ΓΙΑ ΑμεΑ ΚΑΙ ΤΥΦΛΟΥΣ Αφιλόξενη πόλη » Ανεπάρκεια υποδομών και κακή νοοτροπία των πολιτών βάζουν εμπόδια στη μετακίνησή τους μέσα στους δρόμους Γράφει: Γιώργος Κώνστας - 9 Αυγούστου 2014 9:19 πμ - 2 ΣΧΟΛΙΑ Οι Κρητικοί και οι Ελληνες έχουμε τη φήμη ότι είμαστε φιλόξενοι. Οι πόλεις μας όμως όχι. Σίγουρα όχι, σε εμάς τους ίδιους που ευθυνόμαστε για τη διαμόρφωσή τους, αλλά ακόμα περισσότερο σε αυτούς που κινούνται σε αυτή με καροτσάκι, που αντιμετωπίζουν κινητικά προβλήματα, που έχουν χάσει την όρασή τους. Ολα αυτά τα στραβά τα διαπιστώσαμε περπατώντας σε ένα μεγάλο μέρος του κέντρου μαζί με τον Μανώλη Τσιτσιριδάκη. Τον 28χρονο Χανιώτη που, παρότι έχει χάσει το φως του, κατάφερε να εισαχθεί στη Νομική Αθηνών και να κάνει αυτή την εποχή τη διπλωματική του εργασία. Και αν ο Μανώλης κατάφερε να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες της εκπαίδευσης, είναι δύσκολο να τα βάλει με το “τέρας” της αδιαφορίας, της αδράνειας, της αναισθησίας όλων μας. Σαν βγεις στο… πεζοδρόμιο των Γιαμπουδάκη – Νεάρχου Ξεκίνημα της βόλτας μας από την οδό Γιαμπουδάκη. Προσπαθούμε να κινηθούμε πάνω στο πεζοδρόμιο. Ποιο πεζοδρόμιο; Σε ένα μεγάλο μέρος του υπάρχει μόνο… χώμα, στο υπόλοιπο σπασμένες πλάκες και κάποια παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Ο Μανώλης αντιμετωπίζει με χιούμορ την κατάσταση, αφού έχει συνηθίσει. «Εντάξει έχει βελτιωθεί η κατάσταση στα Χανιά. Στην Αθήνα είναι πιο επικίνδυνα γιατί έχει και πολλά υπόγεια, στα οποία κινδυνεύεις να πέσεις», μας λέει. Περνάμε στο απέναντι πεζοδρόμιο της Γιαμπουδάκη. Ιδια κατάσταση, στρίβουμε στη Νεάρχου. Εκεί το πεζοδρόμιο πλαταίνει, γίνεται πιο άνετο. Εκτός από τα σκαλιά από τα νεοκλασικά που εξέχουν δεν αντιμετωπίζουμε άλλο πρόβλημα μέχρι το σταυροδρόμι μπροστά στο Πολεμικό Μουσείο. Ο Μανώλης μάταια περιμένει να ακούσει τον ήχο προειδοποίησης για τυφλούς που είχε τοποθετηθεί πριν από 15 χρόνια στα φανάρια. Είτε έχουν χαλάσει είτε αφαιρέθηκαν. «Εχω εκπαιδευτεί στον ήχο των αυτοκινήτων, όταν είναι πιο έντονος καταλαβαίνω ότι κινούνται στο ρεύμα μπροστά μου. Οταν είναι λιγότερο έντονος στο απέναντι ρεύμα. Δεν ξέρω τι θα κάνω στο μέλλον όταν θα κυκλοφορούν περισσότερα ηλεκτρικά αυτοκίνητα ή υβριδικά που είναι και αθόρυβα», λέει χαμογελώντας. Προσπερνώντας παρκαρισμένα μηχανάκια στην Τζανακάκη Κατεβαίνοντας την Τζανακάκη και μπροστά στον Δημοτικό Κήπο συναντάμε το πρώτο περίπτερο. Περνάμε από τη μικρή ελεύθερη δίοδο και συνεχίζουμε. Απέναντι από την παλιά Αγροτική θα είναι παρκαρισμένα 7 – 8 μηχανάκια πάνω στο πεζοδρόμιο. Ο Μανώλης με το μπαστούνι του προσπαθεί να περάσει ανάμεσα, όχι πάντα με επιτυχία. «Στην Αθήνα είχα πέσει σε ένα μηχανάκι που ήταν κάθετα στον δρόμο και το έριξα», σημειώνει. Ευτυχώς εδώ το αποφύγαμε. Την ίδια δυσκολία αντιμετωπίζουν και οι μητέρες με τα καροτσάκια που έρχονται πίσω μας. Ο χώρος ανάμεσα στα μηχανάκια δεν επαρκεί για να περάσουν τα καρότσια. Πιο κάτω όμως στη συμβολή Τζανακάκη με Κτιστάκη άλλο εμπόδιο. Ενα αυτοκίνητο κλείνει το μεγαλύτερο μέρος της ράμπας και ένα μηχανάκι τον λιγοστό χώρο πίσω από το όχημα για να περάσει ένας άνθρωπος χωρίς κινητικά προβλήματα. Πόσο μάλλον ένας τυφλός. Περνάμε με πλάγια βήματα πίσω από το αυτοκίνητο και συνεχίζουμε την κάθοδό μας προς το κέντρο. Τα φανάρια… δεν μιλούν Στην πλατεία Δημοτικής Αγοράς το πέρασμα των διαδοχικών φαναριών δεν ήταν ποτέ εύκολο. Πόσο μάλλον τώρα που οι ηχητικές προειδοποιήσεις για τυφλούς δεν λειτουργούν. Οι πεζοί πολλοί, τα αυτοκίνητα στον δρόμο ακόμα περισσότερα, περνάμε με προφυλάξεις. «Παλιά λειτουργούσε το σύστημα ειδοποίησης και ήταν εξυπηρετικό. Τα τελευταία χρόνια δεν ξέρω τι έχει γίνει, αλλά δεν το ακούω», λέει ο Μανώλης που έχει αναπτύξει άλλες ικανότητες προκειμένου να αντιλαμβάνεται πότε ανάβει πράσινο και πότε κόκκινο για τους πεζούς. Απλά προσπαθεί να κινηθεί με την αύρα των ανθρώπων, όταν νιώθει πως μαζικά κινούνται προς τα εμπρός, ενώ παράλληλα δεν ακούγεται ο ήχος των οχημάτων να περνάνε από μπροστά τους. Οσο για ράμπες σε κάποια σημεία δεν υπάρχουν, ενώ διαπιστώνουμε το… ελληνικό φαινόμενο στη μια πλευρά του δρόμου να υπάρχει ράμπα και στην απέναντι πλευρά όχι. Ενα νέο πεζοδρόμιο έχει γίνει μπροστά από το “Quick film”. Χωρίς όμως “οδηγό” για τυφλούς, το πλακάκι με τις ραβδώσεις που διευκολύνει την κίνησή τους. «Ενα από τα αιτήματά μας προς όλους τους Δήμους είναι όταν γίνονται έργα ανάπλασης να βάζουν πλακάκια “οδηγούς”. Ελπίζω να βάλουν και εδώ». Το ίδιο και εμείς Μανώλη… Μουσούρων – πεζόδρομος Μουσούρων και Χρυσάνθου Επισκόπου. Μετά την πεζοδρόμησή τους είναι ό,τι πρέπει για τα άτομα με κινητικά προβλήματα. Αρκεί βέβαια όλοι εμείς να τα σεβόμαστε. Μπαίνοντας στη Μουσούρων ο Μανώλης επιταχύνει το βήμα του. Κινείται πιο άνετα τώρα πάνω στον πεζόδρομο, υπάρχει και το πλακάκι “οδηγός” που τον βοηθά πολύ. Αρκεί βέβαια να μην είναι κανείς πάνω του. Ενας κύριος έχει μετακινήσει την καρέκλα του πάνω στο πλακάκι στην οδό Μουσούρων, ενώ στη Χρυσάνθου Επισκόπου, δύο διαφημιστικές ταμπέλες είναι πάνω στον “οδηγό”! «Μια κυρία μου είχε πει ότι αυτές οι πλάκες – οδηγοί δεν τη βολεύουν γιατί σπάνε τα τακούνια τους. Μα εμάς μας εξυπηρετεί», θυμάται ο Μανώλης. Προσπαθούμε να ξεχάσουμε τα τακούνια και κινούμαστε στη μέση του δρόμου και μέσω της Σαρπάκη βγαίνουμε στην Ποτιέ και από εκεί στη Χατζημιχάλη Νταλιάνη. Είναι 12 το μεσημέρι, τα καταστήματα δεν έχουν ανοίξει και τα τραπεζοκαθίσματα είναι ελάχιστα. Πέρα από κάποιο μηχανάκι η κίνηση γίνεται κανονικά. Κάτω από τα τραπεζοκαθίσματα υπάρχει και πλατεία (Σπλάντζια) Μπαίνοντας στη Δασκαλογιάννη νέα εμπόδια. Το πεζοδρόμιο πολύ στενό. Σε πολλά σημεία του τραπεζοκαθίσματα από τη μια, στύλοι από την άλλη. Καθόλου εύκολο το περπάτημα. Φτάνοντας στη Σπλάντζια δεν βρίσκεις πλέον ούτε ένα τετραγωνικό ελεύθερο, αν θέλεις να περπατήσεις στην πλατεία. Μέσα σε τρία χρόνια κατάφεραν να “κρύψουν” την πλατεία κάτω από τα τραπεζοκαθίσματα. Τεράστια η ευθύνη του Δήμου, αλλά… καθόμαστε λίγο να ξαποστάσουμε και συνεχίζουμε ανεβαίνοντας το άλλο πεζοδρόμιο της Δασκαλογιάννη. Ιδια εικόνα πάνω - κάτω καθώς το μικρό πεζοδρόμιο εκ των πραγμάτων είναι αδύνατο να φιλοξενήσει ταυτόχρονα ανθρώπους, τελάρα, μηχανάκια, τετράποδα, δέντρα, ζαρντινιέρες… Πώς περνάς αυτοκίνητο, μηχανάκι και κάδο; Μπαίνοντας στην οδό Αρχοντάκη διαπιστώνουμε ότι η ράμπα καλύπτεται από ένα Ι.Χ., δύο μηχανάκια και έναν κάδο που άγνωστο πώς κάποιος φρόντισε να τον σπρώξει σε αυτό το σημείο, αφού κάπου αλλού θα τον… ενοχλούσε. Περνάμε πάλι με πλάγια βήματα και συνεχίζουμε την Αρχοντάκη. Τραπεζοκαθίσματα και πάλι η γνωστή ιστορία. Ανεβαίνουμε τη Δημοκρατίας. Μεσημεριάζει και η κίνηση στον δρόμο έχει μειωθεί. Οχι όμως και τα παράνομα παρκαρισμένα δίτροχα πάνω στα πεζοδρόμια. Στη μέση του δρόμου Μπαίνοντας στο πάρκο Ειρήνης και Φιλίας το περπάτημα γίνεται εύκολο. Αν και ο κατασκευαστής και η μετέπειτα αναμόρφωση δεν προέβλεψαν ώστε και από τη βορεινή πλευρά του πάρκου να είναι δυνατή η προσέγγιση από έναν τυφλό ή μια μητέρα με καροτσάκι ή κάποιο άτομο με κινητικά προβλήματα. Βγαίνοντας από το πάρκο μπαίνουμε στην Κριτοβουλίδου. Προτιμάμε να προχωράμε καταμεσής του δρόμου. Οι οδηγοί μειώνουν την ταχύτητα ευτυχώς βλέποντας πεζούς. Γιατί για να πας από το πεζοδρόμιο θα πρέπει να υπάρχει. Και στο μεγαλύτερο μέρος του δρόμου είναι… ανύπαρκτο! Επίλογος… «Εντάξει η κατάσταση έχει βελτιωθεί. Δεν είναι όπως πριν από 15 χρόνια, αλλά πρέπει να γίνουν ακόμα πολλά», είναι τα λόγια του Μανώλη στο τέλος της βόλτας μας. Πολλά όχι μόνο από την εκάστοτε Δημοτική Αρχή, όσο από τον καθένα από εμάς που πολλές φορές απερίσκεπτα παρκάρουμε δεξιά – αριστερά, ανεχόμαστε την κατάληψη των δημόσιων χώρων, αποκλείουμε ράμπες. Μακάρι τα συμπεράσματα αυτής της βόλτας, όπως αποτυπώθηκαν και στο ρεπορτάζ, να είναι ένα καλό μάθημα για όλους μας. Read more: http://www.haniotika-nea.gr/afiloxeni-poli/#ixzz3A0g0apDm Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook