CUTTING CREW Μουσική επιστροφή στα 80’s Rewind_NORTH_CC1Οι παλιότεροι αποκλείεται να μην χόρεψαν έστω και για λίγο σε κάποιο party ή σε κάποια disco υπό τους ήχους του Died in your arms tonight, ενώ και οι νέες γενιές είναι αδύνατο να μην ταξίδεψαν μέσα από τις μελωδίες τους στο διαδίκτυο ή μέσα από κάποιο mp3. Oι Βρετανοί Cutting Crew αποτελούν κάτι περισσότερο από μία cult μπάντα των περασμένων δεκαετιών αφού παραμένουν παραγωγικά ενεργοί στις ηχογραφήσεις τους και πολύ δυναμικοί στις ζωντανές τους εμφανίσεις. Mε την ευκαιρία της παρουσίας τους στα Χανιά καθώς θα εμφανιστούν τη δεύτερη ημέρα του Chania Rock Festival (Σάββατο 17 Ιουλίου) είχα μία πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον Nicholas Eede, τον ιθύνοντα νου του σχήματος, για τη μουσική, τις τεχνολογίες, το χάσμα των δεκαετιών και για το… Brexit. Tι πρέπει να περιμένουν από τους Cutting Crew όσοι βρεθούν το Σάββατο 17 Ιουλίου στον Προμαχώνα San Sabionara για το Chania Rock Festival; Εχουμε ένα show μίας ώρας με τις επιτυχίες και μερικά εξαιρετικά κομμάτια από τις δισκογραφικές μας δουλειές. Και ελπίζουμε να σας ξαφνιάσουμε και με κάποιες διασκευές που επίσης έχουμε στο πρόγραμμά μας να παίξουμε. Οι Cutting Crew αποτελούνται από πέντε εξαιρετικούς μουσικούς που όλοι μαζί ηχογραφήσαμε την τελευταία μας δουλειά το “Add to favourites”. Δεν επιλέγω να παίζω με φημισμένους μουσικούς στην μπάντα αλλά με πολύ καλούς μουσικούς κάτι που θα έχετε την ευκαιρία να το δείτε από κοντά το επόμενο Σάββατο. Μόλις επιστρέψαμε στην Ευρώπη μετά από την περιοδεία μας στη Νότια Αμερική (Περού, Χιλή, Αργεντινή) και η αντίδραση το κοινού και το συναίσθημα ειδικά για τα νέα μας τραγούδια ήταν πραγματικά απίστευτη. Είναι η πρώτη φορά που κάποιος από εσάς βρίσκεται στην Κρήτη; Αν όχι ποιες είναι οι εντυπώσεις σας από το νησί ; Εχω έλθει πάρα πολλές φορές στα Ελληνικά νησιά όλα αυτά τα χρόνια και πραγματικά αγαπάω πάρα πολύ την Ελλάδα. Οι άνθρωποι, ο ήλιος, το φαγητό και τώρα θα μάθω πόσο πολύ αγαπούν τη μουσική. Οταν ήμουν στο Σχολείο κάθε Αγγλος μαθητής μάθαινε για τον Μινώταυρο και την μυθολογία του πανέμορφου νησιού της Κρήτης. Ο Gareth και εγώ σκοπεύουμε να μείνουμε άλλη μια εβδομάδα στο νησί μετά το φεστιβάλ ώστε να εξερευνήσουμε και άλλα μέρη όπως το Φαράγγι της Σαμαριάς για το οποίο έχουμε ακούσει πολύ καλά λόγια και όσοι φίλοι μας το έχουν επισκεφθεί, μας έχουν πει ότι αξίζει να το επισκεφτούμε! Eίστε μια μπάντα που η ζωή της εκτείνεται από τη δεκαετία του ’80 μέχρι και σήμερα! Τι έχει αλλάξει από τότε στη μουσική, στις συναυλίες, σε εσάς τους ίδιους; Η μουσική βιομηχανία είναι εντελώς διαφορετική σήμερα από την εποχή που κάναμε τα πρώτα μας βήματα. Οπως είναι φανερό ότι η τεχνολογία έχει προχωρήσει πολύ αυτές τις δεκαετίες και έχει αλλάξει τα πάντα. Τόσο ώστε κάποιος να μπορεί να ηχογραφήσει στο δωμάτιό του ή να μπορεί να πετάξει στη Νέα Υόρκη να μείνει εκεί 3 μήνες και να ξοδέψει 500.000 δολάρια για να φτιάξει το άλμπουμ του. Μπορείς, ανεξάρτητα ποιος είσαι, με ένα κλικ να κοινοποιήσεις τη δουλειά σου στον καθένα σε όλο τον κόσμο! Ολα αυτά είναι εντυπωσιακά, είναι μια σοβαρή εξέλιξη αλλά την ίδια στιγμή προσωπικά δεν μπορώ να πω ότι δεν μου λύπει η αγωνία που νιώθαμε έφηβοι όταν αναμέναμε να κυκλοφορήσει το νέο single των Police ή των T-Rex, όταν στηνόμασταν στην ουρά μπροστά στα δισκοπωλεία για να πάρουμε τις νέες δισκογραφικές δουλειές στα χέρια μας. Σήμερα δεν ξέρω πραγματικά αν σημαίνει κάτι η λέξη single. Προσωπικά ανησυχώ για τη γενιά των παιδιών όπως η κόρη μου. Οταν ακούς μουσική από το computer μετά από λίγο είναι βαρετή, θα πρέπει να βλέπεις και βίντεο. Καμία σχέση με τη μαγεία του βινυλίου ή και του cd. Ζούμε πλέον στον κόσμο του υtube, του Spotify και του itunes και πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα μπορεί να τα βγάλει πέρα μία νέα μπάντα όταν οι απολαβές από αυτές τις εταιρείες είναι πολύ μικρές. Καλή τύχη στους νέους αληθινά! Οταν ξεκινούσατε στα 1985 ποιες ήταν οι βασικές σας μουσικές επιρροές, σήμερα υπάρχει κάποια μπάντα που “ζηλεύετε” για ό,τι έχει κάνει; Εκείνα τα χρόνια προσωπικά άκουγα Thomas Dolby, XTC, Tears for Fears αλλά πάντα αγαπώ τις progressive rock ρίζες, γι’ αυτό και πάντα αναζητούσα κομμάτι από Yes, Genesis και Rush. Η καλύτερή μου μπάντα όλων των εποχών είναι οι Supertramp (ειδικά οι πρώιμες τους δουλειές) αλλά και οι Jellyfish. Τώρα ακούω τους Royal Blood που προέρχονται από τη γενέτειρα μου το Brighton και τους εξαιρετικούς Black Keys. Δεν ζηλεύω ποτέ τα επιτεύγματα των άλλων μουσικών σχημάτων όσο έχουν δυνατά μπράτσα και φωνές, τον έρωτα στις καρδιές τους και κάτι να πουν! Παρότι έχουν περάσει χρόνια, το “Died in your arms tonight” ακούγεται το ίδιο φρέσκο ακόμα και σήμερα και παίζεται σχεδόν παντού. Τι το ιδιαίτερο έχει κατά την άποψή σας που το κάνει τόσο διαχρονικό και επιτυχημένο; Το τραγούδι παρουσιάσθηκε το 1986, έτσι φέτος έχουμε την 30ή επέτειό του! Μοιάζει απίστευτο, έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε αλλά αυτό το τραγούδι έχει γίνει η πιο πιστή ερωμένη μου. Είναι το κομμάτι που με έχει σημαδέψει προσωπικά παρότι έχω ηχογραφήσει τόσες δουλειές με τους Cutting Crew, έχω κάνει τρία άλμπουμ με άλλη μπάντα, έχω γράψει 100 τραγούδια και πολλές επιτυχίες για τους Cher, Mika, Pixie Lott and even Marillion. Αλλά το (I Just) Died in your Arms φαίνεται να ασκεί μια διαχρονική έλξη και στις νέες γενιές. Ο τίτλος είναι πολύ δυνατός, και οι στίχοι τόσο ιδιαίτεροι που μπορεί να σημαίνουν το οτιδήποτε για τον καθένα. Διαφέρει και από τα κομμάτια της εποχής του που τότε ήταν γραμμένα και παιγμένα για τα synths, ενώ το Died in your arms είναι πιο κιθαριστικό. Δεν θα ξεθωριάσει ποτέ ως κομμάτι και στα Χανιά ετοιμαστείτε να ακούσετε μία εννιάλεπτη εκτέλεσή του! Στα χρόνια της καριέρας σας υπάρχει κάτι ιδιαίτερο που θα ξεχωρίζατε και για το οποίο είστε υπερήφανοι και κάτι άλλο για το οποίο θα θέλατε να μην έχει συμβεί ποτέ; Είμαι περήφανος που στέκομαι όρθιος και τραγουδάω, πιστεύω καλύτερα από ποτέ και χαίρομαι που διατηρώ τους φίλους μου όλα αυτά τα χρόνια, κάτι πολύ δύσκολο στη μουσική βιομηχανία. Μου λείπει ο κιθαρίστας μας και πολύ καλός μου φίλος Kevin McMichael που έφυγε χτυπημένος από τον καρκίνο πριν από 12 χρόνια. Ηταν πάντα δίπλα μου σε κάθε νότα που έγραφα σε κάθε αστείο που έκανα. Ηταν ένας θαυμάσιος συνεργάτης. Τώρα έχω μαζί μου στην κιθάρα τον Gareth Moulton ένα μοναδικό κιθαρίστα και φίλο. Είμαι περήφανος επίσης που κράτησα την οικογένειά μου όλα αυτά τα χρόνια και τώρα βλέπω την κόρη μου να εξερευνά τα τραγούδια που έγραφα και ηχογραφούσα πριν από 25 και 30 χρόνια. Για τι δεν είμαι περήφανος; Για την απόφαση των συμπατριωτών μας για το Brexit πριν από μερικές εβδομάδες. Αυτό είναι κάτι που δεν με κάνει καθόλου περήφανο.