ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΑΘΙΟΥΔΑΚΗΣ Η Γαύδος τη νύκτα… Γράφει: Γιώργος Κώνστας - 21 Δεκεμβρίου 2013 9:32 πμ - Σχολιάστε Οπλισμένος με τη φωτογραφική του κάμερα, αλλά κυρίως με μια ξεχωριστή αγάπη για τη Γαύδο και τη φύση της, τον ουρανό της, ο Βασίλης Μαθιουδάκης μας μιλά για το φωτογραφικό του λεύκωμα “Τ’ όνειρο της Καλυψώς” που θα παρουσιαστεί σήμερα το βράδυ στις 8:30 στο Νεώριο Moro στο παλιό λιμάνι. Μια εξαιρετική φωτογραφική δουλειά από αυτές που αιχμαλωτίζουν το βλέμμα αλλά κυρίως το μυαλό εκείνου που βλέπει τις εικόνες που κατάφερε να απεικονίσει ο καλλιτέχνης, αφιερώνοντας αμέτρητες ώρες νυκτερινής περιήγησης σε μια από τις πιο όμορφες γωνιές αυτής της χώρας. Τι ήταν αυτό που σε έφερε στη Γαύδο; Από το χωριό μου το Κλήμα κοντά στην Αγ. Γαλήνη, η Γαύδος ήταν το νησί που πάντα έβλεπα από μακριά. Μέχρι που το επισκέφθηκα και έγινε ο μοιραιός μου έρωτας. Δεν έχω νιώσει ποτέ για άλλο τόπο αυτό το συναίσθημα. Μια απόδραση στην αθωότητα; Ενα παιγνίδι με τη φύση; Ενα οχυρό ελευθερίας; Όλα αυτά μου έρχονται στο νου όταν ακούω τη λέξη Γαύδος. Ενα λεύκωμα λοιπόν για τη Γαύδο αλλά με φωτογραφίες νυκτερινές. Πώς προέκυψε; Εδώ και 20 χρόνια πηγαίνω στη Γαύδο και την φωτογραφίζω κάθε χρόνο. Το περσινό καλοκαίρι περισσότερο σαν παιγνίδι, καθόμουν το βράδυ και πειραματιζόμουν βγάζοντας φωτογραφίες. Πειραματιζόμουν πέρυσι για ένα μήνα και κατάφερα να έχω… μια καλή εικόνα! Φέτος το καλοκαίρι όμως το πήρα πιο σοβαρά. Βγήκα με φίλους τη νύκτα στη Γαύδο για να τους κάνω μια ξενάγηση στο νησί και η βόλτα κράτησε 6-7 ώρες. Έβγαλα πάρα πολλές φωτογραφίες και συνέχισα και τις επόμενες νύκτες μόνος μου ή με παρέα. Τεχνικά, πόσο δύσκολο είναι να φωτογραφίζεις νύκτα; Μόνο δύσκολο. Καταρχήν ένα πρώτο πρόβλημα είναι ότι θα πρέπει να κουβαλάς μεγάλο βάρος για πολλές ώρες, κάνοντας μεγάλες αποστάσεις. Ήξερα τα σημεία που ήθελα να φωτογραφίσω, τα είχα επισημάνει και σε αυτά κατέφυγα. Επειτα έπρεπε να βρω πώς θα ισορροπήσω φωτιστικά τη φύση της Γαύδου με τον έναστρο ουρανό. Ενα άλλο τεράστιο ζήτημα ήταν το φεγγάρι, πώς θα χρησιμοποιήσεις το φως του, πώς θα το συνδυάσεις με τον τεχνικό φωτισμό. Ισως το πιο δύσκολο στο όλο εγχείρημα ήταν συγχρονίζεις το φως σε όλα τα αντικείμενα που θα ήθελες να φωτογραφίσεις. Αν βρέθεις νύκτα στη Γαύδο είναι αδύνατον να μη σε καθηλώσει ο έναστρος ουρανός της… Και δεν είναι μόνο να παρακολουθείς τον ουρανό αλλά να περπατήσεις νύκτα στη Γαύδο. Είναι μια ξεχωριστή μυσταγωγία, μια σιωπηλή συνομιλία με τη φύση, νιώθεις το κοσμογονικό, το αρχέγονο που έχει το νησί και το εύθραστο της ισορροπίας του. Είναι ο τρόπος που σε εμπνέει απόλυτα. Για ένα φωτογράφο αλλά και για τον οποιονδήποτε καλλιτέχνη τελικά, τοποθεσίες όπως η Γαύδος αποτελούν πηγές έμπνευσης; Σίγουρα, αν και δεν μπορώ να μιλήσω για λογαριασμό άλλων καλλιτεχνών. Λένε πολλοί ότι είναι ένα νησί ξεχασμένο από τον άνθρωπο αλλά θα έλεγα μάλλον… προφυλαγμένο. Δεν χρειάζεται να ασχολείσαι με τα καλλιτεχνικά για να σε εμπνεύσει η Γαύδος. Ο καθένας θα μπορούσε να εμπνευστεί το οτιδήποτε βρισκόμενος στο νησί. Μελετώντας κάποιος το λεύκωμά σου θα νιώσει στο τέλος σαν να ολοκλήρωσε μια νυκτερινή βόλτα στη νοτιότερη γωνιά της Ελλάδας; Θα έχει μια αντιπροσωπευτική εικόνα σίγουρα. Οι εικόνες έχουν ένα αφαιρετικό χαρακτήρα, δεν είναι αναγνωρίσιμες ότι είναι Γαύδος. Βέβαια αυτοί που την γνωρίζουν καλά, ξέρουν. Ούτως ή άλλως η Γαύδος όμως είναι το νησί της Καλυψώς, αυτή δηλαδή που δεν αποκαλύπτεται, έχει δηλαδή και το λεύκωμα τις κρυφές πτυχές του όπως και το νησί. Τι θα ήθελες να συμπεριλάβεις στο λεύκωμα σου και δεν τα κατάφερες; Ισως ένα κομμάτι της Τρυπητής. Αλλά δεν θα μείνω εδώ. Θα συνεχίσω τη φωτογραφική μου περιπλάνηση στο νησί και πρόκειται να κάνω και μια σχετική έκθεση, με πιο διαδραστικό χαρακτήρα, με φωτιζόμενες εικόνες, ένα θεατρικό κ.ά.. Είναι όμως ακόμα νωρίς να πω περισσότερα. Κάτι τελευταίο που θα ’θελες να πεις και δεν σε ρώτησα; Αυτές τις εποχές, τις πολύ δύσκολες, η Τέχνη έχει μια πολιτικοποιημένη μορφή και έκφραση, είναι μια πολιτική πράξη. Σε αυτό το σκεπτικό κατέληξα με μια φράση του Μπρεχτ που λέει ότ «ζούμε σε τόσο παράξενες εποχές που ίσως να ακούγεται εγκληματικό να μιλάμε ακόμα και για ένα δέντρο». Επειδή και στο λεύκωμά μου έχω φωτογραφίσει και πολλά δέντρα, κάποιοι μου είπαν ότι έχει και ένα οικολογικό χαρακτήρα. Ομως επειδή αυτόν τον όρο δυστυχώς τον έχουν εκμεταλευτεί πάρα πολλοί από τις Μ.Κ.Ο. μέχρι και εγώ δεν ξέρω ποιον, θα έλεγα ότι η δουλειά μου έχει μια πιο φυσιοκρατική προσέγγιση. Τα πρώτα βήματα στη φωτογραφία Πρώτη γνωριμία με τη φωτογραφία… Από το Πανεπιστήμιο στο Ιστορικό – Αρχαιολογικό Ρεθύμνου. Μου έκαναν δώρο μια φωτογραφική μηχανή και ξεκίνησα. Αρχικά ερασιτεχνικά, στη συνέχεια φωτογραφίζοντας ανασκαφές, έπειτα για μια περίοδο τα εγκατέλειψα εντελώς μέχρι που με βρήκε η φωτογραφία… μόνη της. Ξεκίνησα μια συνεργασία με το “Δίφωνο” και έπειτα στον “Ταχυδρόμο” της εφημερίδας “Τα Νέα” από το 2002 μέχρι το 2010, φωτ. για το περιοδικό του Ελληνικού φεστιβάλ, το Γεωτρόπιο και το Μέγαρο Μουσικής. Τώρα εργάζομαι για την “Εφημερίδα των Συντακτών”. Πρώτη μου ατομική έκθεση πέρυσι το “Η Αθήνα στους δρόμους της κρίσης” που απεικόνιζε απλά την πραγματικότητα. Ήταν η Αθήνα με τα μάτια ενός φωτογράφου που έβγαινε μέρα μεσημέρι στο κέντρο της. Read more: http://www.haniotika-nea.gr/gavdos-ti-nikta/#ixzz2oENAujUJ Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook