ΣΤΗΝ ΥΠΑΙΘΡΟ ΤΩΝ ΧΑΝΙΩΝ Οι τελευταίοι των θεριστών (video) Γράφει: Γιώργος Κώνστας - 12 Ιουλίου 2014 11:18 πμ (ενημερώθηκε: 12 Ιουλ 2:11 μμ) - Σχολιάστε Σαν ένας άλλος καβαλάρης που ξεχύνεται μέσα στην παράταξη του αντίπαλου στρατού με το σπαθί στο ένα χέρι, την ασπίδα στο άλλο, έτσι και η θεριζοαλωνιστική εφορμά στο χωράφι και τα παρατεταγμένα στάχυα. Τέλη Ιουνίου – αρχές Ιουλίου, εποχή θερισμού ακόμα και για την Κρήτη. Μπορεί πλέον οι καλλιεργημένες εκτάσεις με σιτηρά να είναι ελάχιστες και να επικεντρώνονται σε εκτάσεις στον Ομαλό και στον κάμπο των Χανίων, ωστόσο υπάρχουν. Τη διαδικασία αυτή προσπαθήσαμε να καταγράψουμε έτσι όπως γίνεται σήμερα από παραγωγούς των Χανίων. ΨΩΜΙ ΓΙΑ ΤΟ ΣΠΙΤΙ «Στο χωριό μου στη Μάζα Σελίνου πριν από 25 χρόνια θυμάμαι να γίνεται ο θερισμός και συμμετείχα και εγώ τότε ως παιδί. Θερίζαμε, φορτώναμε τα δέματα στα γαϊδούρια και τα πηγαίναμε στο αλώνι. Για χρόνια δεν ξανασχολήθηκα, αλλά φέτος το αποφάσισα και έσπειρα 2 στρ. στάρι ζέα», μας εξηγεί ο κ. Γιάννης Γιακουμάκης. Με γρήγορες κινήσεις κατεβάζει τα δέματα του σταριού, τα τοποθετεί κατάλληλα, έτσι ώστε η αλωνιστική μηχανή να περάσει ακριβώς από πάνω. Ο ίδιος αποφάσισε να φυτέψει στάρι και να θερίσει για να έχει το δικό του ψωμί. «Φύτεψα στάρι ζέα. Έχει λιγότερη γλουτένη και όπως λένε οι παλιοί τουλάχιστον είναι πολύ πιο θρεπτικό. Βρήκα σπόρο, αν και ήταν λίγο ακριβός. Το φύτεψα τον Δεκέμβριο. Είναι στάρι που αντέχει και την ξηρασία και το κρύο. Φέτος ήταν καλή χρονιά για τα σιτηρά γιατί είχε όψιμες βροχές, το θερίσαμε και τώρα θα έχουμε το δικό μας αλεύρι. Είναι αψέκαστα τα σιτηρά, χωρίς λιπάσματα, δεν έχω κάνει απεντόμωση. Ξέρω τι θα φάω», είναι τα λόγια του σε ένα διάλειμμα της εργασίας του. Ο κ. Γιακουμάκης δεν εκτιμά ότι θα επανέλθει η καλλιέργεια σιταριού στην Κρήτη. Τα έξοδα πάνω – κάτω βγαίνουν, αλλά είναι δύσκολο να υπάρξει μεροκάματο για τον παραγωγό. Ωστόσο μπορεί να υπάρξει μικρή παραγωγή που να εκμεταλλεύεται τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικού του σιταριού της ποικιλίας «ζέα». 100% ΒΙΟΛΟΓΙΚΑ «Ο πατέρας μου, Παντελής Θεοδωράκης, ασχολείται με πολλά πράγματα εκτός από αυτό. Αποφάσισε λοιπόν να το κάνουμε αυτό. Σπείραμε λοιπόν και τώρα έχουμε τη δική μας παραγωγή αλευριού για την οικογένειά μας και τους φίλους και συγγενείς», επισημαίνει ο Αντώνης Θεοδωράκης. Νέος ο Αντώνης δεν είχε μέχρι σήμερα ασχοληθεί ποτέ με τον θερισμό. Ωστόσο βλέποντας τους μεγαλύτερους δίπλα του δείχνει να μαθαίνει πολύ γρήγορα και στο θέρισμα και στο αλώνισμα. «Όλα μας τα προϊόντα είναι βιολογικά, χρόνια τώρα. Ούτε ψεκάζουμε, ούτε τίποτα, για αυτό και αποφασίσαμε να κάνουμε και το δικό μας ψωμί. Πλέον, επειδή είναι δύσκολη εποχή, ο κόσμος για να βγάλει κάποια χρήματα αναζητεί διάφορα πράγματα έτσι γιατί όχι να μην ξεκινήσει και πάλι η παραγωγή αλευριού. Εξάλλου και τα υπόλοιπα στάχυα χρησιμοποιούνται ως ζωοτροφή, έτσι τίποτα δεν πάει χαμένο», είναι τα λόγια του. ΣΤΗ ΘΕΡΙΖΟΑΛΩΝΙΣΤΙΚΗ «Παλιά στα Χανιά υπήρχε μεγαλύτερη παραγωγή σιτηρών. Τώρα είναι μόνο στα Οροπέδια στον Ομαλό και στ’ Ασκύφου κυρίως», αναφέρει ο κ. Νεκτάριος Μιχελάκης, χειριστής θεριζοαλωνιστικής μηχανής. Με μεγάλη προσοχή και υπευθυνότητα «οπλίζει» τη θεριζοαλωνιστική του με τα «μαχαίρια της» και οδηγεί το τεράστιο όχημα στο χωράφι. Μέσα σε 1 ώρα τα στάχυα μιας έκτασης 4 στρεμμάτων γίνονται μπάλες για ζωοτροφή, ενώ οι καρποί του σιταριού συγκεντρώνονται στο μηχάνημα για να γίνουν αλεύρι. «Αν έχεις ζώα και μεγάλη έκταση συμφέρει να έχεις φυτεμένο στάρι. Φτιάχνεις το αλεύρι σου από τη μια από τον σπόρο και εξασφαλίζεις και τροφή για τα ζώα σου από τα άχυρα», σημειώνει. Όσο για την ποιότητα του παραγόμενου ψωμιού από το αλεύρι του «ζέα», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο κ. Μιχελάκης «αν φας, δεν θα ξεχάσεις ποτέ τη νοστιμιά του. Και ποιοτικά και γευστικά είναι εξαιρετικό». Μετά τη θεριζοαλωνιστική είναι η ώρα της πρέσας. Τα στάχυα που απέμειναν γίνονται «μπάλες» προκειμένου να αξιοποιηθούν ως ζωοτροφή. «Δεν είναι τόσο δύσκολη δουλειά το θέρισμα και το αλώνισμα όπως παλιά που χρησιμοποιούνταν μόνο χέρια και ζώα. Τώρα με τις μηχανές η δουλειά έχει γίνει πιο εύκολη. Αν ο κόσμος έσπερνε και περισσότερο τα πράγματα θα ήταν καλύτερα για μας. Τώρα δουλεύουμε για 15 μέρες το πολύ», καταλήγει ο κ. Μιχελάκης. Ο παλιός αλωνιστής Χειριστής αλωνιστικής μηχανής για χρόνια ο κ. Γιώργος Μπομπολάκης από την Κάντανο Σελίνου. Μέχρι πριν από τέσσερα χρόνια δραστηριοποιούνταν σε όλο τον Νομό. Εδώ και μια τετραετία όμως έχει παροπλίσει την αλωνιστική του μηχανή. «Πριν από 4 χρόνια τη σταμάτησα. Δεν υπήρχε τότε ενδιαφέρον από τον κόσμο να σπέρνει. Μόνο στον Ομαλό υπήρχαν λίγα σιτηρά. Για να κινηθεί η αλωνιστική μου χρειαζόταν πολλή δουλειά, μεγάλη προετοιμασία που δεν μπορούσε να συντηρηθεί με 4 και 5 στρέμματα», μας εξηγεί. Η αλωνιστική του είναι πλέον ένα πραγματικό συλλεκτικό κομμάτι, ένα βιομηχανικό μνημείο. Και ο κ. Μπομπολάκης εκτιμά ότι είναι δύσκολο να αναβιώσει η καλλιέργεια του σιταριού. «Αν ο κόσμος αρχίσει να θέλει να έχει το δικό του σιτάρι, να παράγει το δικό του ψωμί, ίσως να ξαναξεκινήσει και πάλι η καλλιέργεια του σιταριού. Ελπίζω κάποια στιγμή να αφυπνιστεί ο κόσμος και να ξεκινήσει και πάλι να σπέρνει. Προσωπικά με μεγάλη ευχαρίστηση θα ξανακινούσα τη μηχανή που είναι εξαιρετικό μηχάνημα και διατηρείται σε πολύ καλή κατάσταση ώστε να αλωνίσω. Τώρα όμως είναι χαμένος κόπος», καταλήγει. Read more: http://www.haniotika-nea.gr/teleftei-ton-theriston/#ixzz3883VIP6n Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook