ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΧΑΝΙΩΤΩΝ Χριστουγεννιάτικες αναμνήσεις Γράφει: Γιώργος Κώνστας-Μάκης Καρτσωνάκης -Ελένη Φουντουλάκη - 21 Δεκεμβρίου 2013 9:33 πμ - Σχολιάστε diadromes Χριστούγεννα, ημέρες αγάπης και θαλπωρής. Για κάποιους ανθρώπους αυτές οι ημέρες είναι διαφορετικές. Ζητήσαμε από έξι Χανιώτες να μας διηγηθούν τη δική τους εμπειρία για τα πιο ιδιαίτερα Χριστούγεννα που έχουν ζήσει. Εξι διαφορετικές ιστορίες, από τον ναυτικό στον αθλητή και από την μόνιμη κάτοικο της Γαύδου στην ηθοποιό. Ιστορίες βγαλμένες από την καθημερινότητα του καθενός… mouloudakiΕ. ΜΟΥΛΟΥΔΑΚΗ, ΓΙΑΤΡΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ Αποστολή προσφοράς και αλληλεγγύης «Τα πιο ιδιαίτερα Χριστούγεννα που θυμάμαι ήταν το 1994. Βρισκόμουν στη Σομαλία και ήταν η πρώτη μου αποστολή με τους “Γιατρούς του Κόσμου” που πραγματικά με σημάδεψε. Ηταν εμφύλιος πόλεμος, υπήρχε λοιμός στη Σομαλία, και χιλιάδες κόσμος πέθαινε καθημερινά ενώ είχε απίστευτη ζέστη. Υπήρχαν δύο μικρά νοσοκομεία που οι γιατροί πρόσφεραν βοήθεια. Είχα μείνει εκεί περίπου ένα οκτάμηνο με τους “Γιατρούς του Κόσμου”. Είχαμε φτιάξει μια φάτνη με βαμβάκι και μικρές φιγουρίτσες. Κοντά στο χωριό που μέναμε, ήταν και ο Ελληνικός Στρατός, υπήρχε ένας παπάς του Στρατού που έκανε την λειτουργία. Αυτό που μου έκανε εντύπωση και θυμάμαι καλά, ήταν με ένα C130 που προσγειώθηκε, φίλοι και γνωστοί μας, μας είχαν στείλει σοκολάτες, χριστουγεννιάτικα γλυκίσματα και με αυτά κάναμε Αγιοβασιλιάτικες πίτες (παρότι ήταν Χριστούγεννα), και βάλαμε και φλουριά και όσοι τα κερδίσανε από τον Ελληνικό Στρατό, θυμάμαι πως οι αξιωματικοί τους, τους δίνανε άδεια π.χ για 2-3 μερες να μην είναι σκοπιά, να πάνε στην Κένυα να ξεκουραστούν λίγο κ.λπ.. Ήταν η πρώτη μου αποστολή με τους “Γιατρούς του Κόσμου” που με έκανε να γίνω ένας μελλοντικός εθελοντής. Με σημάδεψε για το ποιες αξίες να διαχωρίζω στη ζωή μου και ποιες προτεραιτότητες να βάζω. Όλο μου το μέλλον μετά αφιερώθηκε στους “Γιατρούς του Κόσμου”, από όπου δεν έφυγα στιγμή και δεν έπαψα ποτέ να ασχολούμαι με τον Εθελοντισμό και να κάνω αποστολές αλληλεγγύης στο εξωτερικό και εσωτερικό. Για μένα και για την ζωή μου, αυτό το ταξίδι, ήταν η αρχή». kallinikouΓΚΕΛΗ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ, ΚΑΤΟΙΚΟΣ ΓΑΥΔΟΥ Κάλαντα στην ακριτική νήσο «Τα πιο ωραία Χριστούγεννα τα έχω περάσει στην Γαύδο. Μπορεί να είμαστε 5-10 άτομα αλλά τα Χριστούγεννα στο νησί είναι πιο συγκινητικά, τα καταλαβαίνεις διαφορετικά, το συναίσθημα είναι πολύ μακριά από αυτό που ζεις στην πόλη. Καταρχάς στην Γαύδο, επειδή δεν υπάρχουν πολλά παιδιά, δεν ακούγονται κάλλαντα. Και γι’ αυτό κάποια Χριστούγεννα μαζευτήκαμε τέσσερα άτομα και δεν αφήσαμε ούτε μία πόρτα που να μην πούμε τα κάλαντα με μουσικά όργανα και τις… αγριοφωνάρες μας. Ήταν μια φοβερή έκπληξη για το νησί. Να είμαστε καλά να το κάνουμε και φέτος. Διότι το συναίσθημα της μοναξιάς σε ένα ακριτικό νησί είναι πολύ έντονο. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Κι αυτό εμείς το είδαμε τότε, στα σπίτια των γιαγιάδων και των παππούδων της Γαύδου. Υπήρχε μοναξιά. Δεν έρχεται πολύς κόσμος τα Χριστούγεννα, δεν έρχονται τα παιδιά τους όπως το Πάσχα που είναι χαρά θεού στο νησί. Τα Χριστούγεννα είναι πάντα πιο μελαγχολικά, ιδίως για τους μοναχικούς ανθρώπους που δεν έχουν κανέναν, δεν έχουν να περιμένουν κάποιον. Και γι’ αυτούς τους ανθρώπους μια κίνηση, είναι κάτι. Αυτό μας ξεσήκωσε τότε και αποφασίσαμε να πούμε τα κάλαντα σε κάθε σπίτι του ακριτικού νησιού. Και το χαρήκαμε όλοι, από το μικρότερο μέχρι το μεγαλύτερο. Ήταν πολύ ωραία». malaxianakisΜΑΝΟΣ ΜΑΛΑΞΙΑΝΑΚΗΣ, ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ Χριστούγεννα με φίλους «Χριστούγεννα για κάθε άνθρωπο σημαίνει οικογενειακή θαλπωρή με τους ανθρώπους του. Τα πιο ιδιαίτερα Χριστούγεννα που θυμάμαι ήταν όταν δούλευα νύκτα στην Αθήνα… Επειδή είχα τελειώσει δημοσιογραφία αλλά δεν πληρωνόμουν ως δημοσιογράφος, και δεν με έφταναν τα χρήματα, δούλευα νύκτα σε ένα club-resturant μαζί με τον αδερφό μου. Παρα το γεγονός ότι είχα συνηθίσει να κατεβαίνω για τις γιορτές στα Χανιά, αναγκαστικά έπρεπε να μείνω Αθήνα για να δουλέψω στις γιορτές και την ημέρα της γιορτής μου. Τελικά έμεινα στην πρωτεύουσα και παραμονή των Χριστουγέννων δούλευα σε ένα γνωστό club-resturant με πανάκριβο μενού και ποτά και τους θαμώνες να απολαμβάνουν την ακριβή διασκέδαση. Όμως το γεγονός ότι δουλεύαμε δεν μας εμπόδισε με τον αδερφό μου, μόλις το ρολόι έδειξε 12, να αγκαλιαστούμε, να ευχηθούμε, να πούμε “χρόνια πολλά” και να πιούμε ένα σφηνάκι στην υγειά μας. Σχολάσαμε στις 7.30 το πρωί και πήγαμε σπίτι μας. Δεν πέρασε πολλή ώρα και κτύπησε το κουδούνι της πόρτας: ήταν οι τρεις κολλητοί μου που είχαν ταξιδέψει από τα Χανιά για να έρθουν να μου ευχηθούν και να περάσουμε μαζί την γιορτή μου. Πραγματικά έννοιωσα τυχερός γιατί έχω τέτοιους φίλους. Τελικά από τις πιο θλιμμένες και μοναχικές γιορτές που περίμενα να κάνω, αποδείκτηκαν από τις πιο ωραίες». papadoulakisΘοδωρής Παπαδουλάκης, σκηνοθέτης Οικογενειακές στιγμές «Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί και μέναμε με τους γονείς μου στην Νότιο Αφρική. Για μένα ήταν πολύ ιδιαίτερα εκείνα τα Χριστούγεννα. Διότι οι γονείς μου δουλεύανε μέρα-νύκτα στο ελληνικό εστιατόριο που είχανε και δεν τους έβλεπα πολύ σαν παιδάκι. Δεν τους βίωσα πάρα πολύ, ιδίως τον πατέρα μου. Θυμάμαι ότι κάποια Χριστούγεννα, την ημερα των Χριστουγέννων μας πήγανε εκδρομή για να μείνουμε όλοι μαζί σε ένα μεγάλο φαντασμαγορικό πάρκο αναψυχής με παιδικές χαρές, λούνα παρκ, καζίνο. Και ήμασταν όλη η οικογένεια μαζί. Αυτη η ανάμνηση μου έχει μείνει, θυμάμαι τη χαρά που είχα πάρει τότε, ότι ήμασταν μαζί με τους γονείς μου τις γιορτές. Τώρα πια που μεγαλώσαμε, κάθε Χριστούγεννα είμαστε μαζί αλλά τότε σαν παιδάκι όλο αυτό μου είχε κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση. Έτσι και εγώ τώρα έχω θέσει ως κανόνα κάποιες ημέρες να είμαι οπωσδήποτε με τον μικρό μου» μα λέει ο σκηνοθέτης Θοδωρής Παπαδουλάκης. Manthos_Boulgarakis_1Μ. ΒΟΥΛΓΑΡΑΚΗΣ, ΑΘΛΗΤΗΣ Με πόλο και γονείς Ο Μάνθος Βουλγαράκης, αθλητής πλέον του ιστορικού Εθνικού, έχει να θυμάται την κατάκτηση του πρωταθλήματος με την ομάδα παίδων του Ναυτικού Ομίλου Χανίων το μακρινό 1995, πριν από 18 χρόνια δηλαδή. Τότε και σε ηλικία 15 ετών, ο Χανιώτης πολίστας που είχε μία λαμπρή εξέλιξη στον χώρο της υδατοσφαίρισης, είχε αναδειχθεί μαζί με όλα τα άλλα παιδιά, πρωταθλητής Ελλάδος στη συγκεκριμένη κατηγορία. Το τελικό σκορ ήταν 8-6 σε βάρος της Βουλιαγμένης, με προπονητικό δίδυμο του Ν.Ο.Χ. τον Ηλία Μαχαίρα και τον Νίκο Βλαζάκη. Ο Μάνθος διηγείται την εμπειρία του: «Ήμουν σε πολύ μικρή ηλικία, 15 ετών. Ήταν παραμονή ή προπαραμονή Χριστουγέννων, όταν παίζαμε στο Χαλάνδρι τον τελικό με τη Βουλιαγμένη. Κατακτήσαμε το πρωτάθλημα με την παιδική ομάδα και μετά τους αγώνες μείναμε μαζί με τους γονείς μου στην Αθήνα, περνώντας πολύ όμορφα τις γιορτές… Ήταν όλο το κλίμα πολύ όμορφο. Πρώτα με τους αγώνες, όλα τα παιδιά… Εχω να θυμάμαι τον Στέλιο Παπαδάκη, τον Τσαμουρτζή, τον Γιάννη Αθητάκη, τον Πανταλό, τον Αργύρη Καραβά, τον Βαγγέλη Βλαζάκη και μετά, ήταν όμορφα με τους γονείς μου για τα Χριστούγεννα. Τότε ήταν διαφορετικά, ήμασταν πιο μικροί και περνούσαμε περισσότερο με τους γονείς τις γιορτές. Μετά που μεγαλώσαμε, τα περνάμε με φίλους. Έχω πολύ όμορφες νοσταλγικές αναμνήσεις από τότε…». Ο Βουλγαράκης τα τελευταία 7 χρόνια απουσιάζει εκτός Χανίων, λόγω της απόφασής του να αγωνίζεται σε υψηλό επίπεδο στο μεγαλύτερο πρωτάθλημα (Α1) της χώρας. frantzeskakhsΣΤ. ΦΡΑΝΤΖΕΣΚΑΚΗΣ, ΝΑΥΤΙΚΟΣ Γιορτές… στην παραλία Μακριά από την οικογένεια, σε κάποια γωνιά της γης, πάντα θα υπάρχει ένας Ελληνας ναυτικός. Χώρα με ναυτική παράδοση πώς θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά; Ένας τέτοιος άνθρωπος, συνταξιούχος πλέον και ο κ. Στέλιος Φραντζεσκάκης. «Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιές πολλές στα πλοία και όλες αξέχαστες. Να θυμηθώ κάτι ευχάριστο, χαρακτηριστικά τα Χριστούγεννα – Πρωτοχρονιά του ’73 φτάνουμε στην Κεντρική Αμερική στην Κόστα Ρίκα στην Μπουεναβεντούρα. Μείναμε 25 ημέρες. Μπροστά μας απλωνόταν μια μοναδική φανταστική παραλία, περάσαμε καταπληκτικά. Τον καιρό που ήμουν εκεί λάμβανα το ταχυδρομείο που ήταν τότε πάρα πολύ σημαντικό για τον ναυτικό. Με τα νέα από το σπίτι να μου λένε για τον βαρύ χειμώνα, για πλημμύρες και εμείς να κολυμπάμε και να λιαζόμαστε στην παραλία» θυμάται. Παράλληλα όμως υπήρξαν και οι όχι και τόσο ευχάριστες στιγμές. «Ήταν το 1977, ήμουν υποπλοίαρχος σε ένα πλοίο ψυγείο, με 17 βαθμούς υπό το μηδέν στα αμπάρια και 18 βαθμούς υπό το μηδέν απ’ έξω… στην Κλαπέντα της Λιθουανίας, τότε ΕΣΣΔ. Φεύγαμε το βράδυ από το λιμάνι και έβλεπα ως υποπλοίαρχος να πέφτουν πυροτεχνήματα και ο κόσμος να γιορτάζει και εμείς να αμολάμε κάβους και να φεύγουμε μέσα στο καταχείμωνο για τον Ατλαντικό με τα μποφόρ να είναι 8 και 9. «Αν άρχιζα και τώρα την καριέρα μου θα θελα αυτό να γίνει με τις συνθήκες των δεκαετιών του ’60 και του ’70. Παρότι τώρα έχουν καλύτερη ασφάλεια, δορυφορικά συστήματα, ανέσεις που εμείς δεν φανταζόμασταν. Τότε σε ένα βαπόρι 20.000 τόνων είμαστε 35 Ελληνόπουλα, μια ζωντανή κοινωνία. Σήμερα ακούς βαπόρι 300.000 τόνων και δεν έχει ούτε 2-3 Έλληνες. Επίσης το επάγγελμά μας τότε είχε ένα ρομαντισμό. Η παγκοσμιοποίηση δεν είχε πολτοποιήσει τον κόσμο όπως σήμερα. Πήγαινες στην Ιαπωνία και έβλεπες ένα διαφορετικό κόσμο με την ενδυμασία τους, την κουλτούρα του. Το ίδιο και στη Λατινική Αμερική, άλλες μουσικές, άλλοι άνθρωποι ήθη, έθιμα. Τώρα όμως όλα αυτά έχουν παρέλθει» καταλήγει ο συνομιλητής μας. GIANNOYDAKHΝ. ΓΙΑΝΝΟΥΔΑΚΗ, ΗΘΟΠΟΙΟΣ Με μνήμες από το χωριό Τα παιδικά χρόνια και οι μνήμες τους σημαδεύουν κάθε άνθρωπο. Το ίδιο και τη Χανιώτισσα ηθοποιό Νεκταρία Γιαννουδάκη. «Πάντα θα έχω στην καρδιά και στο μυαλό τα Χριστούγεννα των παιδικών μου χρόνων» μας εξηγεί και επιστρέφει νοητά στο παρελθόν. «Η επίσκεψή μας οικογενειακά στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς στις Καλάθενες Κισάμου. Το πρωϊνό ξύπνημα, η βόλτα στον κήπο, το καβάλημα του αλόγου, η επίσκεψη στα κατσικάκια. Μετά η μυρωδιά των ξύλων που καίγονται στο τζάκι και των φαγητών που έφτιαχνε η γιαγιά μου σε αυτό. Και πάνω από όλα η αγάπη τους. Μια εποχή περισσότερο αθώα, με λιγότερες έννοιες και άγχος στο κεφάλι μας» εξηγεί. Τα επόμενα Χριστούγεννα που θα μείνουν αξέχαστα στη μνήμη της έρχονται κάποια χρόνια μετά. Φοιτήτρια ακόμα, πάνω που είχε αρχίσει να εργάζεται και ως ηθοποιός αποφασίζει με μια φίλη της να επισκεφθούν την περίοδο αυτή τη Μαδρίτη. «Ημασταν πολύ πιεσμένες και κουρασμένες, ωστόσο είχαμε τόσο καλή διάθεση που από τη στιγμή που μπήκαμε στο αυτοκίνητο για να πάμε στο αεροδρόμιο μέχρι την ώρα που επιστρέψαμε πίσω γελούσαμε! Ενα καταπληκτικό τετραήμερο που το διασκεδάσαμε αφάνταστα! Αποφορτιστήκαμε από την κούραση και τις έννοιες των ημερών εκείνων, ήταν και η Μαδρίτη πανέμορφη, και ειδικά την περίοδο των Χριστουγέννων. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτές τις γιορτές!» καταλήγει. Read more: http://www.haniotika-nea.gr/christougenniatikes-anamnisis/#ixzz2oENTj2cj Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook