρεμίστηκε το παλιό δημοτικό σχολείο και στη θέση του, οικοδομήθηκε το 1958, ένα σύγχρονο για τα δεδομένα της εποχής σχολικό συγκρότημα. Το πρώτο δημοτικό σχολείο χτίστηκε αρχές του 1900 «Οι πληροφορίες που είχαμε από τους παλαιότερους κατοίκους του χωριού, το σχολείο στα Ζυμπραγού χτίστηκε αρχές του 1900 μέχρι το 1903. Το χωράφι όπου ανεγέρθη το σχολείο το είχε δωρίσει ο Γιώργης Πρωιμάκης, γνωστός ως “Μανιάτης”. Πρώτος δάσκαλος ήταν ο καταγόμενος από το χωριό μας, Ματθαίος Καλογεράκης ενώ το σχολείο λειτούργησε κανονικά και κατά την περίοδο της κατοχής». 1958 τα εγκαίνια του νέου δημοτικού σχολείου «Όταν ανέλαβα τα καθήκοντα ως δάσκαλος, ήδη το σχολείο κατασκευαστικά είχε πλέον “γεράσει”. Τότε θεώρησα καλό, αφού και οι χωριανοί είχαν τη διάθεση, να το γκρεμίσουμε εκ θεμελίων, και στη θέση του να οικοδομηθεί ένα σύγχρονο σχολικό κτήριο, σύμφωνα βέβαια με τα πρότυπα της εποχής εκείνης. Ο τότε επιθεωρητής της Α/βάθμιας Εκπαίδευσης ο Βασιλάκης, μου έθεσε το ερώτημα, αν πραγματικά θα έπρεπε να το γκρεμίσουμε, αλλά και ποιοι θα ήταν αυτοί που θα αναλάμβαναν το εγχείρημα αλλά και τον τρόπο που θα κατασκευαστεί το καινούργιο, πως θα φτιαχθεί το νέο. Του απάντησα ότι το χωριό έχει ανάγκη από νέα σχολική μονάδα, καθώς και ότι εγώ προσωπικά, θα έχω την επιστασία του έργου, ενώ στο πλάι μου είχα σύσσωμο και όλο το χωριό. Το δύσκολο έργο του γκρεμίσματος του παλιού σχολείου, και της ανέγερσης του νέου κτηρίου, ανέλαβε ένας εξαιρετικός εμπειροτέχνης οικοδόμος, ο συγχωριανός μας Ιωάννης Καμπιανάκης, με τη βοήθεια όλων ανεξαιρέτως των κατοίκων, που ο καθένας από αυτούς είχε αναλάβει κι ένα πόστο στις εργασίες οικοδομής. Το νέο λοιπόν σχολείο που χτίσαμε τότε πετρόκτιστο, είναι αυτό που διατηρείται μέχρι και σήμερα. Το νέο δημοτικό σχολείο περιελάμβανε τέσσερα ανεξάρτητα κτήρια (κεντρικό κτήριο με αίθουσες διδασκαλίας, κτήριο μαθητικού εστιατορίου, οικία διδασκάλου και κτήριο με χώρους υγιεινής). Στο προαύλιό του διέθετε έναν εξαιρετικό κήπο γαλλικού τύπου. Να σημειώσω ότι ο προϋπολογισμός του έργου ήταν 176.000 δραχμές, ενώ εμείς καταφέραμε να το ολοκληρώσουμε χάρη στη βοήθεια όλων των προαναφερθέντων με 87.000 δραχμές. Στο σχολείο παρέμεινα από το 1952 μέχρι το 1959, που μετατέθηκα στο 3ο Δημοτικό Σχολείο Χανίων. Την σκυτάλη μετά από εμένα, παρέλαβε ο δάσκαλος Αντώνης Αρχοντάκης που δίδαξε στο σχολείο για δώδεκα χρόνια. Να σημειώσουμε ότι σήμερα στο εστιατόριο των μαθητών συνεχίζονται οι εργασίες συντήρησης, αλλά δυστυχώς τα άλλα δύο κτήρια έχουν καταστραφεί ολοσχερώς. Ο κήπος με την άρτια οργάνωσή του δεν υπάρχει πια, αλλά σώζονται και συντηρούνται στο προαύλιο πεύκα, ευκάλυπτοι, δάφνες και μυρτιές. Πρώι – απόγευμα μαθήματα «Το σχολείο λειτούργησε μέχρι που έκλεισε το 1983, με ένα δάσκαλο, αφού ήταν μονοθέσιο, με ένα μέσο όρο μαθητών, από το 1900 μέχρι το 1952, από 40 έως 60 παιδιά. Επί διδασκαλίας μου, το σχολείο λειτουργούσε όλη την εβδομάδα, πρωί και απόγευμα, εκτός Σαββάτου. Το απόγευμα όμως του Σαββάτου, όλοι οι μαθητές έρχονταν στο σχολείο και ασχολούνταν με την καθαριότητα του αύλειου χώρου, καθώς και με την περιποίσηση των φυτών, ή τη φύτευση νέων. Απαραίτητα τώρα, όλοι οι μαθητές μαζί με τον δάσκαλό τους, κάθε Κυριακή πηγαίναμε στην εκκλησία για τη Θεία Λειτουργία». Ζυμπραγού το “Δασκαλοχώρι” «Πολλοί από τους μαθητές που πέρασαν από το δημοτικό έγιναν στη συνέχεια δάσκαλοι και καθηγητές. Από το χωριό μας έχουμε 18 με 20 δασκάλους και καθηγητές, παλιούς αλλά και νεότερους. Δίκαια λοιπόν τα Ζυμπραγού το ονομάζουν και “Δασκαλοχώρι”. Επίσης το χωριό, την περιόδο πριν την αστικοποίηση των κατοίκων, αν και με μόλις 400 κατοίκους, ευτύχησε να δει πολλά από τα παιδιά του να γίνονται γιατροί, πολιτικοί μηχανικοί, αεροπόροι, στρατιωτικοί, γεωπόνοι, στρατιωτικοί καθώς και αρκετοί σε υψηλόβαθμες θέσεις. Πολλοί δε συγχωριανοί μας, έπεσαν τόσο στο 1ο όσο και στο 2ο Π.Π. στον αγώνα για την ελευθερία της πατρίδας. Η αγάπη τώρα των παιδιών του χωριού στα γράμματα, οφείλεται πάνω απ’ όλα στις οικογένειες τους, που ήθελαν τα παιδιά τους να μορφωθούν, καθώς επίσης και στην εξαιρετική δουλειά που έκαναν όλοι ανεξαιρέτως οι δάσκαλοι που δίδαξαν στο σχολείο». Στις “διαδρομές” μίλησε και ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Χανίων – “Ελαιουργείον” Ιωάννης Αρχοντάκης ο οποίος όπως τόνισε «η ενεργοποίηση του Δημοτικού Σχολείου ως “Κέντρου Φωτογραφίας & Κινηματογράφου Ζυμπραγού” με την παρουσίαση εκθέσεων φωτογραφίας και πολιτιστικών δράσεων ανοίγει ένα παράθυρο ελπίδας τόσο για τη διάσωση του ίδιου του κτηρίου και της σημαντικότατης μνήμης που φέρει, όσο και για την ανάπτυξη της προσπάθειας για πολιτιστική αποκέντρωση. Η δωρεά δε από την Κατερίνα Καλογεράκη, προς το νεοσύστατο “Κέντρο Φωτογραφίας και Κινηματογράφου Ζυμπραγού”, της πρώτης μεγάλης φωτογραφικής συλλογής 50 φωτογραφικών έργων και από τον Νίκο Καμπιανάκη μιας σειράς 20 φωτογραφιών μεγάλων διαστάσεων, δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την παρουσίαση των πρώτων σημαντικών εκθέσεων στις πρώην αίθουσες διδασκαλίας του σχολείου, μετά τη σημαντική επέμβαση αποκατάστασης που δέχτηκε το 2003. Τότε με ιδιαίτερη συγκίνηση για την επαναλειτουργία των κτηρίων του σχολείου οργανώθηκε από το “Κέντρο Φωτογραφίας και Κινηματογράφου Ζυμπραγού”, στο πλαίσιο του προγράμματος “ΧΑΝΙaRT – Εικαστικές Διαδρομές στον Νομό Χανίων”, η έκθεση φωτογραφίας της Κατερίνας Καλογεράκη “Η Γη του Πατέρα μου” και η έκθεση φωτογραφίας του Νίκου Καμπιανάκη “Πίσω από το Φως” το 2014». Ο κ. Αρχοντάκης σημείωσε ακόμα ότι «εξαιρετικός θησαυρός αποτελεί στις συλλογές του “Κέντρου Φωτογραφίας και Κινηματογράφου Ζυμπραγού” η δωρεά του δρ Βαγγέλη Λυμπουρίδη μιας σημαντικής σειράς εκατό σπάνιων, αυθεντικών ταινιών βωβού κινηματογράφου μαζί με τις κατάλληλες μηχανές προβολής και τον αντίστοιχο τεχνολογικό εξοπλισμό που απαιτείται για την άρτια παρουσίασή τους. Η πολύτιμη συλλογή περιμένει την κατάλληλη οικονομική αρωγή για τη μελέτη της και την αξιοποίησή της». Read more: http://www.haniotika-nea.gr/palia-scholia-kitides-politismou/#ixzz3mUHPij9v Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook